Τα τελευταία χρόνια, παρατηρείται διεθνώς αύξηση των επιχειρήσεων που έχουν θεσπίσει ωράριο 4ήμερης εργασίας, δίχως μείωση των αποδοχών, σε σχέση με το παρελθόν.

Ειδικότερα, πολλές εταιρείες επενδύουν στη δημιουργία χώρων αναψυχής, όπου οι εργαζόμενοι περνούν τον χρόνο τους τις Παρασκευές, βελτιώνοντας τις μεταξύ τους σχέσεις, αυξάνοντας τα επίπεδα χαράς τους, διατηρώντας μία ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και οικογενειακής ζωής, μειώνοντας τις πιθανότητες υπερκόπωσης και, τελικά, τονώνοντας την παραγωγικότητα της επιχείρησης.

Συγκεκριμένα, εταιρείες  ακολούθησαν αυτό το νέο μοντέλο εργασίας και σημείωσαν αύξηση στην παραγωγικότητά τους, της τάξεως 20-30%.

Κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, πολλές επιχειρήσεις αύξησαν τα ωράρια εργασίας του προσωπικού, μείωσαν τους εργαζόμενους, τις απολαβές τους και προσπάθησαν με αυτό τον τρόπο να επιβιώσουν οικονομικά και να κρατήσουν την παραγωγή τους στα ίδια επίπεδα. Άλλωστε και στη χώρα μας αυτή η λογική κυριάρχησε τα χρόνια της κρίσης.

Τις επόμενες δεκαετίες, όπου ο αυτοματισμός των μηχανημάτων και η τεχνητή νοημοσύνη θα κυριαρχήσουν, η σχέση «αριθμός προσωπικού-αμοιβή-ωράρια εργασίας» θα τοποθετηθεί εκ των πραγμάτων σε νέα βάση.

Αντίθετα με το νέο μοντέλο 4ήμερης εργασίας που έχουν ξεκινήσει να εφαρμόζουν μερικές επιχειρήσεις διεθνώς, υπάρχει και η λογική της αύξησης των ημερών και των ωρών εργασίας, δίχως φυσικά την αντίστοιχη αύξηση των αμοιβών.

Νοοτροπία την οποία θεσμοθέτησε επισήμως ο Βίκτορ Όρμπαν στην Ουγγαρία, ο Σεμπάστιαν Κουρτς στην Αυστρία, αλλά τέθηκε και στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, με την καταψήφιση της διασφάλισης του ημερήσιου 8ώρου και του εβδομαδιαίου 48ώρου. Σε αυτή τη γραμμή τάχθηκαν, μεταξύ άλλων, οι ευρωβουλευτές της ΝΔ και της Χρυσής Αυγής, προωθώντας νέες «ευέλικτες σχέσεις εργασίας» και καταπάτησης των εργασιακών δικαιωμάτων.

Η συζήτηση για τις μελλοντικές συνθήκες  στην αγορά εργασίας κρύβει πολιτικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά.