Εν καιρώ πανδημίας το δημόσιο σχολείο στη χώρα θα έπρεπε να έχει εξοπλιστεί με τα πιο σύγχρονα εργαλεία. Αντ’ αυτού όμως μένει τραγικά πίσω στον ανταγωνισμό με τα ιδιωτικά. Και αυτό δείχνει να είναι επιλογή.
Κατά τη διάρκεια της τηλεκπαίδευσης την Πέμπτη το ένα από τα δύο παιδιά του γράφοντος είχε ιστορία. Βυζαντινή ιστορία διδάσκονται στην Ε’ Δημοτικού. Και πως τα έφερε έτσι η τύχη έτσι ώστε τα παιδιά να μπουν στο κεφάλαιο της σχολικής εκπαίδευση στο Βυζάντιο που ήταν, το τονίζει το σχολικό βιβλίο, άκρως ταξική. Σχολείο πήγαιναν όσοι ήθελαν (από τα αγόρια, εννοείται) αλλά κατά βάση όσοι μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά αφού δεν υπήρχε δημόσια και δωρεάν δομή.
Ολα αυτά βέβαια πριν από περίπου 1000 χρόνια. Τώρα, υποτίθεται, ότι ως κοινωνία έχουμε κατακτήσει το αγαθό της δωρεάν, υποχρεωτικής εκπαίδευσης (το δωρεάν βέβαια, σε ότι αφορά την Ελλάδα τουλάχιστον, σηκώνει κουβέντα) και τα ταξικά προβλήματα που σχετίζονται με την παιδεία τα αφήσαμε στο βαθύ παρελθόν για να μελετούν οι ιστορικοί.
Πολύ καλό για να είναι αληθινό. Και πολύ καλό για να είναι έστω μερικώς αληθινό την εποχή της τηλεκπαίδευσης. Η ελληνική version της υποχρεωτικής εξ’ αποστάσεως διδασκαλίας θα έλεγε κανείς, χωρίς να υπερβάλλει, ότι είναι βαθιά ταξική. Πώς αλλιώς δηλαδή να χαρακτηρίσεις μία κατάσταση κατά την οποία τα ιδιωτικά σχολεία (που σημειωτέον χρησιμοποιούν πλατφόρμες της επιλογής τους) έχουν σαφέστατο προβάδισμα έναντι των δημόσιων που αγχομαχούν με την Webex;
Το φαινόμενο είχε παρατηρηθεί και στην πρώτη καραντίνα. Το είχαμε καταγράψει σε ουκ ολίγα ρεπορτάζ και περιμέναμε ότι στη δεύτερη τα πράγματα ως προς αυτό το κομμάτι θα βελτιώνονταν. Προσώρας όμως, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των εκπαιδευτικών, παρατηρείται και πάλι αυτό το χάντικαπ το οποίο εν έτει 2020 και σε κράτος- υποτίθεται- δυτικού τύπου είναι μέχρι και εξοργιστικό.
Η πανδημία δεν ήταν επιλογή των γονιών που στέλνουν τα παιδιά τους στα δημόσια σχολεία (οι μαθητές των δημόσιων σχολείων αποτελούν φυσικά τη συντριπτική πλειοψηφία του συνόλου των μαθητών της χώρας) και το λιγότερο που μπορούν να απαιτήσουν είναι όλοι οι μαθητές, ανεξάρτητα από το αν πληρώνουν δίδακτρα ή όχι, να έχουν ίσες ευκαιρίες. Και ιδιαίτερα τώρα που τα εισοδήματα πιέζονται, οι επιλογές λιγοστεύουν και η γονεϊκή αβεβαιότητα αυξάνεται.
Σχολιάζουμε, δυστυχώς, το αυτονόητο που έτσι και αλλιώς προβλέπεται και από το ελληνικό Σύνταγμα. Αλλά δυστυχώς τα όσα παρατηρούμε γύρω μας δεν επιτρέπουν κανένα εφησυχασμό. Μέσα στην πανδημία ο πληθυσμός των τάξεων σε δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια αυξήθηκε αντί να μειωθεί (και μάλιστα με νόμο), τα σχολεία άνοιξαν πρόχειρα και μετά από λίγες εβδομάδες λειτουργίας έκλεισαν ξανά. Η διαδικασία της τηλεκπαίδευσης, πέρα από το γεγονός ότι ΔΕΝ προστατεύει καν τα προσωπικά δεδομένα των χρηστών (επαναλαμβάνουμε: δεν τα προστατεύει), με τον τρόπο που διεξάγεται μέχρι στιγμής κρατά πίσω τα παιδιά του δημόσιου σχολείου σε σχέση με αυτά των ιδιωτικών.
Είναι αναντίρρητη πραγματικότητα και την έχουν επισημάνει ουκ ολίγες φορές δάσκαλοι, καθηγητές και λοιποί φορείς της εκπαίδευσης. Και όταν ένα χάσμα δημιουργείται αφενός λόγω των εξωτερικών συνθηκών και αφετέρου λόγω των πολιτικών επιλογών, η κοινωνία το χρεώνεται και το κουβαλά στο κορμί της για δεκαετίες ολόκληρες.
Ας μην είναι επιλογή η υποβάθμιση του δημόσιου σχολείου. Αν όμως είναι, αυτοί που την αποφασίζουν δεν θα δημιουργήσουν μόνο μία κοινωνία δύο ταχυτήτων, πληβείων και πατρικίων, αλλά θα έχουν διαπράξει έγκλημα κατά της νέας γενιάς της χώρας που ακριβώς, λόγω των απαιτήσεων της νέας εποχής (τεχνητή νοημοσύνη, τέταρτη βιομηχανική επανάσταση), πρέπει να έχει μία όσο το δυνατόν πιο πλουραλιστική και σύγχρονη εκπαίδευση, από το νηπιαγωγείο μέχρι το Πανεπιστήμιο.
Νομίζαμε ότι τα είχαμε λύσει μεταπολεμικά όλα αυτά, όταν το κοινωνικό κράτος θριάμβευε, τουλάχιστον στην Ευρώπη. Δυστυχώς όμως ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός, αν και οι θεωρίες του κουρελιάζονται στις εποχές της πανδημίας, θέλει να εμπορευματοποιήσει τα πάντα. Και αν του το επιτρέψουμε, θα το καταφέρει μέχρι τέλους.
Πηγή: news247.gr
