Φθάσαμε αισίως στο 2018, 56 χρόνια μετά από την αποξήρανση της Λίμνης Κάρλας στη νότια Θεσσαλία (Βοϊβηίς ή Βοίβη στην αρχαιότητα/ Κάρλα από τη Βυζαντινή εποχή και εντεύθεν) για να εγκαινιαστεί πριν από μια εβδομάδα η νέα λίμνη Κάρλα στα 38.000 στρέμματα από τα 80.000 της παλαιάς.
Ένα έργο που αξίζει να δούμε εν συντομία το ιστορικό του, αφού διαβαθμίστηκε ως η μεγαλύτερη μέχρι τώρα οικολογική παρέμβαση των Βαλκανίων. Αποξηράνθηκε λοιπόν το 1962 για να απαλλαγούν τα παρακάρλια χωριά από τις πλημμύρες και τα έντομα αλλά και να προκύψουν καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Μόνο που η Φύση δεν είναι πάντα του χεριού μας και από τη δεκαετία του 1990 οι κάτοικοι της περιοχής άρχισαν να σκέφτονται σοβαρά τη μερική αναδημιουργία της, μπροστά στις τύψεις για τη διάλυση του μοναδικού πολιτισμού του νερού, στην ξηρασία και στην απορρύθμιση του κλίματος. Τα έργα ανασύστασης ξεκίνησαν το 1999 και από τότε 17 χρόνια μετά ολοκληρώθηκαν εν μέσω οικονομικής κρίσης. Εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι όλα αυτά τα χρόνια το έργο πέρασε από τα χίλια μύρια κύματα της ελληνικής γραφειοκρατίας (αδιαφανείς διαδικασίες, καθυστερήσεις και λάθη) με αποτέλεσμα το τελικό κόστος να φθάσει στα 245 εκατομμύρια ευρώ. Όμως αν συνυπολογίσουμε την υπάρχουσα δυσμενή κλιματική κατάσταση, η οικολογική αξία και η υπεραξία του έργου αυτού είναι πολλαπλάσια. Μόνο και μόνο η βιωσιμότητα που εξασφαλίζει το καθιστούν έργο ανεκτίμητο. Και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, όλοι, παράγοντες και μη, που από το 1999 ξεκίνησαν την προσπάθεια και τελικά το έφεραν εις πέρας, μιλούν για επαναφορά της οικολογικής ισορροπίας της ευρύτερης περιοχής, το απόκτημα ενός αποταμιευτήρα νερού που μπορεί να καλύψει τις αρδευτικές ανάγκες 55.000 στρεμμάτων και το κυριότερο την προστασία του υπόγειου υδροφόρου ορίζοντα από την υφαλμύρωση (που είναι μορφή ρύπανσης) και φυσικά τον εμπλουτισμό του για τις δύσκολες μέρες της ξηρασίας που θα ζήσουν οι επόμενες γενιές.
Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι έχει δημιουργηθεί εδώ και χρόνια τεχνητός υγροβιότοπος που φιλοξενεί κορμοράνους και άλλα πολλά αποδημητικά πουλιά, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί αντιπλημμυρικό έργο. Και υπάρχουν και τα θαυμάσια χερσαία έργα: Σε παραλίμνιο κτίριο 155 τετραγωνικών λειτουργεί Κέντρο Πληροφόρησης. Άλλο αξιοθαύμαστο γεγονός είναι ότι η Δημοτική Αρχή (Δήμος Ρήγα Φεραίου) παραχώρησε έκταση 5,72 στρεμμάτων και κατασκευάστηκε Μουσείο Φυσικής Ιστορίας αποτελούμενο από 5 κτίρια που φιλοξενούν φωτογραφικά ντοκουμέντα από την ιστορία της Λίμνης και των χωριών της, οπτικοακουστικές αφηγήσεις από κατοίκους, εργαλεία κ.ά. ενώ έξω από το μουσείο ξεκινούν δύο παραλίμνια μονοπάτια για τους περιπατητές.
Πίσω στα δικά μας, είναι ανάγκη να σκεφτούμε ότι μπορεί προς το παρόν να μην χρειαζόμαστε το νερό μιας λίμνης αλλά αν συμβεί θα είναι πολύ αργά για τη δημιουργία της. Πέραν αυτού, εφ’όσον κι εμείς είχαμε τη Λίμνη μας (Η Μουριά) που αναφέρεται και από τον Παυσανία εδώ και 1900 χρόνια, γεμάτη ψάρια και πουλιά, όπως γράφει. Είναι χρέος μας να την επαναφέρουμε έστω μικρότερη, όπως κάνουν και αλλού εντός κι εκτός συνόρων. Ευάριθμοι ενεργοί πολίτες συμπεριλαμβανομένων και των μελών της ΠΕΔΗ προσπαθούν να κρατούν το θέμα στην επικαιρότητα και να συμβάλουν στη δρομολόγησή του. Χάρη στην προσπάθειά τους έχει εκφραστεί επίσημα από την παρούσα κυβέρνηση η θέληση υλοποίησης του επαναπλημμυρισμού. Απαιτείται όμως και η ενεργοποίηση των τοπικών αρχών (Δήμος – Περιφέρεια) όπως συμβαίνει σε κάθε δημοκρατική χώρα. Ίδωμεν…
Πηγή: Δελτίο ειδήσεων ΕΤ1 & aftodioikisi.gr
