Zizanio News #5

Mότο Ημέρας: Streamings από την Ηλεία για την κινηματογραφική παιδεία!

Συνέχεια από το προηγούμενο…

Καθώς στροβιλίζονταν στη δίνη, τα κορίτσια προσπαθούσαν να προστατεύσουν τα φτερά της πεταλούδας μέχρις που ο αέρας μεταμορφώθηκε σε φιλμ, σαν μια μπομπίνα να ξετυλιγόταν σταδιακά και στα καρέ άρχισαν να αναζητούν το «παρεάκι» να βρουν διέξοδο. Η πεταλούδα άρχισε να αναθαρρεύει και μονολόγησε… «Αφού ποτέ δεν κλαίω, ποτέ δεν φοβάμαι… ανοίγω πάλι τα φτερά μου και προσηλώνομαι στις εικόνες.» Είδε τότε τη σκηνή που ο Πιγκουίνος και η Φάλαινα έπαιζαν ανάμεσα στα παγόβουνα και σκέφτηκε να προγραμματίσει με τα ζιζάνια ένα ταξίδι εξερεύνησης στην Ανταρκτική. Τότε οι δύο φίλοι, άρχισαν να δείχνουν προς τα αριστερά και έστρεψε το βλέμμα της. Μία κακοφωτισμένη πύλη φάνηκε, κλειστή όμως… Πως θα την περνούσαν;
Η πεταλούδα έξυσε το κεφάλι της και σκέφτηκε ότι αφού είναι στον κόσμο του φεστιβάλ η λέξη κλειδί θα ήταν –σίγουρα- κάτι σχετικά με τον κινηματογράφο. Και άρχισε να αραδιάζει λέξεις με αλφαβητική σειρά και όταν είπε «οθόνη» η πύλη άνοιξε και βρέθηκαν στις όχθες μιας λίμνης, που το μικρό κορίτσι απολάμβανε το πρώτο μπάνιο του. Ανακουφισμένες, άρχισαν αναγνωριστικές περιηγήσεις στο τοπίο. Τότε συνάντησαν την Πιλάρ, που τους ενημέρωσε ότι είχαν φτάσει στο «καταραμένο πάρκο» μιας δυστοπικής μεγαλούπολης. «Οι άνθρωποι έχουν αλλάξει, δεν είναι σαν αυτούς που γνώριζα/ όπως τους ήξερα. Αφού αφοσιώνονται στις οθόνες των συσκευών τους μεταμορφώνονται σταδιακά σε καρικατούρες, σαν χάρτινες φιγούρες. Ο φύλακας του πάρκου, πριν μεταλλαχθεί, πρόλαβε να φωνάξει ότι ήρθε η κατάρα του Whatevertree.» Τα τρία –πλέον- κορίτσια και η πεταλούδα προβληματίζονται πως θα λύσουν την κατάρα…

Συνεχίζεται…