Zizanio News #2
Μότο ημέρας: Γεμίζει ξανά ζωή, του Απόλλωνα η σκηνή!

Για το ξεκίνημα του 24ου Φεστιβάλ, η πεταλούδα πέρασε από τον γραφίστα να φορέσει τα καινούργια της φτερά, διάλεξε ένα ζευγάρι κόκκινα παπούτσια και ξεκίνησε την περιπλάνηση της «στο δάσος της αφήγησης». Το τραγούδι του αηδονιού ακουγόταν σε ύφεση και αναζήτησε το πνεύμα της μηλιάς για περισσότερες πληροφορίες αλλά ένα παιδί δέκα χρονών την ενημέρωσε ότι έχει πάει διακοπές στον αρκτικό κύκλο. «Μια ωραιότατη ευκαιρία για ταξίδι» συλλογίστηκε και αναζήτησε τους φετινούς συνταξιδιώτες της. Πετάρισε χαρούμενη ώσπου άκουσε το κλάμα της Aurora, ο δρόμος που ήθελε να είναι ποτάμι της εξήγησε το παιδί και το βουνό αντιλάλησε μέχρι που ακούστηκε στο πλωτό σπίτι και το ποτάμι εξοργίστηκε. Ακόμα κι αν χρησιμοποιούσες την μαύρη τσουλήθρα- για τους δεινούς κολυμβητές-όταν μπαίνεις στο ποτάμι εκείνο έρχονται ψίθυροι από το υπερπέραν, που η μικρή έκρηξη του σύμπαντος μοιάζει μηδαμινή. Γιατί οι νέοι, που αναζητούν τα όνειρα τους (όπως το παλικάρι που διηγιόταν τη νύχτα που έφυγε από την Αμερική) ρίχνουν εκεί την πέτρα από του αλατόβραχους της ερήμου, που έχουν κερδίσει στο παιχνίδι με τα πεντόβολα όπως τους εκμυστηρεύτηκε μια αλεπού για τον Έντγκαρτ συνοδοιπόρος σε ταξίδι αυτογνωσίας. Μετά τα ποτάμια πετάρισε στις ερήμους και η βοσκοπούλα Astel προσέφερε τη μυτούλα της, να ξεκουραστεί λίγο. Θα γινόταν πλέον συνοδός της στο ταξίδι με το ιπτάμενο ποδήλατο της που μοιραζόταν με την φίλη της Armadila. Η πτήση δεν ήταν ομαλή, τραντάγματα και μεταπτώσεις μέχρις που τα γεράκια/βραχοκιρκίνεζα ανέλαβαν την περαιτέρω μεταφορά. Άρχισε να παγώνει το τοπίο, πλησίαζαν στον αρκτικό κύκλο και το δέρμα φώκιας θα τους ζέσταινε. Επεισοδιακή ήταν η προσγείωση στην κρυστάλλινη οροφή της όπερας, που έγινε θρύψαλα, ενώ η χορωδία των ελκήθρων τραγουδούσε την Ούρσα, ένα τραγούδι για το βόρειο σέλας…

Συνεχίζεται…