Πάντα κοντά στους κοινωνικά ευάλωτους πολίτες

Η ΗΛΕΙΑ ΠΕΝΘΕΙ

Το τεράστιο κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο του Μητροπολίτη πρώην Ηλείας κυρού Γερμανού 

Η καθοριστική συμβολή του στους σεισμοπαθείς του 1993 , τους πυρόπληκτους του 2007 και οι παρεμβάσεις του για τα παιδιά των φαναριών

Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου

Αξιομνημόνευτο ήταν το κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο που έχει αναπτύξει ο Μητροπολίτης πρώην Ηλείας κυρός Γερμανός κατά τη διάρκεια των 41 ετών ετών ποιμαντορίας του, καθώς πάντα βρισκόταν στο πλευρό των κοινωνικά ευάλωτων πολιτών όχι μόνο μέσα από τα Ιδρύματα της Ι. Μητρόπολης Ηλείας σε γηροκομεία, άσυλα ανιάτων, ορφανοτροφεία, οικοτροφεία και κατασκηνώσεις, αλλά και σε μεμονωμένες περιπτώσεις, αφού πάντα ευαισθητοποιούνταν και είχε να προτείνει λύσεις σε συνανθρώπους μας που είχαν ανάγκη. Είτε αυτοί ήταν ηλικιωμένοι, είτε παιδιά και άπορες οικογένειες.

Υπό τη σκέπη της Ιεράς Μητροπόλεως Ηλείας βρίσκονται, μεταξύ άλλων, το Άσυλο Ανιάτων ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΑ Πύργου, το Ίδρυμα Χρονίως Πασχόντων και Κατάκοιτων Γερόντων στην Κ. Παναγιά Κυλλήνης, το Άσυλο Αναπήρων – Γηροκομείο Γαστούνης “Παναγία Καθολική”, παλαιότερα και το Γηροκομείο Πελοπίου, το Ορφανοτροφείο στα Σπάτα, ο Πρότυπος Βρεφονηπιακός Σταθμός στο Κέντρο του Δήμου Ήλιδας. Σήμερα στα τρία γηροκομεία που διατηρεί η Ι. Μητρόπολη Ηλείας φιλοξενούνται πάνω από 300 συνάνθρωποι μας, ηλικιωμένοι, άποροι και κατάκοιτοι με χρόνια προβλήματα.

Η παρέμβαση του για τα “παιδιά των φαναριών”

Ωστόσο, πολλές φορές είχε παρέμβει για το τεράστιο κοινωνικό ζήτημα με τα παιδιά των φαναριών, καλώντας τους γονείς τους να τα θέσουν υπό την προστασία της Μητρόπολης, να έχουν στέγη, τροφή, εκπαίδευση και γενικά μια καλύτερη ζωή, αλλά δυστυχώς συχνά έπεφταν στο κενό οι παρεμβάσεις τους γιατί δεν υπήρχε ανταπόκριση. Χαρακτηριστικά τον Ιούλιο του 2018 με επιστολή του προς τον τοπικό τύπο δείχνοντας για μία ακόμη φορά την ιδιαίτερη ευαισθητοποίησή του απέναντι στα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα του τόπου, είχε ανακοινώσει ότι διαθέτει έναν από τους ορόφους του Οικοτροφείου της Αγίας Φιλοθέης για την στέγαση των παιδιών των Ρομά. Έτσι όπως ανέφερε τα «παιδιά των φαναριών» θα μπορούν μέρα και νύχτα να ζουν ανθρώπινα και να ενταχθούν έπειτα ως άξιοι πολίτες στην Κοινωνία. Και συμπλήρωσε μάλιστα ότι “αν κάποιος πατέρας ή μητέρα Ρομά των φαναριών της Φιλοθέης ενδιαφερθεί και έλθει να πάρει το παιδί του από το Οικοτροφείο τούτο, να συλλαμβάνεται και να υφίσταται τα νόμιμα”.

Γι αυτό και άφησε αιχμές για την στάση και συμπεριφορά των γονέων αυτών των παιδιών, για το γεγονός ότι αν και τα παιδιά εγγράφονται στα σχολεία για να κάνουν την υποχρεωτική τους εκπαίδευση, δεν πάνε στα Γυμνάσια ή ακόμη και στα Δημοτικά και παράλληλα εξέφρασε την δυσαρέσκειά του, γιατί αν και στο παρελθόν έχει διαθέσει οικόπεδα για την στέγασή τους, δεν υπήρξε ενδιαφέρον ούτε από τους Ρομά, ούτε από τους αρμόδιους της Πολιτείας.

Δυστυχώς και εκείνη η πρόταση του Μακαριστού Μητροπολίτη, δεν βρήκε καμία ανταπόκριση.

Κοντά σε σεισμόπληκτους και πυρόπληκτους

Τεράστια ήταν όμως και η συνεισφορά του σε περιόδους δύσκολες όπου η Ηλεία δοκιμάστηκε από σεισμούς και φωτιές, όπως το 1993 στους μεγάλους σεισμούς του Πύργου, όπως και το 2008, αλλά και στις καταστροφικές πυρκαγιές του 2007. Η Ι. Μητρόπολις στάθηκε ποικιλοτρόπως στο πλευρό των πληγέντων και βεβαίως προσέφερε υλική βοήθεια πάντα με πρωτοβουλία του Μακαριστού Μητροπολίτη Γερμανού. Μάλιστα στους σεισμούς του 1993 απεδέχθη δωρεά του Γιάννη Λάτση την οποία διέθεσε με τον καλύτερο τρόπο για τους σεισμόπληκτους συμπολίτες μας.

Πάντα η πόρτα της Ι. Μητρόπολης Ηλείας ήταν ανοιχτή για κάθε κατατρεγμένο είτε ζητούσε τη βοήθειά του είτε όχι παρεμβαίνοντας προσωπικά σε κάθε κοινωνικό πρόβλημα που αναδεικνυόταν μέσα από τον τοπικό τύπο.

Άλλωστε κάθε χρόνο ο απολογισμός του φιλανθρωπικού έργου της Μητρόπολης που δημοσιοποιούσε με απόλυτη διαφάνεια και ευλάβεια, ήταν εντυπωσιακός και αφορούσε ετησίως αρκετά εκατομμύρια ευρώ, καθρεφτίζοντας αυτήν την προσφορά. . Ο ίδιος όμως ως το τέλος, ζούσε ταπεινά και ήρεμα και η λέξη χλιδή δεν υπήρχε στο δικό του λεξιλόγιο. Από την πρώτη στιγμή που ενδύθηκε το ράσο του κληρικού από όποια βαθμίδα υπηρέτησε την Εκκλησία, το κύριο μέλημά του ήταν να απαλύνει με κάθε τρόπο τον πόνο των συνανθρώπων του.