Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, ο πλανήτης τίμησε χθες 7 Απριλίου, την Παγκόσμια Ημέρα Υγείας, σε συνθήκες πανδημίας και μάλιστα τρίτου σφοδρού κύματος.
Μία πρωτόγνωρη υγειονομική κρίση, για την οποία θυμόμαστε πολύ καλά πότε εισήλθαμε, δεν γνωρίζουμε ωστόσο ούτε μπορούμε να προβλέψουμε με ακρίβεια, πότε θα απελευθερωθούμε.
Μία κρίση δημόσιας υγείας, η οποία άλλαξε τον κόσμο μας, τις οικονομίες, τις επιχειρήσεις, τις εργασιακές συνθήκες και τις κοινωνικές συμπεριφορές.
Μία πανδημία, η οποία επέβαλλε τους δικούς της όρους και κανόνες, δυστυχώς ενίσχυσε τις ανισότητες και εδραίωσε για τα καλά την πεποίθηση, ότι τελικά η υγεία και η διατήρησή της, αποτελεί αναμφισβήτητα το ύψιστο αγαθό. Μόνο εάν υπάρχει υγεία υπάρχει και οικονομία, και θέσεις εργασίας και επενδύσεις και επιχειρήσεις. Μόνο εάν υπάρχει καλή υγεία, ο κόσμος μπορεί να ταξιδεύει απρόσκοπτα, να δημιουργεί, να απολαμβάνει το δώρο της ζωής και να προσφέρει κοινωνικά.
Έτσι, το φετινό σύνθημα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας -ο οποίος θεσμοθέτησε την Ημέρα το 1948- είναι περισσότερο από ποτέ επίκαιρος και έχει τον δικό του συμβολισμό για την αναγκαιότητα του εμβολιασμού: «Χτίζοντας έναν πιο δίκαιο και υγιή κόσμο για τον κάθε ένα και για κάθε χώρα».
Αυτό δεν είναι το ζητούμενο άλλωστε των εκάστοτε πολιτικών υγείας; Να δημιουργήσει υγειονομικά συστήματα, τα οποία είναι αποδοτικά, αποτελεσματικά και δίκαια για όλους τους πολίτες; Αυτό δεν χρειαζόμαστε στο τέλος της ημέρας; ένα βιώσιμο σύστημα το οποίο να λειτουργεί χωρίς ανισότητες απέναντι σε πλούσιους, φτωχούς, μορφωμένους και αναλφάβητους; Πόσο δίκαιος όμως είναι ο κόσμος μας όταν τα εμβόλια κατά της COVID 19 δεν μπορούν να φθάσουν σε όλες τις χώρες και να απολαύσουν το δημόσιο αυτό αγαθό οι πολίτες των φτωχών χωρών;
Πόσο δίκαιος είναι ο κόσμος και η δημόσια υγεία, όταν διασωληνώνονται καθημερινά ασθενείς εκτός ΜΕΘ, όταν μετά το πέρας της πανδημίας θα μετράμε εκατομμύρια ανέργων και ένα νέο κύμα νοσηρότητας από σοβαρές και δυσίατες ασθένειες, που σήμερα λόγω του φόβου να επισκεφθεί κάποιος το ΕΣΥ, καλύπτονται και υποεκτιμώνται;
Τι είδους δικαιοσύνη κρύβεται πίσω από τις αυτοκτονίες των τελευταίων ημερών από ασθενείς που νοσηλεύονταν σε νοσοκομεία, οι οποίοι επέλεξαν ένα πρώιμο δραματικό φινάλε για την ζωή τους; Γιατί δεν μπορέσαμε να προλάβουμε το απονενοημένο βήμα των ανθρώπων αυτών; Που ήταν οι θεραπευτές, οι ψυχολόγοι και οι κοινωνικοί λειτουργοί εκείνη την ώρα;
Τελικά, όλοι θα θέλαμε μία απάντηση στα εξής: Πώς δικαιολογεί η κυβέρνηση την πολιτική της άρνησης πρόσβασης των ασθενών που πεθαίνουν εκτός ΜΕΘ σε κενές ιδιωτικές κλίνες ΜΕΘ και κενές ιδιωτικές απλές κλίνες νοσηλείας; Πώς δικαιολογεί ότι τα μεγάλα ιδιωτικά ιδρύματα (που εισπράττουν κατά κανόνα διπλά – και από τον ΕΟΠΥΥ και από τον ασθενή ως πρωτοτυπία της χώρας μας!) δεν θέλουν καμία επαφή με τη μεγαλύτερη υγειονομική απειλή των τελευταίων δεκαετιών, ποιος δηλαδή ο θεσμικός τους ρόλος; Γιατί, αν είναι μόνο οικονομικός και δεν τους ενδιαφέρει η υγεία των πολιτών, και αυτό φαίνεται να είναι η ουσία, κάτι πρέπει να αλλάξει και μάλιστα ριζικά!
«Χτίζοντας έναν πιο δίκαιο και υγιή κόσμο για τον κάθε ένα και για κάθε χώρα». Πράγματι! Γιατί «η φιλανθρωπία χαρίζει ψίχουλα από το τραπέζι, ενώ η δικαιοσύνη προσφέρει θέση στο τραπέζι». Αυτήν την θέση στο τραπέζι των εμβολίων κατά της COVID -19, και όχι τα ψίχουλα, δικαιούνται όλοι οι πολίτες του κόσμου…
Πηγή: onmed.gr
