Του Γιώργου Καρβουνιάρη
Δημοσιογράφος
Αν. Γραμματέας Επικοινωνίας ΠΑΣΟΚ – Κινήματος Αλλαγής
Υπάρχει ένα σταθερό μοτίβο στην άσκηση εξουσίας της Νέας Δημοκρατίας. Κάθε φορά που η κοινωνική δυσαρέσκεια διογκώνεται, κάθε φορά που η οργή των πολιτών παύει να είναι μουρμούρα και γίνεται συλλογικό αίτημα λογοδοσίας, το κόμμα πατά ένα γνώριμο κουμπί. Δεν αλλάζει πολιτική. Δεν απαντά επί της ουσίας. Ενεργοποιεί το κράτος.
Δεν μιλάμε για θεσμική λειτουργία, αλλά για επιλεκτική χρήση μηχανισμών με τέλειο επικοινωνιακό τάιμινγκ. Και αυτό ακριβώς βλέπουμε τις τελευταίες ημέρες, με δύο φαινομενικά άσχετες υποθέσεις που όμως συμπίπτουν πολιτικά με απόλυτη ακρίβεια.
Την ώρα που τα αγροτικά μπλόκα φουντώνουν και η κυβέρνηση αδυνατεί να δώσει πειστικές απαντήσεις, «διαρρέει» αιφνιδίως ότι αγροτοσυνδικαλιστής από το μπλόκο των Μαλγάρων ελέγχεται για παράνομες επιδοτήσεις. Όχι από την Ευρωπαϊκή Εισαγγελία, όχι στο πλαίσιο ενός συνολικού ξεκαθαρίσματος του σκανδάλου ΟΠΕΚΕΠΕ, αλλά από το ελληνικό FBI, με διαρροή που εμφανίζεται ως έτοιμο δημοσιογραφικό πακέτο. Το ερώτημα δεν είναι αν πρέπει να ελεγχθεί. Προφανώς και πρέπει. Το ερώτημα είναι γιατί ο έλεγχος «θυμήθηκε» να γίνει δημόσιος ακριβώς τη στιγμή που η κυβέρνηση πιέζεται πολιτικά. Και γιατί αφορά έναν άνθρωπο που, σύμφωνα με πληροφορίες, δεχόταν πιέσεις από το Μαξίμου να «σπάσει» το μπλόκο και δεν το έκανε.
Την ίδια στιγμή, η ΑΑΔΕ πραγματοποιεί αιφνιδιαστική έρευνα στα γραφεία του Συλλόγου Θυμάτων και Συγγενών των Τεμπών. Όχι σε κάποιον αμφιλεγόμενο φορέα, αλλά στον σύλλογο που κρατά ανοιχτή την πληγή της μεγαλύτερης κρατικής εγκληματικής αμέλειας των τελευταίων δεκαετιών. Την ώρα μάλιστα που τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου βρίσκονταν στη Λάρισα για δικαστική διαδικασία σχετική με την υπόθεση. Και εδώ, το ζήτημα δεν είναι ο έλεγχος. Όλα πρέπει να ελέγχονται. Το ζήτημα είναι η προτεραιοποίηση. Ποιος αποφασίζει ποιος ελέγχεται πρώτος και πότε.
Το πολιτικό αποτέλεσμα είναι διπλό και εξαιρετικά βολικό. Αφενός, αποπροσανατολίζεται η κοινή γνώμη. Αφετέρου, καλλιεργείται σκόπιμα η ιδέα ότι «όλοι ίδιοι είναι». Ότι η διαφθορά δεν είναι χαρακτηριστικό της εξουσίας, αλλά εθνικό μας DNA. Άρα, γιατί να αλλάξει κάτι.
Αυτή όμως είναι η πιο επικίνδυνη μορφή διαφθοράς. Η διαφθορά που φορά τον μανδύα της κανονικότητας. Και απέναντί της, η πολιτική αλλαγή δεν είναι πολυτέλεια. Είναι ανάγκη δημοκρατίας.
