Ομάδα Τέχνης Πάροδος: «Μέσα απ’ το θεατρικό παιχνίδι όλοι μιλάμε την ίδια γλώσσα»
Zizanio News #1
Συνέντευξη στις Κατερίνα Θανοπούλου & Σοφία Χαραλαμπάκη
Οι ρεπόρτερς του Zizanio News, Κατερίνα και Σοφία, συνάντησαν την Ομάδα Τέχνης Πάροδος στο 6ο Δημοτικό σχολείο Πύργου, με την οποία έκαναν μια ωραία συζήτηση για τις δράσεις και τα εργαστήριά τους, το φεστιβάλ και πολλά άλλα. Τα μέλη της Παρόδου που ήρθαν αυτή την φορά στον Πύργο ήταν ο κ. Ηλίας Πίτσικας (παιδαγωγός, δάσκαλος θεατρικού παιχνιδιού), ο Γιάννης Σφυρής (μουσικός – συνθέτης), η Ελένη Καλογιάννη (εκπαιδευτικός, εμψυχώτρια θεατρικού παιχνιδιού) και ο Άλκης Μπακογιάννης (ηθοποιός).
Κατερίνα: Γεια σας, καλώς ήρθατε στο 24ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά & Νέους. Με τι ασχολείται η Ομάδα Τέχνης Πάροδος και τι σκοπεύετε να κάνετε στο 24ο Διεθνές Φεστιβάλ Κιν/φου Ολυμπίας για Παιδιά & Νέους;
Ηλίας: Η Ομάδα Τέχνης Πάροδος ασχολείται κυρίως με το θεατρικό παιχνίδι και με το θέατρο. Στο φεστιβάλ Ολυμπίας ερχόμαστε τώρα και πολλά χρόνια. Βέβαια, διακόψαμε πέρσι λόγω της πανδημίας και φέτος ξαναερχόμαστε με μεγάλη χαρά, με αγάπη για την επικοινωνία που θα έχουμε αυτές τις μέρες με μαθητές από διάφορα σχολεία της Ηλείας και βεβαίως με εκπαιδευτικούς του Πύργου και της Αμαλιάδας.
Σοφία: Τι άλλες δράσεις κάνετε εκτός από το φεστιβάλ και σε τι ηλικιακές ομάδες απευθύνεστε;
Ελένη: Στην Αθήνα, όπου είναι και η έδρα της ομάδας μας, δραστηριοποιούμαστε κυρίως σε σχολεία και δουλεύουμε με μαθητικές ομάδες, από νηπιαγωγείο μέχρι και ΣΤ’ δημοτικού. Αλλά κάποιες στιγμές μπορεί να έχουμε και επικοινωνία με μαθητές Γυμνασίου ή μαθητές Λυκείου.
Σοφία: Και πώς ανταποκρίνονται τα παιδιά στο θεατρικό παιχνίδι;
Άλκης: Ανταποκρίνονται με παιχνίδι. Θέλω να πω ότι, τα παιδιά είναι πολύ πιο εύκολο να παίξουν και να μπουν σε μια διαδικασία απ’ ό,τι ένας ενήλικας και γενικά, κάθε φορά που πηγαίνουμε είτε σε σχολεία στην Αθήνα είτε σε σχολεία σε τελείως άλλα μέρη. Δηλαδή ήμασταν πριν ένα μήνα στο Καστελόριζο που ήταν ένα σχολείο που τα παιδιά δεν είχαν δει πολλά πράγματα, δεν είχαν κάνει θεατρικό παιχνίδι άλλη φορά. Είχανε δει λιγότερα πράγματα απ’ ό,τι ένα σχολείο στην Αθήνα. Και τα παιδιά κατευθείαν ανταποκρίθηκαν και μπήκαν στη διαδικασία του παιχνιδιού.
Κατερίνα: Έχετε κάποιο αξιοσημείωτο γεγονός από τη συνεργασία σας με το Φεστιβάλ που ίσως θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας;
Ηλίας: Έχουμε ζήσει πολύ όμορφες στιγμές και στα σχολεία, τα μεγάλα σχολεία των μεγάλων πόλεων, αλλά και στα μικρά σχολεία. Θυμάμαι μια δράση που κάναμε σε ένα μικρό σχολείο, μονοθέσιο σε ένα μικρό χωριό στην Κουτσοχέρα, που τότε ήταν περίπου δώδεκα με δεκατρείς μαθητές. Ήταν αρχές Δεκεμβρίου και επιστρέφοντας στην Αθήνα είχα κρατήσει τα ονόματα των δώδεκα-δεκατριών μαθητών και λίγο πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων τους στείλαμε από ένα βιβλίο που επιλέξαμε σύμφωνα με την ηλικία τους, σαν δώρο για τις γιορτές. Θυμάμαι ήταν 22 Δεκεμβρίου όταν ο διευθυντής, ο δάσκαλος του μονοθέσιου σχολείου με πήρε τηλέφωνο. Ήταν περίπου 5 το απόγευμα και μου λέει «Ηλία, είμαστε από το σχολείο της Κουτσοχέρας. Έχουμε τη γιορτή για τα Χριστούγεννα και σε λίγο θα δώσουμε τα βιβλία που στείλατε στα παιδιά και τα παιδιά κάτι θέλουν να σας πουν». Και πραγματικά όλα τα παιδιά τραγούδησαν τον στίχο ενός τραγουδιού που είχαμε συνθέσει όταν είχαμε πάει στο σχολείο και το τραγουδήσαμε όλοι μαζί. Εκείνη την ώρα, συγκινήθηκα πάρα πολύ, όχι μόνο εγώ, ήταν και η Ελένη, ήταν και η Μαρία, ήταν και ο Γιώργος. Συγκινηθήκαμε, γιατί έτυχε να έχουμε πρόβα, να είμαστε όλοι μαζί και τους έβαλα σε ανοιχτή ακρόαση. Και ακούσαμε τα παιδιά από το μικρό σχολείο να τραγουδούν και να μας εύχονται χρόνια πολλά με αφορμή τα βιβλία που τους στείλαμε. Ήταν μια εξαιρετική στιγμή που δεν την ξεχνάω!
Γιάννης: Εγώ δεν θα ξεχάσω όταν ήταν το 20ο Φεστιβάλ Ολυμπίας και φτιάξαμε το σήμα του Φεστιβάλ σε μεγάλες κούτες και αυτές τις κούτες τις πήραμε μία μία με τύμπανα και με το τραγούδι που είχαμε φτιάξει τότε για το Φεστιβάλ περπατήσαμε σε όλον τον Πύργο και κάναμε παρέλαση. Η αστυνομία μπροστά μας έκλεινε τον δρόμο από αυτοκίνητα κι εμείς κάναμε παρέλαση τραγουδώντας το τραγούδι του Φεστιβάλ και φτάσαμε στο θέατρο Απόλλωνα που αφήσαμε στη σκηνή όλες τις κούτες, οι οποίες ήταν περίπου 60 κούτες.
Σοφία: Έχουμε μάθει πως έχετε κάνει και εργαστήρια στο εξωτερικό όπως στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Είναι διαφορετική η προσέγγιση των εργαστηρίων στο εξωτερικό απ’ ότι στην Ελλάδα;
Ηλίας: Στην Αλεξάνδρεια και στο Κάιρο έχουμε μια πολυετή επικοινωνία με τα παιδιά εκεί του Ελληνικού σχολείου. Με αφορμή την εμπειρία από το Καστελόριζο, τα παιδιά, σ’ όλα πιστεύω τα μέρη του κόσμου, έχουν ανάγκη να παίξουν, ν’ αυτοσχεδιάσουν, να συμβολίσουν αυτά που σκέφτονται. Δηλαδή και παιδιά με διαφορετικές γλώσσες, μπορούν κάλλιστα με έναν μαγικό τρόπο να επικοινωνήσουν μεταξύ τους μέσα απ’ το παιχνίδι.
Κατερίνα: Όπως έλεγε και το τραγούδι σας, δε χρειάζεται να μιλάμε όλοι την ίδια γλώσσα, αλλά χρειαζόμαστε αυτοσχεδιασμό και να περνάμε ωραία!
Σοφία & Κατερίνα: Σας ευχαριστούμε, καλή συνέχεια κι ελπίζουμε να σας δούμε και του χρόνου!
Πάροδος: Κι εμείς ευχαριστούμε πολύ. Μακάρι να τα πούμε και του χρόνου!
Ηλίας: Κι εμείς χαιρόμαστε που παιδιά που συναντήσαμε τα πρώτα χρόνια που ερχόμασταν στο φεστιβάλ και ήτανε… ζιζάνια, τώρα τους συναντάμε πλέον σε μεγάλη ηλικία. Και χαιρόμαστε πολύ που τους βλέπουμε που διακόπτουν τις σπουδές τους ή την εργασία τους και γυρίζουν τέλη Νοεμβρίου με αρχές Δεκεμβρίου στον Πύργο για να υποστηρίξουν το φεστιβάλ.
Φωτογραφικό Υλικό: Λάμπρος Τσακριλής, Νίκη Μιχαλοπούλου
