Υπάρχει ένα τραγούδι των Smiths (θρυλικό βρετανικό συγκρότημα της δεκαετίας του 80’) που ονομάζεται «Howsoonisnow?», δηλαδή πόσο σύντομα είναι το τώρα. Δεν σχετίζεται κάπως το περιεχόμενο, αλλά ο τίτλος του είναι αυτός που μου έρχεται στο μυαλό κάθε φορά που γίνεται κάτι με το Πάτρα-Πύργος. Την Παρασκευή το βράδυ συνεδρίασε το δημοτικό συμβούλιο Ήλιδας, το οποίο εξέφρασε την απαίτηση ολόκληρης της περιοχής να γίνει τώρα το έργο, χωρίς άλλες καθυστερήσεις και προσχώματα. Αυτό ακριβώς το «τώρα» είναι που με προβληματίζει, καθώς είναι αδύνατο να εκτιμήσουμε πόσο σύντομα μπορεί να έρθει.

Βέβαια, ο προβληματισμός αυτός δεν υποβαθμίζει σε τίποτε την σημασία της συνεδρίασης. Τουναντίον, έγινε πράξη, έστω και εν μέρει, η δημιουργία ενός κοινού μετώπου, κάτι το οποίο φυσιολογικά αποτελεί απαραίτητο προαπαιτούμενο για την μεγαλύτερη διεκδίκηση της Ηλείας. Για τον λόγο αυτό στην Αμαλιάδα βρέθηκαν ο δήμαρχος Πύργου Τάκης Αντωνακόπουλος, ο οποίος συνοδευόταν μάλιστα από τον δήμαρχο Τρικκαίων Δημήτρη  Παπαστεργίου και τους αντιδημάρχους Πύργου Γιάννη Αργυρόπουλο και Γιάννη Παπαδημητρίου,ο περιφερειακός σύμβουλος Μανώλης Αγιομυργιαννάκης, εκπρόσωποι συλλόγων, αλλά και ο βουλευτής Ηλείας του ΣΥΡΙΖΑ Διονύσης Καλαματιανός. (Απορία ο Περιφερειάρχης και οι τρεις αντιπεριφερειάρχες του νομού γιατί δεν ήσαν εκεί, απλώς ρωτώ και προς το παρόν δεν το σχολιάζω).

Φαίνεται λοιπόν πως κάτι πάει να γίνει, εφόσον έχει αφομοιωθεί, τουλάχιστον από τους περισσότερους αιρετούς της περιοχής –προς το παρόν δεν θα αναφερθώ ονομαστικά στις θλιβερές εξαιρέσεις και την σκανδαλώδη σιωπή τους– ότι για να έχει σοβαρές πιθανότητες υλοποίησης το έργο, θα πρέπει να ενώσουν όλοι και όλες τις φωνές τους, ούτως ώστε η «φασαρία» να φτάσει μέχρι τα υψηλά κλιμάκια της εξουσίας. Εδώ που φτάσαμε (ξανά), δεν είναι καθόλου εύκολο. Ακόμη κι αν η Ηλεία άρχιζε να συμπεριφέρεται θεσμικά ως μία ενιαία και συμπαγής κατά το δυνατόν οντότητα, υπάρχει σοβαρή περίπτωση να μην καταφέρει τίποτα. Κάποτε δεν αμφιβάλαμε για την αποτελεσματικότητα του «όλοι μαζί μπορούμε». Το πρόβλημα ήταν να μαζευτούμε. Σήμερα μαζευόμαστε και συμφωνούμε. Μπορούμε όμως;