Ξεκινάμε με τον Αίσωπο, πολυταξιδεμένο, λένε, άντρα του 6ου π.Χ. αιώνα με κοφτερό μυαλό και σκωπτικό πνεύμα. Τους μύθους που του αποδίδονται δεν τους ξέρουμε όλους -είναι και πολλοί και καλοί. Ένας απ’ αυτούς τιτλοφορείται «Οι εχθροί». Αν και γραμμένος πριν 2500 χρόνια μοιάζει σήμερα πιο επίκαιρος από ποτέ. Τον διαβάζουμε σε έμμετρη απόδοση της φιλολόγου Χρυσάνθης Φαφουτάκη-Νικολάου
«Ταξιδεύουν μ’ ένα πλοίο/ δυο θανάσιμοι εχθροί./ Στήνεται στην πλώρη ο ένας/ κι από έχθρα τρομερή/ κάθεται στην πρύμνη ο άλλος,/ μακριά του όσο μπορεί./ Μα σαν έπιασε φουρτούνα, τότε ανήσυχος ρωτά:/ -Το καράβι πού βουλιάζει, από ποια μεριά βουτά;/ -Απ’ την πλώρη! Τ’ απαντάνε/ κι άλλο πλέον δεν ζητά./ Τον εχθρό πνιγμένο πρώτο/ φτάνει μόνο να χαρεί/ κι ευτυχία πιο μεγάλη/ να προσμένει δεν μπορεί./ Δεν τον νοιάζει, αν κατόπιν/ ίδιο θάνατο θα βρει!».
Δεν ξεχνάμε ότι οι αισώπειοι μύθοι απευθύνονται μεν σε παιδιά, αφορούν όμως κυρίως ενηλίκους, διότι είναι κατασταλαγμένη σε αυτούς βαθιά λαϊκή σοφία, που, βλέπουμε, αντέχει στους αιώνες. Έτσι και με τους αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων. Ας βουλιάξει το καράβι [η χώρα], αρκεί να πάει στον πάτο πρώτος ο αντίπαλος ο πρωθυπουργός -τι σου κάνει η εξουσία.
Μερικοί προτιμούν να πάθουν κακό, αρκεί προηγουμένως το ίδιο να πάθουν και οι εχθροί τους (!) Και το πλοίο; Η χώρα; Δεν φαίνεται να τους απασχολεί κάτι τέτοιο, εάν οι ίδιοι δεν είναι οι κυβερνήτες. Στον βυθό. Στον γκρεμό. Στα τσακίδια, αφού αυτοί θα απουσιάζουν. Μη μου πείτε ότι δεν περιγράφει ανάγλυφα την σημερινή κεντρική πολιτική σκηνή. Κάπως έχει δίκιο ο Αίσωπος και ίσως κάπως πρέπει να αρχίσουμε να επανεξετάζουμε τις «αξίες» που έχουν διαμορφώσει τον χαρακτήρα μας.
Στον μύθο «Ανήρ αδύνατα επαγγελλόμενος» λ.χ., στηλιτεύεται το ότι οι άνθρωποι εύκολα υπόσχονται όσα ξέρουν ότι δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν. Ένα κι ένα για κάποιους φέρελπις πολιτικούς που διεκδικούν την ψήφο μας. Αλλά ας μην ξύνουμε πληγές…
