Πάντοτε μου άρεσαν οι ιππότες. Είχαν κάτι το εξωτικό καθώς δεν τους συναντάς πουθενά στους ελληνικούς μύθους και τα παραμύθια. Παρά ταύτα δεν δυσκολευόσουν να καταλάβεις ποιο είναι το «κόνσεπτ»: Απαράμιλλο θάρρος, πηγαία αβρότητα, αστραφτερή πανοπλία και κοφτερό μυαλό. Έτσι «ο ιππότης» αποτέλεσε το αντίπαλο δέος κάθε μυθολογικής και κατοπινής ηρωικής φιγούρας της ευρύτερης ελληνικής παράδοσης. Αυτό το άτιμο το ξενόφερτο, έχει σε κάθε περίπτωση την δική του συγκίνηση και ξεχωριστή αξία.
Αργότερα όμως, όταν και εγώ σαν παιδί διάβασα τον Δον Κιχώτη, κατάλαβα πως δεν αρκεί να ισχυρίζεται ότι είσαι ιππότης για να απολαμβάνεις την δόξα και τα προνόμια του τίτλου. Θα πρέπει να το έχεις μέσα σου, να αναλαμβάνεις οικειοθελώς τις πιο επικίνδυνες αποστολές, να προβαίνεις διαρκώς σε ηρωικές πράξεις και φυσικά να είσαι αποτελεσματικός. Μόνο τότε θα μιλά ο κόσμος με θαυμασμό για σένα και τα κατορθώματά σου. Μόνο τότε θα σε καλέσει ο βασιλιάς για να σου απονείμει το χρίσμα.
Τουλάχιστον έτσι συνέβαινε τα παλιά τα χρόνια, όταν το ήθος και η ικανότητα αποτελούσαν τα αποκλειστικά κριτήρια προκειμένου να νιώσει κανείς το βασιλικό σπαθί να ακουμπάει απαλά στους ώμους του. Για την ακρίβεια, στη δική μας εποχή τα χρίσματα, οι τίτλοι και τα πάσης φύσεως αξιώματα σπανίως αποδίδονται στους καλύτερους. Συνήθως οι «γενναίοι» με πολλές φιλοδοξίες οφείλουν να επιδείξουν άλλου τύπου ικανότητες. Έτσι ξεκινά ένα μακρύ και αδυσώπητο παιχνίδι εξουσίας στο οποίο προσπαθούν με κάθε τρόπο να αποσπάσουν την εύνοια και κατ’ επέκταση το χρίσμα της αυτού Μεγαλειότητας.
Μάλιστα μερικές φορές, όταν δεν το πετυχαίνουν ή αν οι διεκδικητές είναι πολλοί και δε νιώθουν και πολύ σίγουροι για τον εαυτό τους, επιχειρούν να εκβιάσουν καταστάσεις, φέρνοντας τον βασιλιά προ τετελεσμένων γεγονότων. Αυτοανακηρύσσονται λοιπόν ιππότες και καλπάζουν κόντρα στον άνεμο της ιεραρχίας. Είναι πάντοτε απολαυστικό να παρακολουθείς στενά αυτούς τους ευφάνταστους ευπατρίδες «Δον Κιχώτες» και τους διάφορους «Σάντσο Πάντσα» που τους πλαισιώνουν να γυρνοβολάνε. Κάνουν τη ζωή μας περισσότερο ενδιαφέρουσα με τις «φανταστικές» περιπέτειές τους…
