Του Γιάννη Μυλόπουλου καθηγητή και  πρώην πρύτανη ΑΠΘ

Κάθε κρίση και πολύ περισσότερο κάθε οικονομική κρίση, είναι ένα μάθημα που περιγράφει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες η οικονομία οδηγήθηκε στην ύφεση και η κοινωνία στη φτώχεια. Τα κράτη που συνέλαβαν εγκαίρως τα μηνύματα της κρίσης, προχώρησαν στην απαλλαγή από τις παθογένειες που την γέννησαν, θεμελιώνοντας έτσι σοβαρές ευκαιρίες για την οριστική αναστροφή της κατάστασης.

Για να γίνει λοιπόν η κρίση ευκαιρία, πρέπει το μάθημα να εμπεδωθεί και να αναληφθούν σοβαρές πρωτοβουλίες που να εγγυώνται τόσο τη θεραπεία των παθογενειών, όσο και την τιμωρία των ενόχων.

Αυτή η καθαρτήρια διεργασία, δυστυχώς, δεν συνέβη στην περίπτωση της ελληνικής κρίσης.

Σήμερα πια είναι πολύ καλά γνωστό ότι τα επώδυνα μνημόνια των δανειστών δεν συνιστούσαν κατ’ ουδένα τρόπο αναπτυξιακή πολιτική και δεν αποσκοπούσαν στην αποκατάσταση των παθογενειών της ελληνικής οικονομίας. Αντίθετα, τα μέτρα και οι προβλέψεις τους αφορούσαν στην ικανοποίηση των συμφερόντων των ιδίων των δανειστών και γι’ αυτό και επικεντρώθηκαν αποκλειστικά στην αποπληρωμή του χρέους και στην ικανοποίηση των δικών τους απαιτήσεων.

Επιπλέον, στην Ελλάδα συνέβη το παράδοξο, την οργή για την εθνική συμφορά και την τιμωρία για τη δημιουργία της κρίσης να μην την έχουν εισπράξει οι πολιτικές δυνάμεις που κυβέρνησαν τη χώρα πριν το 2010 και συνεπώς ευθύνονται για τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό, αλλά αντίθετα, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που ανέλαβε εν μέσω κρίσης, το 2015 και πέτυχε τελικά να βγάλει τη χώρα από τα μνημόνια των δανειστών. Αναλαμβάνοντας τελικά και την ευθύνη για τις δυσβάστακτες μνημονιακές πολιτικές τις οποίες υποχρεωτικά εφάρμοσε, προκειμένου να βγει η χώρα οριστικά από αυτές.
Έτσι, σήμερα στην Ελλάδα επανήλθαν θριαμβευτικά στην κυβέρνηση, με αποστολή να εξυγιάνουν την οικονομία της χώρας και να οδηγήσουν στην ανάπτυξη και την ευημερία, οι ίδιες πολιτικές δυνάμεις που με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές τους δημιούργησαν τις συνθήκες της οικονομικής κρίσης. Χωρίς καμιά αυτοκριτική για τις πλήρεις παθογενειών συντηρητικές και νεοφιλελεύθερες πολιτικές και χωρίς καμία τιμωρία για τις ευθύνες τους, εφαρμόζουν σήμερα για την έξοδο από την κρίση τις ίδιες ακριβώς συνταγές που οδήγησαν σε αυτήν.

Με την ίδια προσήλωση στην οικογενειοκρατία, την αναξιοκρατία και τον κομματισμό, η κυβέρνηση Μητσοτάκη προσπαθεί να πείσει ότι θα εξυγιάνει τον κρατικό μηχανισμό και θα τον μετατρέψει σε επιτελικό και παραγωγικό οργανισμό.

Με την ίδια εμμονή στις ιδιωτικοποιήσεις των δημόσιων αγαθών και με το ξεπούλημα των πλουτοπαραγωγικών πηγών σε ξένα οικονομικά συμφέροντα, όπως συμβαίνει για παράδειγμα με την ενέργεια, τον φυσικό πλούτο και το νερό της ύδρευσης, με τις ίδιες δηλαδή υφεσιακές και μνημονιακές πολιτικές που εφάρμοσαν οι δανειστές για να αποπληρωθεί σε σύντομο χρόνο το τεράστιο χρέος που είχε δημιουργηθεί, προσπαθούν σήμερα να πείσουν ότι θα οδηγήσουν τη χώρα σε μια δίκαιη ανάπτυξη.

Στερώντας με τον τρόπο αυτόν τη χώρα από την ευκαιρία να αξιοποίησει προς ίδιο όφελος τα συγκριτικά ανταγωνιστικά της πλεονεκτήματα και να επενδύσει σε παραγωγικές για τον τόπο και την ελληνική κοινωνία επενδύσεις, δημιουργώντας έτσι τις προϋποθέσεις για μια βιώσιμη και αυτοτροφοδοτούμενη ανάπτυξη.

Με την ίδια επιμονή στην άκριτη μεταφορά ξένων αναπτυξιακών προτύπων και με την ίδια εχθρότητα για τα εργασιακά δικαιώματα, προσπαθούν να μετατρέψουν μια χώρα με πλούσια ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα, που θα μπορούσαν να αποτελούν πηγή αυτοδύναμης ανάπτυξης, σε χώρα – φορολογικό παράδεισο ξένων επενδύσεων και συγχρόνως χαμηλού κόστους εργασίας.

Κι ακόμη, με την ίδια απέχθεια για τις φιλικές προς το περιβάλλον αναπτυξιακές πολιτικές, μια πρακτική που απαξίωσε την ελκυστική ελληνική φύση και υποβάθμισε τον εξαιρετικό της πλούτο, καταστρέφοντας μοιραία και την ελληνική οικονομία, η κυβέρνηση της ΝΔ προσπαθεί να πείσει ότι θα βγάλει τη χώρα από την κρίση, σε συνθήκες μάλιστα προϊούσας κλιματικής αλλαγής.

Τέλος, η κυβέρνηση της ΝΔ, συγκαλύπτοντας το μεγαλύτερο σκάνδαλο διαφθοράς που συνέβη στη χώρα μας εν μέσω κρίσης, το σκάνδαλο Novartis, όπως διαβεβαιώνουν τόσο η δημόσια τηλεόραση της Ελβετίας, της χώρας προέλευσης της πολυεθνικής φαρμακευτικής, όσο όμως και οι ουδέτερες πολιτικά αμερικανικές διωκτικές αρχές, προσπαθεί να πείσει ότι θα εξυγιάνει την ελληνική οικονομία από τις εγγενείς παθογένειες και θα θέσει νέες βάσεις για την έξοδο της Ελλάδας από τα σκοτάδια της οικονομικής κρίσης.

Είναι απολύτως ξεκάθαρο σήμερα ότι οι ίδιες πολιτικές δυνάμεις που κυβέρνησαν την Ελλάδα επί δεκαετίες και την οδήγησαν στην κρίση, δεν είναι δυνατόν χωρίς αυτοκριτική, χωρίς κάθαρση και εφαρμόζοντας τις ίδιες ένοχες συντηρητικές και νεοφιλελεύθερες συνταγές, να την οδηγήσουν σε μια δίκαιη ανάπτυξη.

Όσο η κυβέρνηση Μητσοτάκη προσπαθεί σήμερα να παρουσιαστεί σαν η κυβέρνηση που θα βγάλει τη χώρα από την κρίση, τόσο θα την διαψεύδουν η αποτυχία των νεοφιλελεύθερων πολιτικών της και οι δυσαρέσκειες που αυτές θα προκαλούν στα μεσαία και χαμηλά οικονομικά στρώματα που θα συνεχίσουν να συνθλίβονται από αυτές.

Η κυβέρνηση της ΝΔ δεν ανοίγει καμιά νέα εποχή για την Ελλάδα. Χωρίς αυτοκριτική για τις αποτυχημένες πολιτικές της και χωρίς τιμωρία των ενόχων για τη διαφθορά, θα μείνει στην ιστορία σαν ο θλιβερός επίλογος της ελληνικής κρίσης.

Αυτός ο κύκλος της κρίσης θα κλείσει σύντομα, όταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη βυθιστεί, εξ αιτίας της δυσαρέσκειας και των κοινωνικών αντιδράσεων που θα προκαλέσουν ο ρεβανσισμός και τα ακροδεξιά της αντανακλαστικά και όταν πνιγεί από τις αντιφάσεις της και τα ίδια τα οικονομικά συμφέροντα που τη στήριξαν και τα οποία συντηρούν, ασφαλώς, μεγάλες προσδοκίες που δεν θα μπορέσουν να ικανοποιηθούν…