Ήταν ακριβώς πριν από 13 χρόνια. ∆ύο καλοντυμένες κοπέλες. Μπήκαν, συστήθηκαν και κάθισαν. Μόνο όταν άφησαν τις κάρτες τους πάνω στο γραφείο γλίτωσα το εγκεφαλικό. ∆εν ήταν από την Εφορία, αλλά από την τράπεζα. «Σας δίνουμε δάνειο σαράντα χιλιάδες ευρώ» είπαν χαζογελώντας αγγελικά. «Σε µένα;» ρώτησα έκπληκτος. «Με τι εξασφάλιση;». «Καμία» µου απάντησαν. «Η επιχείρησή σας συμπλήρωσε εικοσαετία και έχετε συνεχώς κέρδη».

Η «επιχείρησή μου» ήταν ένα µπλοκ αποδείξεων ελαφρώς τσαλακωμένο και µια σφραγίδα χωρίς ταμπόν. Τα συσσωρευμένα «κέρδη» µου τρεις φτηνοί υπολογιστές. Παρ’ όλα αυτά, την επομένη µου μέτρησαν σαράντα χιλιάρικα. Κι έτσι ξεκίνησε µια λυπητερή ιστορία αγάπης, όπως χιλιάδες άλλες, και µόνο εγώ ξέρω πώς από λευκός βιοπαλαιστής  δεν κατέληξα στο τέλος… κόκκινο δάνειο.

Γι’ αυτό, ας µε συγχωρήσει ο υφυπουργός που δήλωσε ότι «θα ξαναγίνουν οι τράπεζες µοχλός ανάπτυξης», αλλά πέφτει έξω. Να «ξαναγίνουν» αποκλείεται, διότι δεν ήταν ποτέ. ∆εν το λες «µοχλό ανάπτυξης» να µοιράζεις τα λεφτά του κοσμάκη και στο τέλος να μένεις µε άδειο το χρηματοκιβώτιο, σαν «πωλών επί πιστώσει».