Του Γιώργου Ευθυμίου, Εκπ/κού
Άγγιξα τη γραφίδα μου κι έλαβα την απόφασή μου,
να τιμήσω άλλη μια φορά τον Μάτεσι, «τον Παύλο»,
Του νομού μας, για όλα όσα έγραψε, πεζά και με την ποίησή του
και η φήμη του σ’ όλον τον κόσμο εκτινάχθηκε απ’ τη διανόησή του.
Γεννήθηκε στο πιο ορεινό κομμάτι της Πατρίδας,
τη Λαμπεία, που ειν’ η Κώμη του, περιοχή της Ηλείας, και αύξησε το γόητρο των συμπατριωτών του
και μέχρι τα πέρατα της γης έφτασε το επώνυμό του.
Ήταν οι συνθήκες της ζωής μας πολύ ταραγμένες.
Εκείνος όμως βρήκε την αντοχή και του ‘γιναν προοδευμένες.
Τις εγκύκλιές του τις σπουδές τις έλαβε στη Λαμπεία,
σε τόπο που ήταν άγονος με κάποια των αναγκαίων απουσία.
Φρόνημα είχε πατριωτισμού πολύ ενισχυμένο
κι αυτό τον έκανε αγωνιστικό, όπως του ‘τανε γραμμένο.
Να προστατέψει δηλαδή τους ήρωες αγωνιστές από τους Ναζί,
την καταραμένη εκείνη εποχή.
Την εποχή με τον εχθρό της άκρας απανθρωπιάς,
απ’ το βάναυσο κατακτητή της Πατρίδας μας, της πίστης και της Λευτεριάς.
Εγώ ως εκπαιδευτικός δεν ήξερα τίποτε για τον Παύλο.
Πολύ αργά έμαθα για το σπουδαίο λογοτέχνη πως μέσα από το έργο του εδίδαξε την Τέχνη.
Ο Μάτεσις ο περίφημος ήταν και ηθοποιός
κι αυτή την τέχνη εδίδαξε, παρέχοντάς μας φως.
Αυτό δηλ. που η Ανθρωπότητα τείνει δυστυχώς και σήμερα να στερηθεί και το έρεβος να την κατακτά σε κάθε της φωτεινή πτυχή.
Γι’ αυτό θα πρότεινα απ’ τη θέση μου, την άκρως ταπεινή, επ’ ευκαιρία που παίζεται το έργο του:
«Η Μητέρα του σκύλου»
πολύ να τιμηθεί με μια ιδιαίτερη πανάξια «ΠΕΡΓΑΜΗΝΗ»
μέσα στο Κοινοβούλιο απ’ την Ελληνική Βουλή
