Του Γιώργου Ευθυμίου, Εκπ/κού
Δίκαια θα αναρωτηθεί κανείς γιατί επέλεξα να ασχοληθώ με τις δυο αυτές εποχές. Εκείνη του Παύλου Μάτεσι, του Διβριώτη και Πυργιώτη, που ζωντανεύει τη δική του εποχή στο έργο του «Ο Παλαιός των Ημερών» και αυτή τη δική μας, των τελευταίων θλιβερών, θλιβερότατων χρόνων, που τη βιώνουμε με την πιο πικρή αγωνία και απόγνωση.
Το κάνω, για να πω πως ο σημερινός Κόσμος της Ζούγκλας, ο δικός μας, δε διαφέρει σε τίποτε από εκείνον τον τρισάθλιο και σκοταδιστικό Κόσμο, που έζησε και τον περιγράφει ο συμπατριώτης μας Παύλος Μάτεσις από τη Δίβρη, την πολίχνη των μεγάλων διανοούμενων και πολιτικών.
Το κάνω ακόμη, για να παρηγορηθούμε πως υπάρχουν και χειρότερα. Αλίμονο όμως αν καταντήσαμε, και μάλλον καταντήσαμε, να νοσταλγούμε παρωχημένες εποχές σαν αυτή που περιγράφει ο πνευματικός ταγός της Ηλείας.
Για να ζωντανέψω όμως την εποχή του Παύλου Μάτεσι, δεν έχω παρά να εκθέσω εν συντομία πάντοτε τα χαρακτηριστικά της βάσει του έργου του «Ο Παλαιός των Ημερών», τα οποία απογοητεύουν κάθε νοήμονα άνθρωπο για την κατάντιά μας σε πολλούς τομείς της πνευματικής και ηθικής μας ζωής.
Όσο για τη δική μας εποχή δεν υπάρχει λόγος να την περιγράψει κανείς, γιατί αυτή τη ζούμε όλοι κάθε στιγμή και κάθε λεπτό και ξέρει ο καθένας μας πόσο απογοητευτική και απελπιστική είναι. Ωστόσο την προσέγγισή μου στο έργο του Π.Μ. θέλησα να την κάνω, για να συγκρίνει κανείς το τότε με το σήμερα, που είναι το ίδιο και ίσως και χειρότερο.
Τι κι αν ο άνθρωπος προοδεύει σ’ όλους τους τομείς της πνευματικής και υλικής του ζωής; Τι κι αν είναι έτοιμος να κατακτήσει το σύμπαν και να κατοικήσει σ’ άλλους πλανήτες….; Τι κι αν συνδέεται, στο δευτερόλεπτο μάλιστα, με το υπερπέραν μέσω της ηλεκτρονικής τεχνολογίας σε βαθμό να ξέρει ακόμη και το τι κρύβει κανείς στην τσέπη του; Καμιά αξία δεν έχουν αυτά , αν η ψυχή του και η ηθική του κατευθύνονται από το κτήνος που υπάρχει στον καθένα μέσα του εξ απαλών ονύχων, σύμφωνα και με τη γνώμη του Γερμανού φιλοσόφου Σοπενχάουερ, που λέει πως «Ο άνθρωπος εστίν άγριον θηρίον, ζώον αιμοχαρές, αν δεν τύχει ορθής παιδείας».
Αυτά θα δούμε στο βιβλίο του Παύλου Μάτεσι «Ο Παλαιός των Ημερών». Θα δούμε δηλ. την κατάντια στην οποία έχει φθάσει ο άνθρωπος, που, μην προσδοκώντας σωτηρία από πουθενά αλλού, στηρίχτηκε, και στηρίζεται, δυστυχώς και σήμερα, στους αγύρτες και στους Μάγους, για να κάνουν εκείνοι το θαύμα τους, αφού τη γνώση δεν την είχε και δεν την έχει, θα λέγαμε, κάθε απλός χωρικός, όταν η Παιδεία και η Κοινωνική καλλιέργεια είναι ξένη γι’ αυτόν, οπότε η στέρησή του απ’ αυτές τον οδηγεί στο να εναποθέτει τις ελπίδες του στους θαυματοποιούς σωτήρες, που τους έβλεπαν και εν πολλοίς τους βλέπουν και σήμερα κάποιοι ως απεσταλμένους από το Θεό.
«Η ασθένεια είναι εξ ύψους, και Θεού απόφαση. Ο Θεός θα την γιατρέψει δια των απεσταλμένων του». «Θέλω να γιατρέψεις το παιδί μου», λέει στον Ελισσαίο (τον αγύρτη) ο ίδιος ο πατέρας και συμπληρώνει: «γιατρό εγώ δεν καλώ. Δε θέλω να μου το γιάνει κανείς γιατρός. Θέλω το παιδί μου να τιμηθεί από το Θεό. Γιατί να χαρίσουμε τη δόξα της θεραπείας του σε γιατρό, σε άνθρωπο».
Σ’ αυτή την αρρωστημένη σκέψη του πατέρα σίγουρα τον οδήγησε η χωρίς όρια θρησκοληψία, η αρρωστημένη δηλ. πίστη, που τυφλώνει το νου και την ψυχή και οδηγεί τον άνθρωπο όχι στη σωτηρία αλλά στην καταστροφή και μάλιστα ολοταχώς.
Ο ευφυής συγγραφέας μας βλέπει πως ο άνθρωπος, που δε χρησιμοποιεί το μυαλό του, που την πίστη του την παραδίδει στα χέρια αδίστακτων κομπογιαννιτών, που ίσως κι αυτοί είναι θύματα της αποπνευμάτωσης των πολιτών, των εγκαταλελειμμένων και χωρίς τη στοιχειώδη, έστω, αγωγή, χωρίς τη διάκριση μεταξύ του αληθινού και του ψεύτικου, είναι καταδικασμένος και για τα χειρότερα…..
Αυτά εκφράζει ο ταλαντούχος συγγραφέας, όταν μάλιστα βλέπει τους απλοϊκούς, ανύποπτους ανθρώπους να αναζητούν την εξ ύψους φροντίδα μέσω αυτών «που τους έστειλε ο Θεός», για να τους δείξει ποιοι μπορούν να λύσουν τα προβλήματά τους και να βρουν τη σωτηρία τους.
Και αναρωτιέται κανείς: είναι δυνατόν να συνέβαιναν και να συμβαίνουν αυτά, να παρασύρεται δηλ. ο άνθρωπος από κάποιους παρανοϊκούς και να οδηγείται ακόμη και στο θάνατο;
Την απάντηση την έδωσαν στο παρελθόν η «Αγία Αθανασία» του Αιγάλεω, το «Νερό του Καματερού», που γιάτρευαν τον καρκίνο με τα γιατροσόφια τους.
Την δίνει ακόμη και ο σημερινός ψευτογιατρός που με τα βότανά του «θεραπεύει» κι αυτός τον καρκίνο, αλλά στέλνει στον άλλον κόσμο δυο και πλέον δεκάδες ανύποπτων και ευκολόπιστων.
Την δίνουν και κάποιοι, ευτυχώς ελάχιστοι, σεβάσμιοι λειτουργοί του Υψίστου, και όχι μόνο αυτοί, που από την αγαθότητά τους μάλλον και την τυφλή τους πίστη αγνοούν την δύναμη της επιστήμης, που σώζει κόσμο, και δημιουργούν προβλήματα σε κάποιους πιστούς αλλά και στον εαυτό τους ακόμη, γιατί φαίνεται πως δεν πήραν στα σοβαρά το αρχαίο ρητό «Συν Αθηνά και χείρα κίνει». Που σημαίνει πως και η πίστη δίνει στον ασθενή την ψυχική δύναμη αλλά και η επιστήμη υποδεικνύει δια της απαραίτητης γνώσης τον τρόπο πρόληψης και τα μέσα θεραπείας για τον ασθενή.
Η μη παραδοχή όμως της αξίας της επιστήμης (ψυχολογία – ιατρική) ως μη απαραίτητης για την ίαση της ψυχής και του σώματος απέδειξε και αποδεικνύει πως αποβαίνει ολέθριο λάθος για τον προτιμώντα τα ανεύθυνα γιατροσόφια….
Γι’ αυτό κι εμείς αβίαστα καταλήγουμε πως η πίστη είναι χρήσιμη οπωσδήποτε για την εσωτερική ψυχική δύναμη (αντλεί κανείς από μέσα του δυνάμεις), ενώ η επιστήμη αποτελεί το εντελώς απαραίτητο μέσο για τη θεραπεία των σωματικών κι ακόμη και των ψυχικών προβλημάτων μας…
Γι’ αυτό η συμπόρευσή τους θεωρείται αναγκαία.
