Από την Ελένη Σκάβδη
30 Μάρτη σήμερα, στην Αμαλιάδα! 68 χρόνια μετά την εκτέλεση. Στη φωτογραφία ο Νίκος Μπελογιάννης 17χρονος, μαθητής Γυμνασίου. Τη φωτογραφία ανέσυρα από το αρχείο μου, αρχείο του Ελεύθερου Βήματος. Μου την έφερε στο γραφείο ο πρόσφατα εκλιπών Στέφανος Ρουμελιώτης, παλιός βιβλιοπώλης, το 2000. την αξιοποίησα και προσπάθησα να την υπομνηματίσω αλλά εις μάτην. Το ενδιαφέρον της ότι εν έτει 1932, η τάξις του Γυμνασίου Αμαλιάδας, διαθέτει μαζί με τους μαθητές και αρκετές μαθήτριες. Τίποτε λοιπόν δεν είναι τυχαίο! Για τη γενιά του μεσοπολέμου… Ο Στ. Ρουμελιώτης, μου είχε πει τότε δείχνοντάς μου τη φωτογραφία, ότι η μαθήτρια αριστερά με τα μαύρα ήταν μια ξεχωριστή γυναίκα της πόλης που αργότερα έγινε μαία.
Η διαδρομή του Νίκου Μπελογιάννη, είναι ταυτισμένη με τη ζωή της πόλης είτε αρέσει είτε δεν αρέσει… Αυτή τη “ζωή” αφηγείται άλλωστε η έκθεση του μικρού Μουσείου που εγκαινιάστηκε τον Μάρτη του 2017 στην πόλη, από τον τότε πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα. Ένα μουσείο που άργησε 20 χρόνια, παρά το γεγονός ότι η δωρεά του κτιρίου που το στεγάζει, το σπίτι της οικογένειας Μπελογιάννη, παραχωρήθηκε στο δήμο από τον γιο του Νίκο Μπελογιάννη από το 1995.
Η Ηλεία και η Αμαλιάδα διαθέτει ένα χώρο που φιλοξενεί άσβηστες μνήμες, ανασυνθέτει και θα πλάθει σβησμένες εικόνες, χρησιμοποιώντας τεκμήρια της ιστορίας, δημιουργώντας ένα τόπο
αλήθειας για τη ζωή και τη δράση της εμβληματικής προσωπικότητας του Ν. Μπελογιάννη.
Ένα Μουσείο προορισμένο να ανοίξει νέους δρόμους αυτογνωσίας, με τη γνώση και τη σοφία που σωρεύτηκε από την ιστορία στα πιο κρίσιμα χρόνια του 20ου αιώνα.
Χρόνια στη διάρκεια των οποίων βιώθηκαν εθνικές και κοινωνικές ήττες, σωρεύτηκε μνήμη, διαμορφώθηκε συνείδηση, απέκτησε ταυτότητα το εργατικό και τα κοινωνικά κινήματα στη χώρα, μέσα από τους δρόμους συνεχών αγώνων, από το έπος της εθνικής Αντίστασης, την τραγωδία του Eμφύλιου και όσα ακολούθησαν στα μετεμφυλιακά χρόνια, που ευτυχώς δεν κατάφεραν να εξορίσουν τα ίχνη των αγώνων του λαού από το δημόσιο χώρο και την κοινή θέα, μέσα στον καταιγισμό της καταναλωτικής ευτέλειες που κυριάρχησε.
Φέτος βέβαια η πανδημία δεν επιτρέπει “γιορτές” ή εκδηλώσεις. Ας αξιοποιήσουμε μόνο τη μνήμη κι ας σημειώσουμε ότι το μουσείο από τον περασμένο Δεκέμβρη που έληξε η σύμβαση του 8μηνίτη δεν διαθέτει υπάλληλο και φυσικά δεν λειτουργεί κανονικά…. Αναρωτιέμαι αν συντηρείται ο θησαυρός του… “Τέτοιες ώρες τέτοια λόγια” θα μου πείτε, αλλά επιμένω!
