Γράφει ο Δικαιόπολις
Θα μπορούσε να είναι η κατάρρευση, μέσα σε μια νύχτα, της σχολής του Σικάγο, του δόγματος του νεοφιλελευθερισμού, κι εκείνου του «αόρατου χεριού» της αγοράς. που θα εμφανιζόταν ως ο από μηχανής Θεός, και θα ρύθμιζε τα πάντα.
Άκουσα τα λόγια του πρωθυπουργού μας, με προσοχή, όχι μόνο από επαγγελματική προσήλωση, αλλά και επειδή όταν ένας πρωθυπουργός κρίνει απαραίτητο να προβεί σε διάγγελμα και να απευθυνθεί στον ελληνικό λαό, και μάλιστα εις διπλούν μέσα σ λίγες μέρες, τότε το λιγότερο που έχεις να κάνεις είναι να προσέξεις τα λόγια του.
Είναι πολύ ενδιαφέρον που ο πρωθυπουργός μπροστά στην υγειονομική απειλή εγκατέλειψε τη νεοφιλελεύθερη θεωρία Ασπάστηκε, με βάση όσα είπε, μια πιο ανθρώπινη αντίληψη, που έχει στο κέντρο της την υγεία όλων των πολιτών, της κοινωνίας δηλαδή, ανεξάρτητα από το κόστος που θα απαιτηθεί.
Από την άλλη μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι ο Νικήτας Κακλαμάνης, γιατρός και βουλευτής της κυβερνητικής παράταξης ζήτησε – μέσω της δημόσιας τηλεόρασης – από τα «νεοφιλελεύθερα παπαγαλάκια» να μην «ξαναπιάσουν στην πένα τους» το σύστημα δημόσια υγείας. Και όλοι μαζί – συντηρητικοί, αριστεροί και… «παπαγαλάκια» – βγαίνουν στα μπαλκόνια και χειροκροτούν για να αντέξει το ΕΣΥ.
Είναι σαφές ότι τα περιοριστικά μέτρα συμβάλλουν ώστε να μη νοσήσουν οι πολίτες και ώς έναν βαθμό εμποδίζουν την εξάπλωση της πανδημίας. Αλλά η υγεία των πολιτών συνδέεται άμεσα και με την εργασία-επιβίωση που σήμερα απειλείται. Αυτή είναι η δεύτερη και σημαντικότερη μακροχρόνια επίπτωση που προκαλεί η πανδημία.
Αλήθεια, επίσης, είναι ότι η κυβέρνηση πήρε σειρά μέτρων ύψους 2 δισ. ευρώ για να κρατήσει όρθιες τις επιχειρήσεις. Ταυτόχρονα αποφάσισε την καταβολή ειδικού επιδόματος 400 ευρώ στους εργαζόμενους των οποίων η επιχείρηση έχει αναστείλει τη λειτουργία της. Περιττό να πούμε ότι αυτό το επίδομα είναι σταγόνα στον ωκεανό. Τι θα πληρώσουν οι εργαζόμενοι με αυτά τα χρήματα; Ενοίκια; Δόσεις δανείων; Λογαριασμούς; Τη διατροφή τους;
Το σπουδαιότερο όλων, φυσικά, είναι η διασφάλιση των θέσεων εργασίας. Με δίμηνες ρήτρες και με εκκλήσεις να μην υπάρξουν απολύσεις, το πρόβλημα δεν λύνεται. Απλώς μετατίθεται μέχρι να περάσει η κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
Σήμερα όμως δεν θα μιλήσω για τα δικά μου συμπεράσματα, ακριβώς όπως μία λαϊκή ρήση δεν θα μπορούσε να υπερβαίνει ή να υπολείπεται της κοινής αντίληψης. Αντιθέτως, είναι χρησιμότερο να εστιάσουμε σε αυτό που θα καταλάβαινε ένας απλός λαϊκός, ακούγοντας τον ηγέτη της χώρας. Είναι αυτό που κάποιοι από εμάς έχουμε μάλλον ψυλλιαστεί από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε αυτή η ιστορία, αλλά που για μία σειρά από λόγους δεν θέλαμε να πιστέψουμε.
Καλώς ή κακώς, έχω φτάσει ακόμη μία φορά στο σημείο όπου είμαι υποχρεωμένος να αποδώσω στον λαό τα εύσημα, για την πνευματική ιδιοκτησία γνωμικών, στα οποία συχνά συνοψίζεται η ουσία των εφήμερων αλλά πάντοτε κρίσιμων για την ζωή μας, τώρα, διακυβευμάτων. Σκέφτεσαι τα πράγματα, διαβάζεις, τα ξανασκέφτεσαι και ξαφνικά… η αναλαμπή. Καμιά φορά νομίζω ότι το ασυνείδητο μου κάνει πλάκα και υποδέχομαι με περίσσεια δυσπιστία το απαύγασμα της διαχρονικής εμπειρίας του λαού, με τον οποίο διατηρούσα ανέκαθεν μία σχέση αγάπης και μίσους.
Το συμπέρασμα κυρίες και κύριοι είναι δυστυχώς ότι ο λύκος χαίρεται στην αναμπουμπούλα. Γιατί είναι δεδομένο ότι αυτή την στιγμή επικρατεί και δυστυχώς θα συνεχίσει να επικρατεί για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα ακόμα, αναμπουμπούλα. «Πόλεμος», «αόρατος εχθρός», «ήρωες με τα λευκά και τα πράσινα». Ξαφνικά έπιασα τον εαυτό μου να ανησυχεί, όχι τόσο για το αν θα κερδίσουμε αυτόν τον πόλεμο, αλλά για τον κίνδυνο μήπως χαθεί ξαφνικά ένας άλλος.
Τι να κάνουμε… Αυτή φαίνεται είναι η μοίρα εκείνων οι οποίοι αγωνίζονται με τον ίδιο ζήλο και στον καιρό της ειρήνης.
Για νέες ήττες
Για νέες συντριβές
