Γράφει η Αστάθεια

Όταν ο Ορέστης κατέβηκε από το τρένο κατανόησε πλήρως την επωνυμία του χωριού «Διαλεχτό», που τον εντυπωσίασε με την ποικιλομορφία του τοπίου.

Καταγόμενος από τα άγονα βουνά, μεγάλωσε ανάμεσα στις πέτρες και την σκόνη των λατομείων. Το χωριό του φημιζόταν για τους μαστόρους, που με τις συντεχνίες τους περιδιάβαιναν τη χώρα, χτίζοντας κτήρια και γεφύρια. Όλα προοιώνιζαν ότι θα ακολουθούσε την οικογενειακή παράδοση, όμως ο δάσκαλος του σχολείου, επισήμανε στην οικογένεια ότι έπρεπε να συνεχίσει τα γράμματα. Έτσι -αφού παρακολούθησε το Γυμνάσιο στη γειτονική πόλη-ξεκίνησε τη φοίτηση του στο μεγάλο Πολυτεχνείο της πρωτεύουσας. Όταν έφτασαν τα στερνά του πατέρα του, πήγε στο χωριό για τον ύστατο χαιρετισμό. Τότε του παρέδωσε τα τεφτέρια του με το ιστορικό των κατασκευών και του είπε: «Εδώ είναι όσα μας δίδαξε η λαϊκή σοφία, η εμπειρία και η παράδοση. Θα τα κατανοήσεις καλύτερα, παιδί μου, που τα σπουδάζεις κιόλας. Ειδικά τους υπολογισμούς στα γιοφύρια που οι παππούδες σου –σε συνεργασία με τους μηχανικούς- έφτιαξαν για τον σιδηρόδρομο.»

Διπλωματούχος πλέον μηχανικός και με το τεφτέρι των μαστόρων, αποφάσισε να μελετήσει τα γεφύρια των σιδηροδρόμων που είχαν κατασκευαστεί από προγόνους του. Τον είχε εντυπωσιάσει η λεπτομερής περιγραφή στο χωριό «Διαλεχτό», επειδή κάποιος πρόγονος του είχε ερωτευτεί μια βοσκοπούλα της περιοχής και έτσι η κατασκευή κωλυσιεργούσε, ανέλαβαν δε να κτίσουν και τα σταθμαρχεία των γειτονικών χωριών, για να μείνουν περισσότερο στην περιοχή μήπως και ευοδωθεί το ειδύλλιον του Κίτσου και της Μαλάμως.

Ο Ορέστης κατευθύνθηκε στο καφενείο του σταθμού να μάθει για την περιοχή. Κάθισε σ’ ένα τραπεζάκι κάτω από τη μουριά, δίπλα στο μεγάλο πηγάδι και έγινε ωτακουστής της αγωνίας των ντόπιων… «Ο κος Σταθμάρχης θα συνταξιοδοτηθεί…» Παρακάλεσε λοιπόν να τον γνωρίσει και αυθόρμητα ρώτησε πως μπορεί αυτός να τον αντικαταστήσει…

Μετά λίγο καιρό και τις απαραίτητες γραφειοκρατικές διαδικασίες και εκπαίδευση, ο Ορέστης έγινε ο Σταθμάρχης στο «Διαλεχτό».