Δεν είναι το ψηλότερο, ούτε ο στολισμός του είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακός. Δεν θα το βρείτε σε κάποιο από τα γκλάμουρους εμπορικά κέντρα της πρωτεύουσας, ούτε στο σαλόνι κάποιου υπερπολυτελούς ξενοδοχείου. Κι αυτό γιατί δεν είναι η όψη του που το καθιστά το ομορφότερο αλλά η ιστορία του. Είναι ίδια με την ιστορία ενός τόπου που έζησε μία πραγματικά ασύλληπτη τραγωδία. «Εθνική» την χαρακτήρισαν και έτσι είναι, με τη διαφορά ότι για όλους εμάς τους υπόλοιπους ήταν εύκολο να αφήσουμε τα γεγονότα στη λήθη του χρόνου και να συνεχίσουμε τις ζωές μας.

Για τους κατοίκους στο Μάτι δεν είναι το ίδιο εύκολο να ξεχάσουν. Έχασαν παιδιά, αδέρφια, συζύγους, γονείς, συγγενείς, κατοικίδια, σπίτια. Αλλά ακόμη και οι ελάχιστοι που δεν έχασαν «τίποτα», παρά μόνο την γειτονιά τους και την τόσο οικεία καθημερινότητά τους, είναι αναγκασμένοι κάθε πρωί που ανοίγουν τα μάτια τους να έρχονται αντιμέτωποι, τόσο με τ’ απομεινάρια του παρελθόντος, όσο και με τις προκλήσεις της επόμενης μέρας.

Κάθε μέρα είναι και ένας μικρός αγώνας γι’ αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι πασχίζουν να επανέλθουν στην κανονικότητα όχι μόνο με πρακτικούς αλλά και με ψυχολογικούς όρους. Πώς να συνεχίσεις όταν όλα γύρω σου φωνάζουν θάνατο και καταστροφή; Όταν κάθε σπιθαμή του τόπου σου αποπνέει την απώλεια;

Κι όμως το παλεύουν, και κυρίως αυτοί που έχουν παιδιά και οι οποίοι όχι μόνο κάνουν ό,τι μπορούν για να ορθοποδήσουν αλλά επιδεικνύουν και ένα απίστευτο κουράγιο, κρατώντας, φαντάζομαι, ένα δύσκολο χαμόγελο στα χείλη τους. Καταλαβαίνουν και οι ίδιοι σιγά σιγά πως ό,τι έγινε έγινε, και δεν ξεγίνεται. Σημασία πια έχει το αύριο, πώς θα πορευτούν από εδώ και πέρα. Πώς θα επουλώσουν τις πληγές, παρότι μερικές πληγές δεν θα κλείσουν ποτέ… Γι’ αυτό, το δέντρο που άναψε δίπλα στη θάλασσα του Ματιού αποτελεί φάρο ελπίδας για όλους τους ανθρώπους και το χριστουγεννιάτικο φως του λάμπει δυνατά, σε μία άνιση μάχη με την διάχυτη θλίψη.