Γράφει ο Δικαιόπολις

Είναι η δεύτερη φορά που ο Αλέξης Τσίπρας –σαν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης πλέον- τιμά  με την παρουσία του την Ηλεία. Δεν πιστεύω ότι η απόφασή του σχετίζεται με τα ομολογουμένως υψηλά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ στο νομό στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση, γιατί η πρώτη φορά της Αριστεράς στην εξουσία έδειξε ότι δεν λειτουργεί με τέτοιους όρους. Σε αντίθεση με τη ΝΔ, η οποία δείχνει να εκδικείται όσες περιοχές δεν συνιστούν προπύργιό της.

Όμως εκείνο που έχει περισσότερη σημασία, είναι να μην περιοριστεί στα κομματικά στεγανά η επίσκεψη, διότι δεν υπάρχουν πια τέτοια περιθώρια. Εφόσον λοιπόν ο Αλέξης δεν κατεβαίνει για κομματικούς λόγους στον νομό, πέφτει στους ώμους μας ή ευθύνη να ειπωθούν όσα πρέπει να ειπωθούν, με την ελπίδα ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης «θα σηκώσει» με το κύρος του τα  φλέγοντα ζητήματα της περιοχής, με κυρίαρχο προφανώς αυτό του δρόμου της οργής.

Και μια και μιλάμε για ελπίδα, καθώς δεν έχουμε πολλές εναλλακτικές, ίσως είναι μία από τις ελάχιστες φορές που διατηρώ  όντως την ελπίδα ότι υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι μπορούν να δώσουν στον Αλέξη Τσίπρα να καταλάβει τι έχει συμβεί στον τόπο από τότε που η ΝΔ ανέλαβε καθήκοντα και ποια είναι τα άμεσα διακυβεύματα για το μέλλον.

Η νέα κυβέρνηση έχει βαλθεί να ακυρώσει όλους τους νόμους που προοιωνίζονταν καλύτερες μέρες για την Ηλεία. Πέρα από τον αυτοκινητόδρομο,   «ξηλώνεται» ο νόμος Γαβρόγλου με την κατάργηση του ΤΕΦΑΑ Πύργου, «ξηλώνεται» ο νόμος Χουλιαράκη για τα δάνεια με την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου και την κατάπτωση των κρατικών εγγυήσεων, ενώ εκκρεμεί η εγκατάσταση μεταναστών σε κλειστή δομή-φυλακή στο Επιτάλιο.

Δεν είμαστε σε θέση να αποσπάσουμε δεσμεύσεις. Εξάλλου κάτι τέτοιο θα αποτελούσε θεσμικό παράδοξο από τη στιγμή που ο Αλέξης Τσίπρας είναι αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και όχι πρωθυπουργός. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι στο πλαίσιο του δικού του θεσμικού ρόλου, δεν μπορεί να αναδείξει ποιο είναι το δημόσιο συμφέρον στην προκειμένη περίπτωση και -γιατί όχι- να εκθέσει ανεπανόρθωτα στην κοινή γνώμη τον ανεκδιήγητο κ. Καραμανλή και τις μακιαβελικές μεθοδεύσεις του.

Ειδικά στο ζήτημα των «πυροδανείων», που δεν είναι μόνο πρόβλημα της Ηλείας, θα μπορούσε να συζητηθεί ακόμα και στην «ώρα του πρωθυπουργού», διότι το ξεπούλημα των δανείων απειλεί σοβαρά την κοινωνική συνοχή.

Είναι βέβαια κατανοητό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διανύει ως κόμμα φάση μετάβασης και γενικότερου επανακαθορισμού του στο πολιτικό σκηνικό. Κάτι τέτοιο δεν είναι ανησυχητικό διότι συμβαίνει με κάθε κόμμα που χάνει εκλογές, πόσο μάλλον για τον ΣΥΡΙΖΑ που κυβέρνησε για πρώτη φορά στην ιστορία του.

Γι’ αυτό δεν θα μας προξενήσουν εντύπωση οι ενδεχομένως εκτενείς αναφορές στην επόμενη μέρα του κόμματος της Κουμουνδούρου, και αυτό έχει δίχως άλλο τη σημασία του. Μπορεί ειδικά στους νεότερους να ακούγονται ενίοτε βαρετά και λίγο παλαιοκομματικά, όμως η οργανωτική δομή ενός κόμματος και η σύνδεσή του με «κυψέλες» της κοινωνίας είναι καθοριστική για τη μελλοντική του πορεία. Στα χρόνια των Μνημονίων ο ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε τη μόνη διέξοδο για απογοητευμένους από τα παλιά κόμματα πολίτες, για αυτό και είναι η μόνη πολιτική δύναμη που μπορεί να πείσει τον κόσμο να αγαπήσει ξανά τα κόμματα και την πολιτική.

Η συγκυρία όμως για εμάς είναι κάτι παραπάνω από κρίσιμη. Η ώρα που αποφασίζει ο Αλέξης Τσίπρας να κατηφορίσει στα μέρη μας, είναι ώρα μηδέν. Διακυβεύεται το μέλλον των παιδιών μας, η οικονομική και κοινωνική συνοχή ενός τόπου που δεν προλαβαίνει να μετράει πληγές. Τόσο απλά και τόσο αδυσώπητα. Μακάρι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ να μη μας απογοητεύσει.