Να πω ότι δεν οργίστηκα. Ε, όχι, οργίστηκα! Αν ανήκεις στην δημοκρατική πλειοψηφία αυτής της χώρας δεν μπορείς να δεχθείς αδιαμαρτύρητα ότι ο δολοφόνος ενός αθώου παιδιού, πολύ σύντομα θα απολαμβάνει την ελευθερία του, έχοντας εκτίσει περί τα έντεκα χρόνια αντί της ισόβιας κάθειρξης που του είχε επιβληθεί πρωτοδίκως. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η σκέψη πηγαίνει κυρίως στη μητέρα. η οποία παραμένει ουσιαστικά αδικαίωτη, να θρηνεί τον απολύτως παράλογο χαμό του σπλάχνου της.

Σωστές και ιστορικά τεκμηριωμένες είναι επίσης οι απόψεις ότι η απόφαση του Μικτού Ορκωτού Εφετείου, το οποίο “‘έσπασε τα ισόβια” του Κορκονέα, αναγνωρίζοντάς του το ελαφρυντικό του πρότερου εντίμου βίου,  ευθυγραμμίζεται πλήρως με μία στρεβλή αντίληψη που θέλει τα όργανα της τάξεως να αντιμετωπίζονται με επιείκεια, ακόμη και όταν σκοτώνουν εν ψυχρώ.

Έχουμε ιστορικά παραδείγματα τέτοιων περιπτώσεων (βλέπε Καλτεζάς) και δυστυχώς η υπόθεση του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου αποτελεί χαρακτηριστική επιβεβαίωση αυτής της αντίληψης, η οποία φαίνεται να ενδημεί ακόμη σε περιοχές της δικαιοσύνης και γενικότερα του πολιτικο-διοικητικού συστήματος.

Πάρα ταύτα, θα πρέπει να επισημανθεί το εξής: Η εκδοχή ότι όλα τα παραπάνω μπορεί να ισχύουν, δεν παραχωρεί το ελεύθερο στον καθένα να αξιολογει τα πράγματα κατά το δοκούν και ειδικότερα με άκρως συναισθηματικούς όρους. Διότι τα χρόνια μπορεί να πέρασαν αλλά ακόμη δεν φαίνεται να έχει ξεθωριάσει κάτι σε σχέση με την συλλογική μνήμη της δολοφονίας του μικρού Αλέξη. Ίσα ίσα, οι εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται κάθε χρόνο αποδεικνύουν έμπρακτα ότι ο κόσμος δεν ξεχνά και ότι ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, το οποίο συμπεριλαμβάνει ένα ακόμα μεγαλύτερο κομμάτι της νεολαίας, παρακολουθεί τις εξελίξεις και βγάζει τα συμπεράσματά του.

Επίσης, παρότι έχει εξακριβωθεί η ενεργή υποστήριξη του τότε βουλευτή του ΛΑΟΣ και νυν υπουργού και αντιπροέδρου της κυβέρνησης, Άδωνη Γεωργιάδη, στον Κορκονέα -αυτό μάλιστα κατέθεσε στο δικαστήριο και η σύζυγος του καταδικασθέντος-, θα ήμουν εξαιρετικά διστακτικός να αποδώσω την απόφαση του δικαστηρίου στην ευθεία άσκηση πολιτικής πίεσης στους δικαστικούς λειτουργούς. Όχι ότι θα εξέπληττε κανέναν κάτι τέτοιο, αλλά επειδή καμιά φορά η ευαισθησία μας είναι επιλεκτική, όπως επίσης και η όρασή μας, σε ό, τι αφορά στη λειτουργία της δικαιοσύνης.

Και σε τελική ανάλυση, ας βγάλουν όποια απόφαση θέλουν. Ο Αλέξης δεν θα ξεχαστεί, ό,τι κι αν γίνει. Θα παραμείνει ζωντανό σύμβολο μιας γενιάς, η οποία αγωνίστηκε να επιβιώσει υλικά, ψυχικά και ηθικά, και ακόμη αγωνίζεται να βρει τον δρόμο της μέσα από τις στάχτες της κρίσης. Παντού και πάντα ο Αλέξης θα ζει.