Γράφει ο Διονύσης Βόγλης
Αρθρογράφος στο διαδίκτυο
Αγρότης είναι αυτός που έχει ένα στρεμματάκι χωράφι, που καλλιεργεί πατάτες, ντομάτες, μελιτζάνες και διάφορα ζαρζαβατικά που τα πουλάει για να βγάζει τα προς το ζην.
Άντε και ένα στρέμμα ελιές που θα του αποφέρουν ένα χρονιάτικο εισόδημα μέχρι 10 χιλ ευρώ, ή ένα αμπελάκι που θα βγάλει το πολύ 500 κιλά κρασί, όπου αν αφαιρέσεις την προσωπική εργασία, φάρμακα, κέντρωμα και λοιπές εργασίες και έξοδα, δεν θα του μείνει τίποτα. Το πολύ-πολύ να πιει το κρασί μόνος του ή με τους φίλους του.
Αγρότης είναι ο Γιάννης Σ. εδώ στο χωριό που ξυπνάει από τις 5 τα ξημερώματα μαζί με την γυναίκα του και τον μικρό του γιο και τρέχει στο χωράφι για να μας πουλήσει δυο κιλά λαχταριστές ντομάτες, δυο κιλά κρεμμύδια, κολοκύθια και μελιτζάνες με 8 ευρώ. Δηλ τσάμπα.
Ο ίδιος επειδή λέει ”δεν βγαίνω μάνα μου”, το καλοκαίρι παίρνει την βάρκα του και ψαρεύει στη θάλασσα που είναι κοντά μας για να συμπληρώσει το εισόδημα.
Προχθές έφερε του γείτονα δυο κιλά μεγάλες σάλπες (4 τον αριθμό) στην τιμή των 10 ευρώ. Άντε πάρε εσύ στην ψαραγορά τέτοιο ψάρι σ’ αυτήν την τιμή.
Αυτός λέγεται αγρότης.
Όχι οι «αγροτοπατέρες» συνδικαλιστές όλων των κομμάτων, που έχουν το λιγότερο ο καθένας 5 χιλ στρέμματα γης και καμώνονται τους αγρότες.
Πρέπει να τελειώνουμε με τον αστικό μύθο της λεγόμενης αγροτιάς.
Υπάρχουν οι φτωχοί αγρότες και οι εργάτες γης που αποτελούν τον κορμό της ελληνικής επαρχίας και υπάρχουν οι πλούσιοι «αγρότες», σαν κι’ αυτούς που αναφέρθηκαν, οι όποιοι δεν είναι αγρότες αλλά η μικρή, η μεσαία και η ανώτερη αστική τάξη του χωριού και των επαρχιακών πόλεων.
Αυτοί είναι αστοί γιατί ταυτόχρονα κατέχουν μεγάλα κομμάτια γης τα οποία καλλιεργούν οι εργάτες γης που έχουν στη δούλεψη τους και τους οποίους εκμεταλλεύονται ξετσίπωτα.
Αν στην περιοχή που ζω (Φθιώτιδα) τώρα δεν υπήρχαν οι Αλβανοί εργάτες γης, ο τόπος αυτός θα είχε ερημώσει καθώς θα είχε πουληθεί για ανέγερση κατοικιών ή θα είχε γίνει νεκρή γη.
Βεβαίως η μικρή αστική τάξη βάζει προσωπική εργασία, αλλά στην περίοδο της καλλιέργειας και της συγκομιδής νοικιάζει ξένους εργάτες.
Όπως και να’ χει το ζήτημα ο αστός της επαρχίας την στιγμή που έχει στα χέρια του μέσα παραγωγής και εκμετάλλευση και της εργατικής δύναμης, είναι ένας κανονικός αστός, όπως ο αστός εργοστασιάρχης της πόλης που δουλεύουν γι’ αυτόν 5, 10, 50 και παραπάνω εργάτες της μεταποιητικής βιομηχανίας.
Βιομηχανία είναι λοιπόν και το χωράφι μόνο που ανήκει στην πρωτογενή παράγωγη.
Τα αστικά αυτά επαρχιακά στρώματα είναι ο κατεξοχήν στυλοβάτης του καπιταλιστικού συστήματος και παίζουν τον πιο αντιδραστικό πολιτικά ρολό και σχεδόν πάντα είναι υπηρέτες του ανοιχτού φασισμού.
Σε αυτά τα στρώματα-τάξεις οφείλεται όλη η πολιτική και ιδεολογική καθυστέρηση της χώρας η όποια αποτελείται από μεσαιωνικές θεοκρατικές, μισογυνικές, αντεργατικές, μισαλλόδοξες, αλυτρωτικές, ξενόδουλες, αντιμεταναστευτικές – αντιπροσφυγικές και μισανθρωπικές αντιλήψεις.
Όλα αυτά καταλήγουν να χρωματίζουν απ’ άκρου εις άκρον την ελληνική κοινωνία και το πολιτικό σύστημα.
Η χώρα είναι αποτέλεσμα και αντανάκλαση αυτής της αστικής πλέμπας η όποια στέκεται ευλαβικά απέναντι στην εξουσία και συχνά πυκνά δέχεται και καλλιεργεί την εξαγορά απ’ αυτή την εξουσία μέσω διορισμών, ανεξόφλητων η χαμηλότοκων δάνειων, ρεμούλας επιδοτήσεων σαν την πρόσφατη του ΟΠΕΚΕΠΕ.
Τα κόμματα της ελληνικής κοινωνίας δεν μπορούν να προχωρήσουν βήμα, αν δεν πάρουν υπόψη τους αυτή την τεραστία δεξαμενή ψήφων και δεν προσπαθήσουν να την εξαγοράσουν με τον ένα η άλλο τρόπο.
Θυμόμαστε ακόμα την απαίτηση των Θεσσαλών «αγροτών» αστών να μην πληρώνουν το πετρέλαιο που καταναλώνουν για τα τρακτέρ τους, όταν κλείναν τους εθνικούς δρόμους και έκοβαν την χώρα στα δυο, όπου πρωτοστάτησαν οι «αγροτοπατέρες» συνδικαλιστές.
Αυτός ή αυτοί που θα πάνε κόντρα σε όλο αυτό τον εσμό των παρασίτων δεν θα δουν ποτέ κεντρική εξουσία, ακόμα και χαμηλόβαθμη συνδικαλιστική.
Το τίμημα είναι να πληρώνει το ελληνικό προλεταριάτο και οι εργαζόμενοι το έλλειμμα που δημιουργείται στον κρατικό προϋπολογισμό και το χρέος στην κεντρική ευρωπαϊκή τράπεζα που πληρώνει τις επιδοτήσεις.
Η χώρα αυτή την στιγμή εισέπραξε πρόστιμο φίλαυτο το πρωτοφανές σκάνδαλο που χρονολογείται χρόνια πίσω, 390 εκατ. ευρώ.
Ποιος θα τα πληρώσει? Και ποιος θα κάνει την αποκοτιά να ζητήσει πίσω τα λεφτά αυτής της πελώριας άπατης?
Κανένας είναι η απάντηση.
Γιατί υπάρχει η αλληλοκάλυψη, υπάρχει η διαπλοκή.
Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας έτσι όπως την κατάντησαν οι τάξεις της ρεμούλας, οι κυβερνήσεις και τα κόμματα που σπεκουλάρουν ενάντια στην ευρωπαϊκή ένωση που τους θρέφει την ίδια στιγμή που την βρίζουν απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ.
Λύση υπάρχει? Ναι!
Να κατέβει η εργατική τάξη και οι προλετάριοι κάτω και να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους. Από πουθενά αλλού δεν υπάρχει σωτηρία….
