Νίκος Μπελογιάννης: Ο άνθρωπος που “ταξίδεψε” το όνομα της Αμαλιάδας στα πέρατα του κόσμου
“Aπ’ όλες τις σπορές που ρίχνονται στη γη,
Το αίμα των ηρώων δίνει την πιο πλούσια σοδειά”
Ονορέ ντε Μπαλζακ
Του Περικλή Δ. Καπετανόπουλου
Ξημερώματα της 30ης Μαρτίου 1952, στις 4.12 το πρωί, ο Νίκος Μπελογιάννης και οι σύντροφοι του Δημήτρης Μπάτσης, Νίκος Καλούμενος και Ηλίας Αργυριάδης, έπεσαν νεκροί από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος Ε.Σ.Α , πίσω από το νοσοκομείο «Σωτηρία», κοντά στη λεωφόρο Μεσογείων, στο συνήθη τόπο εκτελέσεων , στο Γουδί, λίγο πιο πάνω από εκεί που σήμερα βρίσκεται το μνημείο των εκτελεσμένων του Εμφυλίου Πολέμου.
Μέσα στη βαθιά νύχτα, ο θόρυβος από τις μηχανές των αυτοκινήτων του εκτελεστικού αποσπάσματος τους φυματικούς πολιτικούς κρατούμενους της «Σωτηρίας», οι οποίοι σκαρφάλωσαν στα παράθυρα και άρχισαν να φωνάζουν, μέσα στη νύχτα επίμονα : «Όχι άλλο αίμα δολοφόνοι».
Αργότερα σαν ξημέρωσε, οι πρώτοι βιαστικοί διαβάτες, είδαν να φεύγει από τη «Σωτηρία» ένα ανοιχτό αυτοκίνητο της δημαρχίας, με κατεύθυνση προς το Γ Νεκροταφείο, αφήνοντας πίσω του πάνω στη βρεγμένη άσφαλτο, μια λεπτή κόκκινη γραμμή από το αίμα των εκτελεσμένων.
Μέλη της Κυβέρνησης Πλαστήρα αντέδρασαν στη εκτέλεση, αλλά τελικά μόνο ο υφυπουργός Τύπου κ. Ιωσήφ, παραιτήθηκε από τη θέση του, όπως είχε υποσχεθεί ότι θα πράξει, σε περίπτωση εκτέλεσης του Μπελογιάννη στην τραγική μητέρα του, Βασιλική Μπελογιάννη.
Μήνυμα της μάνας του Μπελογιάννη
«Άνθρωποι σ΄ολη τη γη, η ματωμένη καρδιά μας μάνας , που οι δήμιοι ιμπεριαλιστές δολοφόνησαν άτιμα και άνανδρα το μονάκριβο παιδί της, θέλει να εκφράσει την ευγνωμοσύνη της, σε εσάς, που απλώσατε τα τίμια χέρια σας για να σώσετε το παιδί μου από το εκτελεστικό απόσπασμα. Ας γίνει το αίμα του παιδιού μου σημαία της ειρήνης και της ευτυχίας των λαών σας και του λάου μας. Γι’ αυτά έζησε και μαρτύρησε. Για τα ιδανικά της ειρήνης πάλεψε και πρόσφερε ολοκαύτωμα τη ζωή του. Είθε το αίμα του, που πότισε τούτη τη σκλαβωμένη γη, να θρέψει μόνο λουλούδια της ειρήνης. Και το χαμόγελο του να γίνει δώρο στα παλικάρια όλου του κόσμου να μην κλάψουν πια άλλες μητέρες στη γη.
Η σπαραγμένη από το πόνο
μα περήφανη για το γιό της μάνα
Βασιλική Μπελογιάννη»
Ο ποιητής του Λαού, Κώστας Βάρναλης, συγκλονισμένος από την εκτέλεση του Ν.Μπελογιάννη και των συντρόφων του, έγραψε το ποίημα “Στους Μπελογιάννηδες”.
Στους Μπελογιάννηδες
Χαραυγή κατεπάνω του θανάτου
βάδιζεν η καρδιά σου, Παλικάρι,
λες κι ήταν άλλος: άγουρος που ορθρίζει
ν’ ανταμώσει κρυφά την πρώτη αγάπη.
Σε κάθε βήμα ψήλωνε η κορφή σου,
το ηλιοστεφάνι τ’ ουρανού να φτάσει.
Κι αν χάραζε για σένα αιώνια Νύχτα,
η προδοσιά χορεύοντας σε φτυούσε.
Με χέρι’ αλυσωμένα, που αγαπούσαν
να κρατάνε για τον οχτρό ντουφέκι
και γαρούφαλο για το μαύρο Νόμο,
σε βάλανε σημάδ’ οι πλερωμένοι,
οι αρματολόγοι το χεροδεμένο,
τον Έναν οι πολλοί, τον άντρα οι φούστες,
οι τρίδουλοι το λεύτερο κι η λάσπη
τον πρωτανθό της Αρετής, Εσένα!
Δεν έχεις τάφο, αλλ’ όπου ηλιοβολιέται
γαρούφαλο στητό κι όπου βροντάει
καριοφίλι της λευτεριάς, ολόρθον
η Μούσα σε φιλεί κι ο Μακρυγιάννης.
Δεν έχεις κι όνομα. Οι μαύροι το μαυρίσαν.
Μα το λένε στη ρεματιά τ’ αηδόνια,
οι ανέμοι στα πλατάνια και στα ελάτια
και τα νερά σε θάλασσα και βρύσες.
Μην κλαίτε, μάνες μαυρομαντηλούσες
και συ, Μεγάλη Μάνα των μανάδων!
Όπου να ’ναι, θα τον νεκραναστήσει
μέγας λαός κι αυτός αναστημένος.
