Του Νίκου Μιχαλόπουλου, Γεωπόνου

Με αφορμή τα όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στο Νοσοκομείο του Πύργου (Παραιτήσεις γιατρών – Μηνύσεις Διοικητή – Υποστελέχωση  κλπ). H Κατάργηση των Πανεπιστημιακών  Σχολών. H μη υλοποίηση του δρόμου Πάτρα-Πύργου και πολλά άλλα,  ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ:

• Τι να συμβαίνει άραγε που η Ηλεία έχει το προνόμιο να υφίσταται πάντα μια διαφορετική μεταχείριση;
• Τι μπορεί να φταίει που δεν μας παίρνει κανείς στα σοβαρά;
• Τι μπορεί να συμβαίνει και υπάρχει αυτή η απαράδεκτη κατά την γνώμη μου κοινωνική ανοχή και πως μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι μπροστά σε τόσο σοβαρά θέματα παραμένουμε ΑΠΑΘΕΙΣ;
• Πως είναι δυνατόν να μην υπάρχει σοβαρή Νοσοκομειακή Περίθαλψη σε όλο τον Νομό, από Διαχρονική καθαρά Πολιτική επιλογή και Ευθύνη και να ανεχόμαστε αυτή την τριτοκοσμική κατάσταση μέχρι να μας ακουμπήσει το πρόβλημα για να ξεσπάσουμε στους εργαζόμενους.
• Πως γίνεται όλοι μα όλοι να θέλουν να φτιαχτεί ο δρόμος Πάτρα –Πύργος και δρόμο να μην βλέπουμε. Και το χειρότερο, πως ανεχόμαστε εδώ και πολλά χρόνια την  έντονη και άνευ ουσίας  πολιτική αντιπαράθεση  σε βάρος του έργου.
• Αλήθεια σε ποιόν άλλο Νομό 14 χρόνια μετά τις καταστροφικές φωτιές θα έψαχναν ακόμα να βρουν τι έγιναν τα λεφτά του  Μολυβιάτη.

Αναρωτιέμαι τελικά τι άλλο πρέπει να συμβεί για να αντιδράσουμε ή καλύτερα για να ξυπνήσουμε επιτέλους;  Δυστυχώς για κάποιους  λόγους  είμαστε ακόμα στο σημείο ΜΗΔΕΝ ή και ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ

ΕΙΔΙΚΩΤΕΡΑ ΘΑ ΕΛΕΓΑ ΟΤΙ:

Δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα τις ανέξοδες υποσχέσεις και τις ανεκπλήρωτες δεσμεύσεις της πολιτείας.

Διαπιστώνουμε ότι περισσεύει η πολιτική υποκρισία και η ασυνεννοησία ενώ γνωρίζουμε ότι αν δεν συνεννοηθούμε και αν δεν μάθουμε να συλλειτουργούμε, η ανάπτυξη του Νομού θα παραμένει ζητούμενο.

Έχουμε εναποθέσει είτε από άγνοια, είτε από σκοπιμότητα, είτε από αδιαφορία την τύχη του Νομού μας στα θεσμικά μέτωπα τους άτυπους ομίλους κλπ που έχουν οδηγήσει την Ηλεία στην Υπανάπτυξη, γιατί ποτέ δεν λειτούργησαν με την λογική της συλλογικής διεκδίκησης και δράσης, αρκούνται μέχρι τώρα τουλάχιστον στην περιγραφή των προβλημάτων, λειτουργούν χωρίς την συμμετοχή της κοινωνίας γιατί εκτός των άλλων  η συγκρότησή τους γίνεται πάντα εκ των υστέρων και αφού μας προλαβαίνουν τα γεγονότα.

Έχουμε αποδεχθεί, για ευνόητους λόγους την πολιτική ατολμία  και τον αγώνα πολιτικής επιβίωσης ως  κάτι δεδομένο και αναπόφευκτο ακόμα και αν λειτουργεί σε βάρος της αναπτυξιακής πορείας του νομού. Δυστυχώς ισχύει η γνωστή θέση:

Αυτοί λένε Ψέματα. Εμείς ξέρουμε ότι λένε ψέματα. Αυτοί ξέρουν ότι ξέρουμε και εμείς ξέρουμε ότι ξέρουν. Κάπως έτσι πάει η Σχέση Συνενοχής εδώ και χρόνια.

 ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΕΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ:

Όσοι διαχρονικά έχουμε ασκήσει οποιασδήποτε μορφής  εξουσία είμαστε συνεργοί στην παγιωμένη αντίληψη και νοοτροπία της κοινωνίας ότι τίποτα δεν γίνεται χωρίς την πολιτική διαμεσολάβηση, μάθαμε τον πολίτη να προτάσσει το ατομικό συμφέρον από το κοινό .

Τα τελευταία χρόνια (γιατί παλιότερα υπήρχε και ο Τύπος, θα τολμούσα να πω στην πλειοψηφία του) με καθοριστική συμβολή στην βελτίωση της λειτουργίας των ασκούντων εξουσία, βλέπουμε ο  Νομός μας να έχει αποκτήσει, αδικαιολόγητα θα έλεγα, πολλούς «Κυβερνητικούς Εκπροσώπους» (και φυσικά δεν εννοώ τους εκάστοτε  κοινοβουλευτικούς)

Και το χειρότερο  είναι  που δηλώνουν η  νοιώθουν ικανοποιημένοι γιατί κατάφεραν να συναντήσουν τον Υπουργό-τον Γενικό Γραμματέα –τον Πρόεδρο –η ακόμα και τον κλητήρα (και φυσικά με την απαραίτητη φωτογραφία), να στέλνουν τις ευχαριστίες τους για την δήλωση συμπόνιας και κατανόησης που εισέπραξαν   εκ μέρους των,  βγάζοντας θα έλεγα  έτσι, τις περισσότερες φορές την υποχρέωσή τους απέναντι στους πολίτες της Ηλείας.

ΤΕΛΙΚΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΚΑΤΗΦΟΡΟΣ ΤΗΣ ΗΛΕΙΑΣ:

Κατά την γνώμη μου μπορεί αλλά για να γίνει όμως αυτό πρέπει κάποιοι να  θελήσουν να «σπάσουν» αβγά. Υπάρχουν τέτοιοι;

 Πρέπει επίσης ο Λαός της Ηλείας να γίνει Κανονικός. Να μάθουμε επιτέλους να ελέγχουμε την αποτελεσματικότητα των εκπροσώπων μας, πάντα στην λογική του γενικού καλού και όχι του ατομικού συμφέροντος, να σταματήσουμε να δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα ότι για όλα φταίνε οι προηγούμενοι.

Μέχρι όμως  να αλλάξουμε νοοτροπία και να μάθουμε να διεκδικούμε συλλογικά μπορούμε να απαιτήσουμε και να πιέσουμε τους εκπροσώπους μας (Τ.Α-ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ –ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΙΑ –ΣΥΛΛΟΓΟΙ-ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΚΛΠ) να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι  να εξετάσουν και να ιεραρχήσουν όλες τις αναπτυξιακές δυνατότητες του νομού και αφού συμφωνήσουν στα ελάχιστα να χαράξουν ένα πλαίσιο διεκδίκησης χωρίς μικροπολιτικές λογικές και πισωγυρίσματα.

Πρέπει να καταλάβουμε ότι κανείς δεν θα χάσει την πολιτική ή κομματική του ταυτότητα, την ιδεολογία του, ή τους πολιτικούς του φίλους αν αλλάξουμε νοοτροπία και   υιοθετήσουμε την συλλογική δράση. Αντίθετα πιστεύω ότι έτσι  θα βοηθήσουμε και τους εκπροσώπους μας να λειτουργήσουν σε αυτό το πλαίσιο και πιθανόν να μας ακούσει και η Κεντρική Εξουσία έστω και με «Ακουστικά».