Με λένε Λυδία, δεν γνωρίζω ακόμη πώς μιλάνε, ξέρω μόνον να κλαίω , και, μόλις τώρα, έντεκα μηνών, έμαθα να αισθάνομαι τη μεγάλη χαρά κοντά στους γονείς μου… Και, πιάνω στα μικρά μου τα χεράκια τα ρούχα της μαμάς μου και τα οσμίζομαι και την περιμένω να φανεί… Και, δεν γίνεται, η μανούλα θα φανεί και τα νηπιακά μου ματάκια θα την αντικρύσουν χαμογελαστά…εκεί , πάνω στο κρεβάτι, μαζί με τον μπαμπά…στα Γλυκά Νερά…
Ναι, θέλω τόσο πολύ να βρεθώ στο σπίτι μου, εκεί στα Γλυκά Νερά, γιατί εκεί υπάρχει η μανούλα, πάνω στο κρεβάτι… Και εγώ, όπως πάντα , άπλωνα πάνω της τα μικρά μου αδύναμα χεράκια αποζητώντας τη μυρωδιά, την οσμή της… Μα… γιατί τώρα η μανούλα δεν μου μιλάει; Γιατί δεν με προσέχει όπως πριν; Πώς μένει ολότελα ακίνητη δίπλα μου;
Και, χωρίς μαμά , σε τέλεια ορφάνια, βρέθηκα σε ξένη αγκαλιά… Όχι, δεν ήταν ο μπαμπάς, ο μπαμπάς μου θα έρθει… Μπορεί να είναι στην αυλή και να ταϊζει το σκυλάκι μας… Σίγουρα, ο μπαμπάς θα έρθει…μα, ως τότε, με πήρε στην αγκαλιά του ένας πονόψυχος αστυνομικός, από εκείνους με τα περίστροφα, αλλά και με τις ολάνοιχτες καρδιές… Μα… γιατί τα μάτια του είναι δακρυσμένα;
Μα…να: Βρέθηκα στην αγκαλιά του μπαμπά κι ανάσανα την αναπνοή του, την προστασία του κι αναγνώρισα την οσμή του και, τότε, με λαιμαργία και χαρά ήπια το γάλα μου και έφαγα την κρέμα που, με τόση στοργή η μαμά μου έδινε… Κι όμως: Προχτές το Σάββατο, μετά από κάποια λειτουργία, με πήραν βιαστικά από την αγκαλιά του μπαμπά και το μπαμπά, από τότε, τον έχασα…
Μπα….μπα….μπα… , μα…μα…μα… Πού είναι; Πού έχουν πάει; Και γιατί εμένα με άφησαν ολομόναχο πάνω στην Αλόννησο; Δεν θα ξαναφανούν; Ω! Θεέ μου… Συ που φροντίζεις τα πουλιά των δασών και τα περιστέρια της πόλης, πάρε με και μένα στην αγκάλη σου, είμαι κι εγώ ένα πεντάρφανο παιδάκι χωρίς ελπίδα γονική….
Ιωάννης Κάνδυλας
