Γράφει η Νίκη Μιχαλοπούλου
Το ημερολόγιο λέει πως είναι γιορτινές ημέρες. Στο δρόμο έχει πολλά λαμπιόνια και στολίδια στις βιτρίνες. Αλλάζει ο χρόνος σε λίγο. Μου πήρε ώρα να συναντήσω άλλον άνθρωπο… Ερημιά και φόβος. Τουλάχιστον μύριζαν τα αναμμένα τζάκια από τα σπίτια και κάποιες μπουγάδες ήταν απλωμένες στα μπαλκόνια. Να τη πάλι… αυτή η μελαγχολία των γιορτών. Και δεν είναι μια συνηθισμένη μελαγχολία, είναι το χάος το ίδιο… με όσα ζούμε.
Λίγα πράγματα μένει να πούμε πια… ή ίσως και η σιωπή να είναι μια προσωρινή λύση μέσα στο χρωματιστό μαύρο των ημερών…
Είπα να πάω μια βόλτα στη θάλασσα. Αυτή δεν είχε βάλει τα γιορτινά της και κάπως με παρηγορούσε πια που η μέρα έμοιαζε συνηθισμένη, χειμωνιάτικη και άγρια. Περπάτησα με τις αρβύλες στην άμμο και κάπου χώθηκα σε ένα δασάκι με κάτι ερειπωμένα σπίτια, μα ακόμα κι έτσι η ομορφιά τους δεν είχε χαθεί.
Κάποτε θα μαζεύονταν οικογένειες εκεί, θα ψήσανε ζεστές τυρόπιτες, θα κάνανε τα μπάνια τους δίπλα στη θάλασσα και μετά θα τρώγανε μύδια και καβούρια, θα τραγουδούσαν και θα χόρευαν… Τώρα όμως τα ντουβάρια κρύα, τα παράθυρα ξεχαρβαλωμένα… Τι να απέγιναν οι άνθρωποί του;
Είχα στην τσέπη μου ένα χριστουγεννιάτικο στολίδι. Το κρέμασα έξω από το παράθυρο ενός τέτοιου σπιτιού. Του έδωσα ελπίδα και λίγη χαρά; Ίσως προσωρινά… Είναι σαν τα αδέσποτα που τους δίνεις φαγητό και χαίρεσαι ακόμα κι εσύ εκείνη την στιγμή, αλλά ποιος ξέρει αν θα βρουν πάλι;
Αρχίζει να σκοτεινιάζει… Θα με περιμένουν στο σπίτι. Θα τους πω να δούμε μια χριστουγεννιάτικη ταινία όλοι μαζί και να φάμε του σκασμού. Έχουμε το σήμερα και πρέπει να είμαστε ευγνώμονες!
Η μοναξιά είναι πιο έντονη αυτές τις ημέρες και γι’ αυτό πρέπει να βρούμε τρόπο να αγκαλιάσουμε τους αγαπημένους μας (μάλλον όχι κυριολεκτικά λόγω του ιού), αλλά με πολλούς άλλους τρόπους, γιατί το μόνο σίγουρο είναι πως εδώ και δύο χρόνια συνειδητοποιήσαμε πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Να τους «αγκαλιάσουμε», λοιπόν, με ένα όμορφο δώρο -αν είναι κάτι χειροποίητο ακόμα καλύτερα-, με ένα γλυκό γράμμα που θα γράψουμε, με το να αφιερώσουμε τον χρόνο μας σε αυτούς που αγαπάμε, είτε διαδικτυακά, είτε από κοντά… Να μειώσουμε τον αριθμό των ανθρώπων που είναι μόνοι, να διώξουμε την θλίψη και να φέρουμε χαμόγελα.
Ελπίζω με το νέο χρόνο να είμαστε υγιείς, δυναμικοί, δίκαιοι με άγρυπνα τα μάτια της ψυχής. Να συλλέξουμε όμορφες στιγμές, να αγαπήσουμε και να ελπίζουμε πάντα για την ελευθερία από όλα όσα μας βασανίζουν. Εύχομαι να γίνουμε πιο ανθρώπινοι και καλόψυχοι!
