Του Δημήτρη Τερζή*
Ορίζεται πλαφόν στις καταβαλλόμενες συντάξεις και καταργείται η υποχρέωση των εργοδοτών να αιτιολογούν απολύσεις καθώς και η ευθύνη εργολάβων/υπεργολάβων απέναντι στους εργαζομένους τους, αλλά και το «πάγωμα» των προθεσμιών κατάθεσης αγωγής κατά απόλυσης εάν βρίσκεται σε εξέλιξη μια συμφιλιωτική διαδικασία.
Κι ενώ όλα κυλούσαν σχετικά ήρεμα στη Βουλή και η διαδικασία βρισκόταν λίγο πριν από την ψηφοφορία, τέσσερις τροπολογίες που έφερε ξαφνικά ο υπουργός Εργασίας Γιάννης Βρούτσης, με τις οποίες άλλαζε άρδην το τοπίο των εργασιακών σχέσεων εις βάρος των εργαζομένων, προκάλεσαν έναν μεγάλο χαμό.
ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΜέΡΑ25 και ΚΙΝ.ΑΛΛ. αποχώρησαν από την αίθουσα, καταγγέλλοντας με βαρείς χαρακτηρισμούς την προσπάθεια της κυβέρνησης να φέρει τέτοιου είδους τροπολογίες χωρίς καν να έχει προηγηθεί συζήτηση, τη στιγμή μάλιστα που όλοι ήταν ενήμεροι πως από στιγμή σε στιγμή θα άρχιζε η ψηφοφορία. Στην αίθουσα είχαν μείνει μόνο βουλευτές από τη Ν.Δ., αλλά και από την Ελληνική Λύση, οι οποίοι χωρίς να αποχωρήσουν, επίσης κατήγγειλαν τη διαδικασία.
Τον λόγο μετά από ώρα πήρε ο υπουργός Εργασίας, ο οποίος προσπάθησε, με επιθετικό τρόπο, να εξηγήσει για ποιο λόγο αποχώρησε η αντιπολίτευση και όχι για ποιους λόγους έφερε τελευταία στιγμή το κοινοβουλευτικό σώμα προ τετελεσμένων.
Συντάξεις
Η μία τροπολογία που κατέθεσε ο υπουργός Εργασίας δεν προκάλεσε ιδιαίτερη έκπληξη, μιας και είχε προαναγγελθεί θορυβωδώς: αφορά το περίφημο πλαφόν στις συντάξεις, για την υποτιθέμενη έλλειψη του οποίου ο κ. Βρούτσης επέκρινε με δριμύτητα την προηγούμενη κυβέρνηση, με αφορμή ελάχιστο αριθμό «πολλαπλών» συνταξιούχων των λεγόμενων «ευγενών» ταμείων, οι οποίοι διεκδικούσαν, χωρίς όμως να έχουν πάρει, εξωφρενικές συντάξεις.
Η τροπολογία που κατέθεσε ο Γιάννης Βρούτσης -αν και η επίλυση του θέματος ήταν υπόθεση υπουργικής απόφασης ή εγκυκλίου- ουσιαστικά παραβιάζει ανοικτές θύρες, αφού και ο ισχύων ασφαλιστικός νόμος 4387/2016 (ο νόμος Κατρούγκαλου) περιέγραφε ανώτατο όριο συντάξιμων αποδοχών. Η διάταξη που κατέθεσε ο υπουργός Εργασίας τροποποιεί δύο άρθρα του ασφαλιστικού νόμου και ορίζει για όλες τις συντάξεις γήρατος, αναπηρίας, θανάτου που υπολογίζονται ή επανυπολογίζονται βάσει του νόμου Κατρούγκαλου στο 12πλάσιο της εθνικής σύνταξης, όπως αυτή ισχύει κάθε φορά, δηλαδή με τα σημερινά δεδομένα στα 4.608 ευρώ.
Οπισθοδρόμηση
Η δεύτερη τροπολογία που κατέθεσε ο υπουργός Εργασίας, ωστόσο, «φωνάζει» από μακριά ότι είναι υπαγορευμένη από τον ΣΕΒ και άλλες ομάδες εργοδοτών, αφού καταργεί τρεις σημαντικές υπέρ των εργαζομένων διατάξεις που θεσπίστηκαν το 2018 και το 2019 – εναντίον άλλωστε ο ΣΕΒ είχε ήδη προσφύγει δικαστικά. Συγκεκριμένα:
-Καταργείται το άρθρο 9 του Ν. 4554/2018, με το οποίο θεσπίστηκε η κοινή και αλληλέγγυα ευθύνη του αναθέτοντος ένα έργο, του εργολάβου και του υπεργολάβου έναντι των εργαζομένων με το κυβερνητικό επιχείρημα ότι «έχει προκαλέσει εκτεταμένη σύγχυση και δυσκολίες εφαρμογής». Η καταργούμενη διάταξη έδινε τη δυνατότητα στους εργαζόμενους να διεκδικήσουν απλήρωτες αμοιβές και άλλες αξιώσεις τους όχι μόνο από τον εμφανιζόμενο ως άμεσο εργοδότη τους -εργολάβο ή υπεργολάβο- αλλά και από αυτόν που στην πραγματικότητα δέχεται τις υπηρεσίες τους, δηλαδή τον κύριο του έργου. Η καταργούμενη διάταξη φιλοδοξούσε να αντιμετωπίσει τα φαινόμενα ασυδοσίας εις βάρος των εργολαβικών εργαζόμενων στην καθαριότητα, τη φύλαξη και άλλους τομείς, τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα.
-Καταργείται το άρθρο 48 του Ν. 4611/2019, σύμφωνα με το οποίο μια καταγγελία εργασιακής σχέσης, δηλαδή απόλυση, θεωρείται έγκυρη μόνο αν οφείλεται σε βάσιμο λόγο σύμφωνα με τον Αναθεωρημένο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Χάρτη (άρθρο 24), τον οποίο ο εργοδότης οφείλει όχι μόνο να επικαλείται, αλλά και να τον αποδεικνύει. Εκτός από τον βάσιμο λόγο, φυσικά, σύμφωνα με την καταργούμενη διάταξη ο εργοδότης όφειλε να έχει κάνει εγγράφως την καταγγελία της σύμβασης και να έχει καταβάλει αποζημίωση.
-Καταργείται το άρθρο 58 του Ν. 4611/2019, το οποίο όριζε ότι όσο βρίσκεται σε εξέλιξη μια συμφιλιωτική διαδικασία ή διαδικασία επίλυσης διαφοράς στο Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας για την ανάκληση μιας απόλυσης, «παγώνουν» οι προθεσμίες που έχει ο εργαζόμενος για την κατάθεση αγωγής κατά της απόλυσής του. Κι αυτό, γιατί συχνά οι εργοδότες εξαντλούσαν προσχηματικά τον χρόνο της συμφιλιωτικής διαδικασίας για να χάσει ο εργαζόμενος την ευκαιρία προσφυγής στη Δικαιοσύνη.
