Εφόρεσαν / τα πρεσβυωπικά γυαλιά / πρεσβύτεροι γινήκαν

σοφίας ενεπλήσθησαν / ύψιστο χρέος / να υπηρετήσουν.

αδημοσίευτο ποίημα

Συχνά, απ’ όποιον πύργο και σ’ όποιο μετερίζι κι αν τασσόμαστε, έκαστος, και ανεξαρτήτως βιολογικής ηλικίας, σύμφωνα με την καρδιά, την γνώση και την επιθυμία μας, ερχόμαστε αντιμέτωποι με καταστάσεις κρίσης, ή με εκείνες τις συνθήκες, οι οποίες συνδέονται με την τελεολογία.

Με βεβαιότητα, το εντελές συνδέεται, αποκλειστικώς, με τον άνθρωπο, ενόσω η αριστεία, το αγαθόν, και η συν αυτά, τελεολογική ατέλεια, με τα αποτελέσματα του βίου του.

Έτσι, στην μεν καθημερινή διοίκηση, από το πρώτο έως και το ύψιστο σκαλί, η διαχείριση των κρίσεων διέπεται από λυσιτέλεια, με λιγότερες ή περισσότερες ζημίες ή απώλειες, υλικές, ποτέ, όμως, σύμφωνα με το δίκαιο, ανθρώπινης ζωής.

Στην Υγεία, όμως, όταν συνομιλούμε με την Ασθένεια, τα πράγματα είναι διαφορετικά, και η Εκδημία αποτελεί, αξιωματικώς, μία από τις λύσεις της πολυπαραγοντικής εξίσωσης, όπου, προ του Ίσου, συναθροίζονται οι μετρήσεις φαινομένων και εκδηλώσεων στη διάρκεια του παρόντος, πεπερασμένου χρόνου.

Η συμβολική δωρεά μας, δώρο ανταποδιδόμενο σε εκείνα, τα οποία λάβαμε σε εποχές μετά-κρίσεων, καταστροφών, και βιαιοτήτων πολέμων, από πρόσωπα αγαπημένα μας, τα οποία φυγαδεύθηκαν από την πατρίδα μας, στη Μικρά Ασία, συνδιαλέγεται, από την μια με το αληθές της σαρκικής φθοράς, από την άλλη με τη δόξα του πνεύματος.

Ευχαριστούμε, όλους τους Λειτουργούς στην Μ.Α.Φ ΓΑΛΙΛΑΙΑ.

Στην μνήμη του Κωνσταντίνου Πριμικυρίου, γιου του Δημητρίου και της Αικατερίνης, το γένος Αρχοντάκη, και της συζύγου του, Ελένης, κόρης του Δημητρίου Αθηνάκη και της Χρυσώς, το γένος Λαμπρικίδου, από τα Βουρλά της Μικράς Ασίας, θείων των γονέων της Βασιλείας Στ. Κατσάνη, πολύ μικρής επιχειρηματία, ιδρυτού και διευθύνουσας συμβούλου της ΑΝΑΠΛΟΥΣ.