Γράφει η Αστάθεια

Όταν- ξεκινώντας για την εκδρομή- άνοιξαν την πίσω αυλόπορτα, η κυρία Γαλάτεια και τα πέντε εγγόνια της- Τατιανή, Εσθήρ, Γαλάτεια, Πρωτέας και Λετίσια- βρέθηκαν στον κήπο με τις τριανταφυλλιές και αντίκρυ το μικρό περιβόλι με τα ζαρζαβατικά του νοικοκυριού, το κοτέτσι με τις λίγες κοτούλες και το οχληρό κοκόρι, το μαύρο γουρουνάκι για τα τελετουργικά χοιροσφάγια ενώ στα δεξιά οι λυγαριές και το ρυάκι οριοθετούσαν το σύνορο με τον κύριο Λύσανδρο. Έφτασαν στον στάβλο όπου η γαϊδούρα αναπαυόταν. Τα παιδιά της χάιδεψαν το λαιμό και τους χάρισε ένα τρυφερό γκάρισμα. Ο σκανταλιάρης Πρωτέας πρότεινε να της φορτώσουν τα κοφίνια και τα σακίδια με τα χρειώδη αλλά η γιαγιά του τον αντέκρουσε επειδή το βασταβούρι ήταν γερασμένο πια- αφού είχε θρέψει με το γάλα της και τον πατέρα του.

Το μάνταλο της πόρτας του κήπου άνοιξε δύσκολα- θα ‘χε περάσει και χρόνος που δεν είχε περάσει τα όρια της μικροϊδιοκτησίας όμως τα παιδιά την βοήθησαν. Ένιωθε διαφορετικό το αεράκι, σαν της νιότης το χάδι. Ακολούθησαν το μονοπάτι μέχρις εκεί που το ρυάκι θα ενωνόταν με το ποτάμι και έτσι έφτασαν στο σπίτι του κυρίου Χαρίδημου- συνταξιούχου θυρωρού σε μέγαρο της Πρωτεύουσας, που επέστρεψε στο χωριό μετά το θάνατο της συντρόφου του Καλλίστης. Καθόταν στην περγουλιά, πλέκοντας καλάθια από λυγαριά με τεχνική που τον είχαν διδάξει περιφερόμενοι τσιγγάνοι και- εύχαρις- τους προσκάλεσε για κέρασμα αφού το χάραμα είχε κόψει ρόδια και κυδώνια ενώ υποσχέθηκε στην κυρία Γαλάτεια τους πρώτους λωτούς που θα ωριμάσουν. Τα παιδιά υπομειδίασαν με την υπόνοια φλερτ στην προσφορά του.

Εντεύθεν περπάτησαν- μετά τον παρόχθιο καλαμιώνα- ανάμεσα στα λιόδεντρα, μέχρι την πόρτα του Μοναστηριού. Τα παιδιά ήθελαν να το επισκεφτούν επειδή πάντα τους φίλευαν λουκούμι και έπιναν νερό από την μαρμάρινη γούρνα της πηγής. Τους υποδέχτηκε ένα παλληκαράκι, που ο Πρωτέας αναγνώρισε ως τον συμμαθητή του Νικηφόρο. Έμαθαν ότι η προστάτιδα του -κυρία Φεβρωνία, που τον είχε βρει στην εξώπορτα- παρατημένο μωρό, απεβίωσε πρόσφατα και θα τον φιλοξενούσαν στους ξενώνες του μοναστηρίου. Ο ηγούμενος Σωφρόνιος είχε σπουδάσει θεολογία και φιλοσοφική και -αφού εκάρη μοναχός- επέλεξε το μοναστήρι της Παναγίας των Αμπελιών, προκειμένου να αποκαταστήσει την ιστορική αλήθεια των αρχείων και των κρυπτών, έτσι- σίγουρα- ο Νικηφόρος θα είχε πρόσθετες ευκαιρίες για μάθηση.

Έφυγαν οι εκδρομείς από την μικρή πίσω πόρτα, γνωστή σε λίγους, που οδηγούσε στο θολωτό μονοπάτι ανάμεσα σε πουρνάρια και κουμαριές…

(ακολουθεί το δεύτερο και τελευταίο μέρος.)