Του Χάρη Β. Μικελόπουλου, προέδρου Δημοτικού Οργανισμού Πολιτισμού Πύργου

Σαν βρέθηκε στον Πύργο το 1938,ίσως να θεωρήσει κανείς πως ήταν ένα τυχαίο γεγονός.Στην δική μου σκέψη κι αφού τα χρόνια έγραψαν την ιστορία,βλέπω ότι μάλλον δεν ήταν τυχαίο τελικά.Δεκατριών ετών τότε,έζησε στο σπίτι της οδού Περικλέους και πήγε στο Γυμνάσιο Αρρένων.

Περπάτησε στους δρόμους του Πύργου,έκανε τις βόλτες του στο Επαρχείο,έπαιζε με τους συμμαθητές του,έκανε φιλίες μα πιο πολύ έμειναν για πάντα στην μνήμη του όλα αυτά.

Ποτέ δεν τον ξέχασε τον Πύργο.

«Θα ήθελα να ήμουν στον Πύργο όπου πήγαινα γυμνάσιο και κάθε βράδυ,μετά το φαγητό,παρουσίαζα στους γονείς μου τα τραγούδια που είχα γράψει.Κι αν ήταν και βαλς,το χόρευαν κιόλας,ο μπαμπάς και η μαμά» είχε πει πριν λίγα χρόνια όταν τον ρώτησαν τι θα ήθελε για πέντε λεπτά από την ζωή του.

Κι όμως,στον Πύργο τότε, υπήρχαν γύρω του άνθρωποι που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο,θα συναντιόντουσαν μετέπειτα χωρίς κανείς να το γνωρίζει ως τότε.Γιατί το 1935 είχε γεννηθεί στον Πύργο ένα μικρό κοριτσάκι με το όνομα Μαρία.Και τριανταπέντε χρόνια αργότερα αυτό το μικρό κορίτσι θα τραγουδούσε σε πρώτη εκτέλεση «Αν θυμηθείς τ’όνειρό μου» ,«Μυρτιά», «Μέρα Μαγιού μου μίσεψες», «Στο παραθύρι στεκόσουν» με την ανεπανάληπτη και μοναδική φωνή της.Ήταν η Μαίρη Λίντα.

Δυο τετράγωνα πιο πέρα από το σπίτι του ήταν οκτώ χρονών ο Σάκης Καράγιωργας.Μαζί στην ίδια γειτονιά,στην πλατεία Νικάκη,στον Άγιο Αθανάσιο.Κι έπειτα,πρωταγωνιστές στον αντιδικτατορικό αγώνα.

Και μερικά τετράγωνα πιο πέρα το σπίτι του Τάκη Σινόπουλου ο οποίος ήταν ήδη εικοσιενός ετών.Και θα συναντιόντουσαν στον δίσκο του Μίκη ΑΡΚΑΔΙΑ VII με το ποίημα Ο Επιζών. «Μέσα στο ποίημα του Σινόπουλου υπάρχει μια ασθμαίνουσα κραυγή αγωνίας για τον άνθρωπο, που έτσι καθώς ήμουνα δεμένος με άγνωστο μέλλον, με άγγιξε τότε, ώστε να το μελοποιήσω. Φυσικά είναι από τα έργα τα παντελώς άγνωστα στον ελληνικό λαό. Όμως σε αντίθεση με ό,τι συνέβη στη χώρα μας, όταν μετά το 1970 βρέθηκα ελεύθερος έξω, όπως ίσως γνωρίζετε, έδωσα πάνω από 1000 συναυλίες στην Ευρώπη, στο Ισραήλ, σε Αραβικές χώρες, στην Αυστραλία, στη Νότιο και Βόρειο Αμερική. Σ’ αυτές η μεγαλύτερή μας επιτυχία ήταν πάντοτε «Ο Επιζών», δηλαδή η ΑΡΚΑΔΙΑ VΙΙ, την οποία τραγουδούσε με συνταρακτικό τρόπο η Μαρία Φαραντούρη, ενώ η ορχήστρα μας τη συνόδευε με τρόπο τόσο συναρπαστικό, που στο τέλος το κοινό, όλων των Ηπείρων, μας χειροκροτούσε έξαλλο πραγματικά από συγκίνηση.»

Κι ο Γιώργης.Γεννημένος το ’24,ένα χρόνο μεγαλύτερός του.Ο ποιητής και φίλος για χρόνια του Μίκη,ο Γιώργης Παυλόπουλος.Ξάδερφος του Σάκη Καράγιωργα.Εκεί κι αυτός,στα ίδια μέρη,στους ίδιους δρόμους.

Στα ίδια μέρη,στην πλατεία,στο σχολείο,στο Επαρχείο,ο Παύλος Μάτεσις οκτώ χρονών,ο Κώστας Καζάκος τεσσάρων χρονών,ο Ηλίας Παπαδημητρακόπουλος οκτώ χρονών.

Μια γενιά ανθρώπων που σημάδεψαν ο καθένας στον χώρο του την μεταπολεμική Ελλάδα.Κι ο Μίκης παγκόσμιος.Μα ανθρώπινος.Με την μουσική του και τα τραγούδια του για όλους τους έλληνες.

Σε τούτη την πόλη,πάνω στον λόφο του Επαρχείου που καθόταν κι αγνάντευε το Ιόνιο,ξεκίνησε τις πρώτες του μουσικές.Κι από το τρένο που πήγαινε στο Κατάκολο,από τον ρυθμό της μηχανής,εμπνεύστηκε τον ρυθμό για την «Μαργαρίτα Μαργαρώ».

Σαν μια πόλη όμορφη μου φαντάζει εκείνα τα χρόνια ο Πύργος.Κι αν κάπου κοιτάξουμε,ίσως δούμε κι ακούσουμε τις παιδικές φωνές,τις εφηβικές ανησυχίες,τα γέλια,τα πρώτα σκιρτήματα όλων αυτών των παιδιών.

Αντίο Μίκη Θεοδωράκη.