Σε μια εποχή βαθιών τεχνολογικών, παραγωγικών και πολιτισμικών μετασχηματισμών, διεκδικήσεις του 20ού αιώνα αποκτούν ξανά καίρια σημασία. Όχι ως ρομαντική επίκληση, αλλά ως ψύχραιμη διάγνωση των νέων μορφών ανισότητας και εξουσίας που γεννά η ψηφιακή μετάβαση.
Παρά τις υποσχέσεις για ανάπτυξη και καινοτομία, η νέα εποχή μετασχηματίζει ριζικά την εργασιακή πραγματικότητα.
Σε αντίθεση με τις προηγούμενες βιομηχανικές επαναστάσεις, η τωρινή δεν αντικαθιστά απλώς ένα τμήμα της χειρωνακτικής εργασίας – απειλεί το σύνολο του φάσματος της μεσαίας τάξης: από λογιστές και δημοσιογράφους μέχρι υπαλλήλους γραφείου και τεχνικούς υποστήριξης.
Αυτό γεννά μια νέα μορφή ανισότητας. Η πρόσβαση στην τεχνολογία, στη γνώση χειρισμού της και στις δεξιότητες που απαιτεί η καθετοποιημένη ψηφιακή οικονομία γίνεται βασικός παράγοντας κοινωνικής ένταξης ή αποκλεισμού.
