Τελικά είναι πρώτα η φάρσα και μετά η τραγωδία, ή πρώτα η τραγωδία και μετά η φάρσα; Ίσως ισχύει το δεύτερο, τουλάχιστον στην σημερινή συγκυρία. Δεν εξηγείται αλλιώς.Πρώτα ζήσαμε την τραγωδία των μνημονίων. Με χρεοκοπίες, με αυτοκτονίες, με κακουχίες, με λιποθυμίες παιδιών στα σχολεία, με εκτόξευση της ανεργίας, με συρρίκνωση του Α.Ε.Π., με διάλυση του κοινωνικού κράτους δικαίου, με αποψίλωση των εργασιακών δικαιωμάτων, με ένα τεράστιο κύμα μετανάστευσης των επιστημόνων στο εξωτερικό.
Ειδική μνεία επιβάλλεται για την όχι μόνο υλική αλλά και ηθική απώλεια, που αφορά τα όνειρα πολλών νέων, τα οποία κατακρεούργησαν οι πατριώτες της κακιάς ώρας. Όσοι νέοι άνθρωποι δεν κατάφεραν να δραπετεύσουν στο εξωτερικό, ή όσοι έφυγαν και αναγκάστηκαν να επιστρέψουν για διάφορους λόγους, ή όσοι επίσης για διάφορους λόγους έμειναν εδώ και το πάλεψαν όπως μπορούσαν, γνωρίζουν από πρώτο χέρι τι σημαίνει για μία γενιά να θεωρείται «χαμένη».
Πραγματικά πόσο άδικο αλλά και πόσο άσχημο, να σε χαρακτηρίζουν «χαμένο», μόνο και μόνο επειδή είχες την «ατυχία»να γεννηθείς σε μία συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Και μάλιστα διπλά χαμένη, όπως θα συμπλήρωνε κανείς με αμείωτο κυνισμό, γιατί δεν έφτανε η δεκαετία της μνημονιακής ύφεσης, τώρα η ίδια γενιά θα λουστεί και τις δραματικές συνέπειες της επέλασης του κορονοϊού.
Το 4ο πακέτο μέτρων για την οικονομική στήριξη που εξήγγειλε η κυβέρνηση συνεχίζει το μαρτύριο της σταγόνας. Πλούσιο σε επικοινωνία, φτωχό σε όλα τα υπόλοιπα. Κουστωδία υπουργών να ανακοινώνουν ένα εντυπωσιακά τρύπιο 4ο δίχτυ προστασίας.
Στις περισσότερες χώρες επιδοτείται σε μεγάλο ποσοστό ο μισθός του εργαζόμενου, άνω του 80%, ενω στις ΗΠΑ θα διανείμουν 1200 δολάρια ανά νοικοκυριό για να πριμοδοτήσουν την κατανάλωση.
Στην Ελλάδα επιτρέψαμε 40.000 απολύσεις το πρώτο δεκαήμερο του Μαρτίου και προτρέπουμε τους εργοδότες να μειώσουν το ωράριο και τους μισθούς κατά 50% για να αντιμετωπίσουν την κρίση. Δημιουργούμε μια νέα τάξη νεόπτωχων. Οι εργαζόμενοι μερικής απασχόλησης σε εκ περιτροπής εργασία θα αμείβονται με εξευτελισμό. Αυθαίρετα ορίσαμε ως 533 ευρώ το μήνα την κρατική αποζημίωση και αποκλείσαμε από αυτό τους επιστήμονες. Τους προσφέρουμε 600 ευρώ για τηλεκατάρτιση και υποσχέσεις για τον Μάιο.
Καθώς σωρεύονται οικονομικά ερείπια, οι συμπεριφορές των εγκλείστων, ατομικές και ομαδικές, θα διαφοροποιούνται απρόβλεπτα. Τότε θα είναι ανώφελη η επικοινωνιακή χειραγώγηση με την οποία συστηματικά πολιτεύεται η παρούσα κυβέρνηση. Και το ερώτημα είναι τι θα ακολουθήσει αυτή την κρίση. Ποιο θα είναι το τοπίο «μετά»; Μια «ρευστή ζωή» σε ανθρώπινα δικαιώματα, εργασιακά, ασφαλιστικά, οικονομικά; Μια μίζερη «επόμενη μέρα» στην οποία οι πλούσιοι και ισχυροί θα έχουν ισχυροποιήσει ακόμα περισσότερο τη θέση τους και οι φτωχοί και ευάλωτοι θα έχουν βρεθεί ακόμα πιο κάτω;
Έξω νυχτώνει, και εγώ κοιτάζοντας από τη βεράντα μου, τους φωτισμένους άλλα άδειους δρόμους της πόλης, φαντάζομαι έναν άγνωστο μαυροντυμένο θηρευτή να σημαδεύει αδιακρίτως με το κόκκινο σημάδι του θανάτου τις πόρτες. Πόρτες μεγαλοαστών, μικροαστών, φτωχών και πλουσίων, προσφύγων και μεταναστών, επωνύμων και ανωνύμων. Και προς το παρών δυστυχώς ούτε το χρήμα ούτε η επιστήμη ούτε οι θρησκείες μπορούν να τον νικήσουν.
