Είναι γνωστό ότι τα ψηφίσματα-εκθέσεις του Ευρωκοινοβουλίου, ιδιαίτερα όσα συντάσσονται και υποβάλλονται προς ψήφιση με πρωτοβουλία των ευρωβουλευτών –κι όχι με πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής– χρειάζεται να διανύσουν πολύ δρόμο, ακόμη και έτη, έως ότου επηρεάσουν καθοριστικά τις πολιτικές στα κράτη-μέλη, μολονότι πάνω από το 80% της εθνικής νομοθεσίας εξαρτάται από αποφάσεις που εγκρίνονται στις Ολομέλειές του.
Ωστόσο, ακόμη κι αυτά τα κείμενα που μοιάζουν με εκθέσεις ιδεών και καλών προθέσεων δημιουργούν προηγούμενο το οποίο δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί ή να παρακαμφθεί και σε κάθε περίπτωση σφραγίζουν την κατεύθυνση, τις κυρίαρχες απόψεις που δεσπόζουν στο σώμα των βουλευτών μια συγκεκριμένη περίοδο.
Υπό αυτήν την έννοια και το Ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου της 10ης Φεβρουαρίου 2021 σχετικά με τη μείωση των ανισοτήτων με ειδική έμφαση στη φτώχεια των εργαζομένων που εγκρίθηκε κατά πλειοψηφία από την ολομέλεια της περασμένης εβδομάδας στις Βρυξέλλες μπορεί να μην οδηγεί αυτομάτως σε μέτρα μείωσης των μισθολογικών ανισοτήτων, ωστόσο αποτελεί μια πρώτη –αν και όχι ιδιαίτερα τολμηρή– συγκατάβαση στην πρωτοβουλία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την προώθηση Οδηγίας με την οποία θα θεσπίζεται πλαίσιο αξιοπρεπούς κατώτατου μισθού στα κράτη-μέλη της Ε.Ε. και ενίσχυση των συλλογικών διαπραγματεύσεων.
Ειδικότερα, το Ε.Κ., με την έκθεση της προηγούμενης εβδομάδας «αναγνωρίζει τη σημασία της πρότασης της Ε.Ε για μια οδηγία που θα διασφαλίζει ότι οι εργαζόμενοι στα 27 κράτη- μέλη προστατεύονται με επαρκείς κατώτατους μισθούς που επιτρέπουν αξιοπρεπή διαβίωση. Κι αυτό εμπεδώνεται με τις εξής αναφορές:
■ H οδηγία θα πρέπει να παρέχει σαφείς διασφαλίσεις στα κράτη-μέλη όπου οι μισθοί κατά γενικό κανόνα αποτελούν αντικείμενο συλλογικών διαπραγματεύσεων από τους κοινωνικούς εταίρους με αναγνώριση και της σημασίας των κλαδικών συμβάσεων εργασίας.
■ Καλείται η Επιτροπή και τα κράτη-μέλη, σύμφωνα με τις υποχρεώσεις τους βάσει των συμβάσεων της ΔΟΕ και του αναθεωρημένου Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη και των δεσμεύσεών τους για τον ευρωπαϊκό πυλώνα κοινωνικών δικαιωμάτων και τους ΣΒΑ, να προωθούν τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, προσαρμόζοντας την εθνική τους νομοθεσία, όταν αυτή παρεμποδίζει τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και το δικαίωμα σύνδεσης, διαπραγμάτευσης και σύναψης συλλογικών συμβάσεων, να σέβονται και να επιβάλλουν το δικαίωμα σε δίκαιους κατώτατους μισθούς, κατά περίπτωση.
■ Η τελική οδηγία θα πρέπει να διασφαλίζει ότι οι νόμιμοι κατώτατοι μισθοί –όταν συντρέχει περίπτωση– θα ορίζονται πάντα πάνω από το όριο της φτώχειας.
■ Πρέπει να ληφθούν μέτρα για να διασφαλιστεί ότι οι εργοδότες δεν εφαρμόζουν πρακτικές που αφαιρούν από τους κατώτατους μισθούς το κόστος που απαιτείται για την εκτέλεση της εργασίας, όπως η στέγαση, ο απαιτούμενος ρουχισμός, τα εργαλεία, η ατομική προστασία και ο άλλος εξοπλισμός.
1 στα 4 παιδιά χάνεται σε διαγενεακό κύκλο μειονεκτικότητας
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν τα στοιχεία της έκθεσης για την υποχώρηση των συλλογικών συμβάσεων και των συλλογικών διαπραγματεύσεων καθώς και για την αύξηση των ανισοτήτων και της φτώχειας από την οποία πλήττονται ή απειλούνται 95 εκατομμύρια άνθρωποι (21,7%) στην Ε.Ε., «γεγονός που σημαίνει ότι απειλείται η οικονομική επιβίωση, η κοινωνική συμμετοχή και η ποιότητα ζωής του ενός πέμπτου των πολιτών της τρίτης μεγαλύτερης οικονομίας στον κόσμο».
Ενδεικτικό στοιχείο της διερευνώμενης ανισότητας είναι ότι «το φτωχότερο 20% των νοικοκυριών είχε καθαρό χρέος ύψους 4.500 ευρώ κατά μέσο όρο, ενώ το πλουσιότερο 10% είχε καθαρό πλούτο ύψους 1.189.700 ευρώ.
Η μείωση της φτώχειας αναμένεται να επιβραδυνθεί ακόμη περισσότερο. Ηδη, «ένα στα τέσσερα παιδιά κάτω των 18 ετών αντιμετωπίζει κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού και έτσι παγιδεύεται σε έναν διαγενεακό κύκλο μειονεκτικότητας» ενώ ιδιαίτερα πλήττονται οι μόνοι γονείς (34,2%) και οι πολύτεκνες οικογένειες.
Επίσης τα μισθώματα αυξάνονται συνεχώς στα περισσότερα κράτη-μέλη, με συνέπεια η επιβάρυνση του κόστους στέγασης στην Ε.Ε. να ανέρχεται σε 9,6%, γεγονός που σημαίνει ότι τα άτομα που ζουν σε αυτά τα νοικοκυριά δαπανούν το 40% ή περισσότερο του μέσου διαθέσιμου εισοδήματός τους για στέγαση· ενώ σε ορισμένα κράτη-μέλη το ποσοστό επιβάρυνσης του κόστους στέγασης ανέρχεται σε 50%-90% και τα νοικοκυριά με χαμηλό εισόδημα αντιμετωπίζουν μέσο κόστος ενοικίασης που κυμαίνεται μεταξύ 20% και 45% του διαθέσιμου εισοδήματος.
Διαδεδομένο πρόβλημα αποτελεί η ενεργειακή φτώχεια καθώς 50 έως 125 εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν κατάλληλη εσωτερική θέρμανση.
Ξέρετε ότι…
…το 65% των παιδιών που ξεκινούν σήμερα την πρωτοβάθμια εκπαίδευση στην Ε.Ε. θα καταλήξουν να εργάζονται σε εντελώς νέους τύπους θέσεων εργασίας, που ακόμα δεν υπάρχουν, κι ότι το 85% των πολιτών χρησιμοποιούσε το διαδίκτυο το 2019, ενώ μόνον το 58% διέθετε τουλάχιστον βασικές ψηφιακές δεξιότητες·
Πηγή: efsyn.gr
