Μια νεροποντή ήταν αρκετή για να αναδείξει τις χρόνιες αδυναμίες της χώρας στην αντιμετώπιση ζητημάτων που αφορούν αυτό που λέμε καθημερινότητα του πολίτη.
Σε εποχή διαρκών πανηγυρισμών για τους αναπτυξιακούς ρυθμούς που επιτυγχάνει η Ελλάδα, εμφανίστηκαν εικόνες πολιτών να αποβιβάζονται από τον Ηλεκτρικό και να μετεπιβιβάζονται σε καρότσες αγροτικών αυτοκινήτων, για να περάσουν στο απέναντι πεζοδρόμιο, καθώς οι δρόμοι ήταν αδιάβατοι, λόγω της βροχής. Αν έπεφτε στην Αθήνα η βροχή που έπεσε στα Τζουμέρκα, θα κυκλοφορούσαν μόνο πλωτά μέσα.
Και αν διατυπωθεί το ερώτημα «τις πταίει;», θα ξεκινήσει το γνωστό παιχνίδι της «κολοκυθιάς», στο οποίο ο κάθε παίκτης αποποιείται τις ευθύνες του και τις ρίχνει σε κάποιον άλλον.
Παλαιότερα η κυβέρνηση είχε επενδύσει αρκετά στο «επιτελικό κράτος», το οποίο θα αντιμετώπιζε έκτακτα γεγονότα με αποτελεσματικότητα, αλλά πριν αλέκτορα φωνήσαι… τρις ξεχάστηκε, διότι όπου χρειάστηκε, απέτυχε.
