Με αφορμή το reunion συμμαθητών του θρυλικού εξατάξιου Γυμνασίου Πελοπίου

Μια συνάντηση που ξύπνησε πολλές νοσταλγίες και θύμησες του 1960.  Αλλά και βαθύτερη γνωριμία μας με το μεγάλο διανοούμενο Νίκο Καζαντζάκη.

Του Ταξιάρχου ΕΛ.ΑΣ. ε.α. Πραξιτέλους Καραχάλιου

Λίαν προσφάτως  γνωστοποιήθηκε και σε μένα ότι μέλλει να συνυπάρξουν και να συγχρωτισθούν ως συνδαιτυμόνες, μια γλυκύτατη βραδιά στην Παγκόσμια Πόλη της Αρχαίας Ολυμπίας, μαθήτριες – μαθητές του μακρινού χθες, του ’60, από το θρυλικό Εξατάξιο Γυμνάσιο Πελοπίου, όπου είχα την εξαιρετική τιμή να φοιτήσω μερικά χρόνια.

Εξετίμησα ορθώς, κατόπιν τούτου, ότι δεν θα ‘πρεπε να στερηθώ της σημαντικότατης αυτής ευκαιρίας, αλλά να δηλώσω και τη δική μου ταπεινή παρουσία σε αυτή τη γιορτή!

Θα είχα την εξαιρετική τιμή να συναντήσω φίλους – συμμαθητές μου από εκείνη την περασμένη περίοδο ή έστω να θεαθώ τις όμορφες φυσιογνωμίες όλων των νεανίδων και νεανιών του τότε, που διαφύλαξα αλώβητες μέσα στην ψυχή μου, και που στα χρόνια που ακολούθησαν έχουν καταξιωθεί ως ολοκληρωμένες προσωπικότητες!

Ένας, όμως, κυρίαρχος λόγος μου, ένας αντικειμενικός στόχος μου θα ήταν να επιδαψιλεύσω τα αγνότερα των συναισθημάτων μου προς Εκείνους τους Σπουδαίους, που ως κτίστες – δημιουργοί οικοδόμησαν στα ενδότερά μας «οικίσκους» πολύτιμων πνευματικών θησαυρών και άμα διαχρονικών ηθικών αρχών και αξιών!

Δηλώνω, νυν, έμπλεος χαράς, αφού μεταξύ όλων των Σπουδαίων συναντώ και τον πεφωτισμένο και αναμφιβόλως καταξιωμένο Δάσκαλό μας και Δάσκαλό μου και σας παρακαλώ όπως συγχωρήσετε αυτό μου το υπερβολικό θράσος, αλλά θα προλάμβανα τυχόν εκτροπή και θα σας έλεγα ότι πρόκειται για μια ασίγαστη οίηση της ψυχής μου από ‘κείνα τα «δίσεκτα» χρόνια γι’ Αυτόν, που όλες και όλοι μας του οφείλουμε τουλάχιστον ατέρμονη και απεριόριστη ευγνωμοσύνη!

Άλλωστε, καθώς ήδη γνωρίζετε, προ ελαχίστων χρόνων εξέθεσα άπειρες μύχιες σκέψεις μου περί Αυτού, στο ταπεινό μου Βιβλίο υπό τον τίτλο: «Ευχαριστώ Δάσκαλε!» «Είναι αρκετό ένα μονάχα Ευχαριστώστον Δάσκαλό μου;»

Στις σελίδες εκείνου του πονηματίου μου προσπάθησα να αναδείξω τα άπειρα μεγέθη του ενυπόστατου Ανθρώπινου Αυτού «Κεφαλαίου», του σπουδαίου Εκπαιδευτικού, του Γεωργίου Αθανασίου Ευθυμίου, χωρίς, εν τούτοις, να καταφέρω πολλά πράγματα, ναι, το ομολογώ ευθαρσώς.

Κατ’ αυτή την έννοια, κυρίως, εστίασα στην προσφορά της ευγνωμοσύνης, αυτής της προσωπικής μου, για τα όσα άπειρα όπλα ζωής μάς έδωσε στο ιστορικό Γυμνάσιο του Πελοπίου, μη φειδόμενος οποιουδήποτε μόχθου, και μάλιστα σε μια περίοδο προφανούς κοινωνικής και οικονομικής ένδειας!

Με την απαράμιλλη παιδευτική του δεινότητα, τη «Μαιευτική Διαλεκτική» του, ο Πεφωτισμένος Εκείνος Δάσκαλός μας, έκτοτε κατεχωρήθη, και απολύτως δεδικαιολογημένως, στα «δημοτολόγια» της τρυφερής ψυχής μας, γιατί αξιοποίησε και μάλιστα με «ένθεο» ζήλο, τη νεανική μας ικμάδα, για να καταστούν αργότερα εκείνα τα σπουδαία εφόδια, οι «θεμέλιοι λίθοι» στην πορεία μας ως ενηλίκων πολιτών, μέσα στα πλαίσια της Ελληνικής Κοινωνίας!

Εντρυφούσε και εμφιλοχωρούσε στο πνεύμα μας με «ζώπυρη» θέληση, ώστε να βοηθήσουμε  τη χειμασμένη Πατρίδα, η οποία λίγο πριν από εκείνη την περίοδο είχε δοκιμαστεί ανηλεώς λόγω της επάρατης Κατοχής και του Εμφύλιου σπαραγμού που ακολούθησε!

Αυτόν,λοιπόν, τον Δάσκαλό μας ομοθυμαδόν τιμήσαμε, όποτε συνέτρεξαν προϋποθέσεις συναντήσεών μας  και άπασες και άπαντες, μαθητευόμενοι του τότε, επειδή στο σήμερα αποκτήσαμε τη δυνατότητα να αντιλαμβανόμαστε το εύρος της ανυπόκριτης αγάπης του προς εμάς, τα πνευματικά παιδιά του, σπεύδουμε εσαεί να τον στεφανώνουμε με τον «Κότινο» της μεγάλης τιμής, όχι μόνον ως πιστοποιημένον «Ελλανοδίκη», αλλά κυρίως ως «Δολιχοδρόμο» αναρίθμητων Σταδίων της καθολικής γνώσης και αυτό συνέβη πολλάκις σ’ αυτή την Ιερότατη Κοιτίδα, τη Φάτνη του Παγκόσμιου Πολιτισμού, την Πατρίδα του Ολυμπισμού!

Και φθάνω αισίως στο σήμερα, για να διατρανώσω και για μια εισέτι φορά τον προσωπικό θαυμασμό μου προς τον υπέροχο Δάσκαλό μας και να τονίσω το εξόχως ενεργητικό – παραγωγικό – ανήσυχο πνεύμα του, το οποίο πάντοτε κρύβει απίθανες εκπλήξεις!

Διότι πρέπει να σημειωθεί ότι μετά και την αφυπηρέτησή του από τις τάξεις της δημόσιας Μέσης Εκπαίδευσης, για να μη διαπιστώνει απλώς ότι αυτό το περίφημο και θαυμαστό, και δικαιολογημένα σύμφωνα με τη δική μας ορθή εκτίμηση, πνεύμα του καθίσταται αδρανές και χωλαίνει, το «συντήρησε» μονίμως σε μια «διελκυστίνδα» αναζωογόνησης και ανανέωσης, θα ‘λεγα «αναζωπύρωσης», ώστε πάντοτε να καρποφορεί!

Αυτές οι αναζητηθείσες διέξοδοι του «αιώνιου Εκπαιδευτικού» επελέγησαν υπ’ Αυτού, ώστε να τηρεί συνεχή επαφή με τους συναδέλφους του Καθηγητές, αλλά κυρίως με τους πάμπολλους μαθητές του από τα διάφορα Σχολεία της Επικράτειας, όπου εθήτευσε και με το πάντοτε οικείο του γνωστικό επίπεδο και αντικείμενο, για να μοιράζει στο διηνεκές πλουσιοπάροχα την πνευματική τροφή.

Συχνά έσπευδε,ώστε να φιλοξενούνται οι στοχασμοί και οι βαθύτερες ιδέες και σκέψεις του σε στήλες Εφημερίδων της Γενέτειρας ή άλλοτε εξέδιδε τα συγγραφικά Έργα του, θα ‘λεγα τις «Πραγματείες του», με πλούτο, με δαψίλεια ερεθισμάτων, ως το απαύγασμα της σοφίας του!

Κατ’ αυτή την έννοια, και για να τιμήσει τον αλήστου μνήμηςμεγάλοΈλληνα Συγγραφέα και Διανοούμενο, και με παγκόσμια αναγνώρισηΝίκο Καζαντζάκη, αφού τα Έργα Εκείνου έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες του σύγχρονου κόσμου (που είναι πενήντα και πλέον) και με τη συμπλήρωση προ διετίας, ήγουν το έτος 2017, εξήντα χρόνων από τον θάνατό του, πρωτίστως αρθρογράφησε στην Εφημερίδα «Πατρίς», με ημερομηνία 22-11-2017,   εν συνεχεία δε συνέγραψε την «Επιτομή» του συνολικού Έργου  του παγκόσμια προβεβλημένου φιλόσοφου, στο εξαιρετικό και με άριστες κριτικές Πόνημά του, με τον τίτλο: «Η ζωή και το Έργο του Νίκου Καζαντζάκη».

Επί του προκειμένου, πρέπει να τονιστεί ιδιαιτέρως ότι ουδέποτε, στη μακρά πορεία του ως εκπαιδευτικός, και με την καθαρμένη ζώσα ψυχή του, δικαιολόγησε την εχθρική στάση των άλλοτε ειδημόνων του Υπουργείου, των Εισηγητών (!) και Συντονιστών (!) των διαφόρων Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων να «παραθέσουν» χώρο στα διδακτικά Βιβλία με τις ζωντανές και αέναες ιδέες του μεγάλου Κρητικού Δημιουργού, που θα παραμένουν επίκαιρες στο διηνεκές!

Ήταν μια έντονη πικρία του, που λίμναζε στον εσωτερικό του κόσμο, αφού δεν είχε τη δυνατότητα να κοσμεί τους μαθητές του με τα πληθωρικά διδάγματα Εκείνου, που θεωρήθηκε, ενδεχομένως, μίασμα ή εισήγαγε καινά δαιμόνια στη «λευκοντυμένη» Ελληνική Κοινωνία του καιρού που έζησε ο σπουδαίος Λογοτέχνης μας (Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και το χειρότερο τον Εμφύλιο Πόλεμο!)

Τυγχάνει, εν τούτοις, αυτονόητον ότι το παρόν σύγγραμμα του Δασκάλου μας για τον μεγάλο Στοχαστή, κατά την ταπεινή άποψή μου, να επέχει θέση και έννοια Μνημόσυνου, στη Μακάρια Μνήμη Εκείνου του Σπουδαίου, τα Έργα του οποίου ενέπνευσαν ακόμη και παγκοσμίου φήμης, ούτως ειπείν, διασημότατους Σκηνοθέτες και κινηματογραφικούς Παραγωγούς, για να αναδειχθεί έτσι η μέγιστη αξία του και μέσω της Έβδομης Τέχνης!

Ο δικός μας «ένσαρκος άγγελος»,και τον αποκαλώ ούτω, αφού τα θαυματουργά αγγέλματά του στηνάλλοτε διδασκαλική Αίθουσα ήσαν τα ατέλειωτα αγαθά του κέρατος της «Αμάλθειας», ήτοι το θεϊκό «Νέκταρ» και η «Αμβροσία» της γνώσης,η πόση και η βρώση μας, ο Δάσκαλός μας Γεώργιος ΑθανασίουΕυθυμίου, χαρακτηρίζει στις σελίδες του αξιολογότατου πονήματός του το πολυδιάστατο Έργο του Σπουδαίου και Πολυγραφότατου Φιλόσοφου – Συγγραφέα Νίκου Καζαντζάκη «περισπούδαστο και ανεξάντλητο», το οποίο όμως, δυστυχώς, ψευδεπαΐοντες μιας παρωχημένης εποχής απαξίωσαν και υποβάθμισαν.

Τελειώνω, με την παράθεση ενός πολύ χαρακτηριστικού, θεόπνευστουθα ‘λεγα αποφθέγματος του υπό κρίσιν Παγκόσμιου Συγγραφέα, ο οποίος κακόπιστα και με κακεντρέχεια είχεεκτιμηθεί από τους χθεσινούς ψευδεπαΐοντες και ως άθεος(!):

Είπα στην αμυγδαλιά: «Αδερφή μίλησέ μου για το Θεό. Και η αμυγδαλιά άνθισε!»