Είμαι πεπεισμένος για την αξία της θεσμικής παρέμβασης. Οποιοδήποτε «πολιτισμένο» κράτος κι αν κοιτάξεις, σε οποιοδήποτε πεδίο, διαπιστώνεις ότι οι θεσμοί του συμβάλλουν στην εμβάθυνση της δημοκρατίας και στην βελτίωση της ποιότητας ζωής των πολιτών. Είναι απαραίτητο βέβαια να είναι και λειτουργικοί, κάτι το οποίο μπορεί κανείς να το ενσωματώσει στην έννοια του εν γένει «πολιτισμού», που οφείλει να χαρακτηρίζει κάθε σοβαρήκρατική μηχανή.

Είναι η Ελλάδα ένα τέτοιο κράτος; Δύσκολο να πει κανείς. Η ενστικτώδης απάντηση πάντως θα ήταν μάλλον «ναι και όχι». Κατά συνέπεια, ανεξαρτήτως του βαθμού στον οποίο πάσχει η κάθε χώρα, η θεραπεία είναι πάντοτε η ίδια και αφορά την αυτοοργάνωση, την αυτορρύθμιση, τις συλλογικότητες, αυτό το οποίο τέλος πάντων ορίζουμε συνήθως ως «κοινωνία των πολιτών». Μιλάμε συχνά για αξίες. Μιλάμε για ιδανικά. Μιλάμε για το αύριο αυτού του τόπου, αλλά κατά κανόνα αδυνατούμε να αντιληφθούμε ότι οι μεγαλύτερες αξίες είναι οι «απτές»,οι οποίες εντοπίζονται ακριβώς εκεί όπου γεννιούνται και τα προβλήματα.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, όπως μιλάμε για τις ύψιστες αξίες του ολυμπισμού και της εκεχειρίας, θα έπρεπε φερειπείν να μιλήσουμε στα παιδιά και για την απτή αξία της τρόπον τινά «μαθητικής εκεχειρίας». Να μία ωραία αφορμή προκειμένου να αντιμετωπίσεις το φαινόμενο του «bullying». Τι ωραιότερο παράδειγμα από την εκεχειρία; Πόλεις ολόκληρες άφηναν στην άκρη τις διαφορές τους, και αγωνίζονταν μαζί στον στίβο. Κάπως έτσι είναι κι στίβος της ζωής. Κάπως έτσι είναι κι ο στίβος του σχολείου. Εκεί όπου τα παιδιά θα πρέπει, παρά τις διαφορές τους, να μάθουν να σέβονται το ένα το άλλο, περισσότερο ακόμη κι απ’ ότι τους υποδεικνύουν ότι πρέπει να σέβονται τους δασκάλους τους. Η φλόγα ανάβει πάντα στην Ολυμπία και αυτό είναι παρήγορο για εμάς, αλλά το πραγματικά ελπιδοφόρο θα ήταν να βρούμε τον τρόπο προκειμένου να ανάβουμε τις απτές αξίες της καθημερινής ζωής στις καρδιές των μικρών και μεγάλων μαθητών.