Άμαθοι είμαστε ακόμη, παρά τους οκτώ μήνες, δυσανασχετούμε, μα κουτσά στραβά μασκοφορούμε. Στη Γαλλία από την αρχή της επιδημίας, τον Μάρτιο, η μάσκα πέρασε από το 75% μη χρήσης στο 4% στα τέλη Ιουλίου. Για να πραγματοποιηθεί τόσο γρήγορη και μαζική αλλαγή με τις ζώνες ασφαλείας χρειάστηκαν 30 χρόνια, υποστηρίζει ο καθηγητής στη Σχολή Δημόσιας Υγείας της Ναντ. Δεν ξέρω αν υπάρχουν ανάλογα με τη Γαλλία στατιστικά στοιχεία, δεν ξέρω και αν έχουν κάποια αξία.

Με εντυπωσιάζει η ορμή και η βεβαιότητα ανθρώπων που θέλουν να δώσουν τη μάχη της μάσκας.
Μα αυτή τη μάχη επιλέγουν να δώσουν, με αφορμή την επιστροφή στα θρανία. Γιατί δεν δίνουν τη μάχη της παιδείας ή της δημόσιας υγείας; Ναι, ξέρω είναι το έργο διαχρονικό και συνηθίσαμε (;) το στραβό.

Οπότε, μάσκα, τσάντα και κοπάνα από την πραγματικότητα, που είναι ζοφερή, προσδοκώντας της κανονικότητας -όπως τη νοεί ο καθείς- την επιστροφή.

Χωρίς, όμως, καμία στροφή. Ακολουθώντας την ίδια διαδρομή, ενώ «Αυτό που πέρασε δεν ήταν τίποτα μπροστά σ’ αυτό που θάρθει / αναδουλειά, ξηρασίες, καταστροφή της σοδειάς / η καθημερινή αγωνία για το καρβέλι / η σύνταξη του πατέρα μικρή / κι ο θείος από την Αμερική μονάχα υποσχέσεις / Δεν έχει τέλος αυτή η θητεία…».

Πηγή: naftemporiki.gr