Γράφει η Μαριάννα Μενύχτα*

Δάκρυα συγκίνησης ενισχυμένα με δάκρυα από χημικά. Στο άκουσμα της δικαστικής απόφασης μια μάνα φωνάζει συγκινημένη και ανακουφισμένη το όνομα του γιου της, που έπειτα από 7 χρόνια δικαιώθηκε και χιλιάδες κόσμου ξεσπούν σε χειροκροτήματα. «Ο Παύλος ζει, τσακίστε τους ναζί», «Φασίστες κουφάλες έρχονται κρεμάλες», «Ούτε στην Αθήνα, ούτε και πουθενά, τσακίστε τους φασίστες σε κάθε γειτονιά» ήταν μόνο μερικά απ’ τα συνθήματα που εκδήλωσαν και εκτόνωσαν την οργή του κόσμου.

Σε μία απ’ τις μεγαλύτερες -αν όχι στη μεγαλύτερη- πορείες των τελευταίων χρόνων άτομα από κάθε πολιτική και κοινωνική απόχρωση, διαφορετικής ηλικίας, φυλετικής προέλευσης, ένωσαν την φωνή τους για να καταδικάσουν τον φασισμό, τον ναζισμό, το μίσος, την έλλειψη ανθρωπιάς, για να δώσουν ένα ηχηρό μήνυμα στους εγκληματίες, στους δολοφόνους. Το ηχηρό μήνυμα που πρέπει να περάσει δεν περιορίζεται στην καταδίκη της Χρυσής Αυγής ως εγκληματική οργάνωση. Αυτό θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητο και να έχει εντυπωθεί στη συνείδηση του κόσμου χρόνια τώρα, καθώς είχε γίνει αυταπόδεικτο ουκ ολίγες φορές απ’ τη δράση της και απ’ τις δηλώσεις των υψηλόβαθμων στελεχών και των θερμών υποστηρικτών της.

Η ανταπόκριση του κόσμου, ο αγώνας του τη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων, με αποκορύφωμα το τελευταίο διάστημα ενόσω πλησίαζε η πολυπόθητη δίκη, δίνει ελπίδα. Ελπίδα για έναν κόσμο καλύτερο που απαρτίζεται από όντα με δύναμη για εξέγερση και αντίδραση απέναντι στην κατάφορη αδικία, από όντα με ορθή κρίση τις κρίσιμες ώρες. Η απόφαση του Εφετείου για την ναζιστική οργάνωση -πλέον και με τον ‘νόμο’ μπορούμε να αναφερόμαστε στην Χ.Α. έτσι- δίνει ελπίδα για μια δικαιοσύνη λίγο πιο δίκαιη, έστω και ετεροχρονισμένα.

Το ερώτημα που τίθεται τώρα είναι αν θέλουμε να υπάρξει η επόμενη Χρυσή Αυγή, ίσως μετονομασμένη, ίσως λίγο πιο εξευγενισμένη. Γιατί η δημοκρατία σήμερα μπορεί να κέρδισε τη μάχη, όμως ο πόλεμος ενάντια στον φασισμό είναι αέναος, δεν τελείωσε και εμείς καλούμαστε να τον τελειώσουμε, να μην επιτρέψουμε να αναπτυχθούν αισθήματα θανάσιμου μίσους στην κοινωνία μας ξανά, να μην επιτρέψουμε να χαθεί άλλο παιδί καμίας μάνας. Παύλο σήμερα νικήσαμε για σένα, δεσμευόμαστε, είναι χρέος μας να νικάμε καθημερινά για όλους.

Αισθήματα έντονα, έντονης συγκίνησης, ανακούφισης, απέχθειας προς τους καταδικασθέντες είναι όσα μπορούν να χαρακτηρίσουν την σημερινή εμπειρία. Αίσθημα ευθύνης είναι αυτό που πρέπει να χαρακτηρίζει τη ζωή μας, καθ’ όλη τη διάρκειά της. Ευθύνη προς τις αξίες μας και τα ιδανικά μας που δεν δύναται να είναι άλλα πέρα της υπεράσπισης των θεμελιωδών δικαιωμάτων, της ελευθερίας, της ελεύθερης ύπαρξης και έκφρασης. Δεν δύνανται να είναι άλλα αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι.

*Η Μαριάννα Μενύχτα είναι φοιτήτρια στο Τμήμα Χημικών Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Τα άρθρα της για το Zizanio News του Διεθνούς Φεστιβάλ Κιν/φου Ολυμπίας για Παιδιά & Νέους έχουν δημοσιευτεί στην «Πρωινή»