«Βρε παιδιά, θέλετε ο Πύργος να γίνει ένα μικρό Παρίσι;» Η ατάκα του έτσι κι αλλιώς ατακαδόρου φίλου έπεσε σαν κεραυνός γέλιου στην ευθυμούσα ομήγυρη. Πρέπει να πάνε τουλάχιστον είκοσι, ίσως και είκοσι πέντε χρόνια από εκείνο το τραπέζι. Τότε που ακόμη δεν χρειαζόμασταν ιδιαίτερη αφορμή για να μαζευτούμε, να φάμε και να πιούμε με τις οικογένειές μας. Τα νοσταλγώ συχνά αυτά τα χρόνια και παρότι γηραιότερος, σήμερα πια βλέπω πιο καθαρά τα ζητήματα του τότε.

«Δεν θέλουμε μικρό Παρίσι ρε, μικρό καφέ θέλουμε!». Τότε γελάσαμε όλοι με την εξίσου χιουμοριστική απόκριση ενός άλλου φίλου ή φίλης, δεν θυμάμαι πια. Έχουν περάσει τα χρόνια και όλα πλέον μοιάζουν μεταξύ τους. Αλλά αυτήν την φράση δεν την ξέχασα και μετά από τόσο καιρό συνειδητοποιώ πια ότι εκείνο το αστείο έκρυβε μέσα του περισσότερη αλήθεια και ρεαλισμό απ’ ότι φαινόταν. Κι αυτό γιατί ο Πύργος δεν θα γίνει ποτέ μικρό Παρίσι, και εδώ που τα λέμε δεν χρειάζεται κιόλας. Αυτό το οποίο χρειάζεται είναι περίπου ό,τι κάθε άλλη πόλη οπουδήποτε στην Ελλάδα: Υποδομές και θεσμούς, που θα ενισχύσουν την βιωσιμότητά του και θα αυξήσουν την ποιότητα ζωής των πολιτών. Ωραία δεν διαβάζεται; Πόσο μάλλον όταν το ακούς από τα χείλη των γενναίων, οι οποίοι προθυμοποιούνται να αναλάβουν την μεγάλη ευθύνη της διαχείρισης των τοπικών πραγμάτων. Μουσική στ’ αυτιά μας!

Μόνο που αυτό ακριβώς μας έφαγε. Η ανάλαφρη μουσική και τα μεγαλεπήβολα σχέδια. Δεν  βάζω τους πάντες στο ίδιο τσουβάλι γιατί κάποιοι ίσως πίστεψαν πραγματικά ότι μπορούσαν να φέρουν τα πάνω κάτω, ούτε φυσικά αναφέρομαι αποκλειστικά στον δήμο του Πύργου. Θεωρώ όμως ότι πλέον ο κόσμος  έχει μπουχτίσει από λόγια. Γι’ αυτό χρειάζονται λίγες κουβέντες, σταράτες, και συγκεκριμένα πράγματα τα οποία λίγο πολύ, όλοι τα γνωρίζουν. Οδική ασφάλεια, καθαριότητα, εναλλακτικές μορφές τουρισμού, ανοιχτές πολιτιστικές δράσεις, ανάπτυξη του αγροτο-εμπορικού τομέα, τριτοβάθμια εκπαίδευση διασυνδεδεμένη με τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του τόπου. Και πάλι πολλά είναι. Τα μισά να γίνουν, πάλι καλά θα είναι.