-Πρόταση για κατάθεση στεφάνων στο υπουργικό γραφείο-

Καταρχάς, θα ήθελα να καταστήσω σαφές πως είμαι πολύ ψύχραιμος την ώρα που επιμελούμαι τούτες τις γραμμές. Τα λόγια που ακολουθούν είναι δικά μου και ως τούτου εκφράζουν σίγουρα την αφεντιά μου, αλλά προφανώς ο σκοπός και σήμερα, είναι να θέσουμε ένα μείζον ζήτημα υπό το φως που θεωρούμε ότι πρέπει να ιδωθεί από τους συμπολίτες μας.

Έχουν στεγνώσει πια τα δάκρυα, τουλάχιστον, τα δικά μας, γιατί των συγγενών και των φίλων των δύο νέων αδικοχαμένων θυμάτων, οι οποίοι προστέθηκαν στον τραγικό απολογισμό αυτού του δρόμου-νεκροταφείου, κυλούν ακόμη ορμητικά σαν ποτάμι. Έχει κοπάσει και η οργή μέσα μας για το άδικο. Το άδικο που γράφεται ξανά και ξανά με αίμα στην χιλιομπαλωμένη άσφαλτο αυτής της αθλιότητας που αποκαλούμε δρόμο.

Συνηθίσαμε μήπως τον θάνατο; Συμφιλιωθήκαμε με την ιδέα της ιδιότυπης γενοκτονίας που μαστίζει το νομό μας;Ή μήπως συνθηκολογήσαμε με την καταστατική αναλγησία και τηνκυνικότητα, η οποία χαρακτηρίζει σταθερά συγκεκριμένες και γνωστές περιοχές του λεγόμενου πολιτικο-διοικητικού (και βεβαίως επιχειρηματικού) συστήματος; Η απάντηση συνοψίζεται σε ένα μεγάλο όχι.

Ίσως λοιπόν έχει έρθει εκείνη η ώρα, όπου ως μονάδες και φυσικά ως τοπική κοινωνία –και γιατί όχι ως ελληνική κοινωνία εν γένει, εφόσον το εκάστοτε προκείμενο δεν αφορά ποτέ ένα μόνο μέρος αλλά το όλον– καλούμαστε να σκεφτούμε εκτός πλαισίου, κατά την γνωστή, αμερικανικής προέλευσης παραίνεση, «thinkoutofthebox». Να επινοήσουμε δηλαδή ένα νέο πολιτικό σκέπτεσθαι και πράττειν, απέναντι στην κεντρική εξουσία. Εξάλλου, όπως έχουμε την ευκαιρία να διαπιστώνουμε συχνά και με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, οι καθιερωμένες θεσμικές πρακτικές ανάδειξης του δημόσιου συμφέροντος από τα τοπικά όργανα, παρουσιάζουν πενιχρά αποτελέσματα. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να τις εγκαταλείψουμε. Αντίθετα, είναι απολύτως αναγκαίο να ενταθεί το κοινό και θέλω να ελπίζω συντονισμένο μέτωπο, με την διαφορά ότι στο εξής θα συνοδεύεται από δόσεις ωμού κοινωνικού ρεαλισμού.

Γι’ αρχή, κάθε φορά που θα χάνεται μια ακόμη ζωή  στην Πατρών-Πύργου, θα φροντίζουμε να αποστέλλεται ένα στεφάνι με το όνομα του νεκρού στο γραφείου του υπουργού. Δεν ποντάρω στην ευαισθησία του χαμογελαστού γαλαζοαίματου της πολιτικής κ. Καραμανλή. Γνωρίζω εκ των προτέρων ότι είναι αδύνατο να συγκινηθεί εκείνος ο οποίος από τις πρώτες κιόλας μέρες της ανάληψης των υπουργικών του καθηκόντων, χαρακτήρισε δημόσια ως αποβράσματα, όσους δεν πληρώνουν εισιτήριο για την μετακίνησή τους. Σκοπός είναι να τον ενοχλήσουμε και γιατί όχι, να τον εκθέσουμε. Να υπενθυμίσουμε σε όλους ότι την ώρα που ο ίδιος απολαμβάνει ήσυχος τον καφέ του, στη ζεστασιά και την ασφάλεια του γραφείου του, κάποιοι άλλοι ζεσταίνουν τον πόνο τους με κονιάκ, σε κρύες αίθουσες των νεκροταφείων.

Παράλληλα, όλοι εμείς οι υπόλοιποι, αναρωτιόμαστε, κάθε φορά που χρειάζεται να ταξιδέψουμε, αν έχει έρθει η σειρά μας. Μέχρι τότε, μέχρι τον επόμενο νεκρό, ας δεχθεί η αυτού υπουργική μεγαλειότης τους ταπεινούς μας χαιρετισμούς:

«Κύριε υπουργέ, οι μελλοθάνατοι σας χαιρετούν!».