Κριτική για την νέα ποιητική συλλογή “Επερχόμενες ατμόσφαιρες” του Πυργιώτη εκπαιδευτικού Δημήτρη Κορίζη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Βεργίνα»

+Του Νίκου Παναγιωτάρα Καθηγητή Παγκόσμιας Λογοτεχνίας Πανεπιστημίου St. Louis, Missouri US

Κριτική του καταγόμενου από την Αμαλιάδα Καθηγητή Παγκόσμιας Λογοτεχνίας Πανεπιστημίου St. Louis, Missouri US Νίκου Παναγιωτάρα στο ποιητικό έργο και την νέα ποιητική συλλογή του Πυργιώτη εκπαιδευτικού Δημήτρη Κορίζη «Επερχόμενες ατμόσφαιρες» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βεργίνα, δημοσιεύει σήμερα η «Πρωινή»:

«Οι τίτλοι ή αν θέλετε οι πρώτοι στίχοι κάθε ποιήματος του Δημήτρη Κορίζη από το ποιητικό του έργο «Επερχόμενες Ατμόσφαιρες» θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μια πλήρης κριτική στο πόνημά του που εύκολα θα  κατατόπιζε τον κάθε επίδοξο αναγνώστη.

Η αλήθεια είναι πως στις μέρες μας υπάρχει μια πληθώρα όλων των ειδών λογοτεχνικών κειμένων που κατακλύζει τα βιβλιοπωλεία, τους εκδοτικούς οίκους καθώς επίσης και το διαδίκτυο.

Είχα την τύχη να πέσει στα χέρια μου αυτό το βιβλίο(ένα από τα τρία)του ποιητή Δημήτρη Κορίζη. Με μεγάλη μου χαρά θέλησα να γράψω κι εγώ δυο λόγια γι’ αυτή την ποίηση που ομολογουμένως δεν γνώριζα. 

«Όταν γκρεμίστηκε ο ουρανός ο θόλος αποκάλυψε το μυστικό…»ένας στίχος από την σελίδα 38 που εύλογα βρίσκεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου του, ο ποιητής μάς πειθαναγκάζει να το διαβάσουμε, να εντρυφήσουμε και να εισέλθουμε στον δικό του κόσμο που, τελικά, είναι ο κόσμος όλων μας, μόνο που ο καθένας από εμάς τον καταγράφει από διαφορετική οπτική γωνία.

Κάθε στίχος του και μια νέα ανατολή. Τα ερωτήματα πολλά και οι αγωνίες περισσότερες. «Έρχομαι από τη χώρα των ραβδοσκόπων» μας λέει ο ποιητής, έτσι καταλαβαίνουμε πως κάτι χάσαμε καθ’ οδόν και με βεβαιότητα πλέον εξαιτίας του θα έρθουμε αντιμέτωποι με κάτι καινούριο, κάτι διαφορετικό που εμείς δεν προλάβαμε να δούμε, να ζήσουμε ή ακόμη και να καταλάβουμε. Κάθε ποίημα και μια κραυγή γνώσης-απόγνωσης ίσως κι αυτογνωσίας.

Η γλώσσα του ποιητή ομολογουμένως ιδιαίτερη, καυστική, μαθηματική κι αποκαλυπτική μέσα από την ίδια του τη ζωή, την καθημερινότητά του, τα βιώματά του. Το ύφος ή αν θέλετε η γλώσσα που χρησιμοποιεί έχει την κρυφή ιδιαιτερότητα να εξιτάρει τη φαντασία του αναγνώστη.

Χανόμαστε μέσα στις λέξεις και στα μνήματα που τις ακολουθούν… όντας επερχόμενες ατμόσφαιρες όπου μέσα από άρρητες επιθυμίες πρωτόπλαστες κρύβονται στη σπηλιά της ιστορίας για να βλαστήσει το φως, για να υπάρξει αντίλαλος μέσα από τις ρωγμές της αμέτρητης βαρύτητας. Ο προορισμός μας δεν είναι η ήττα μας εφόσον δεν μπορούμε να απολογηθούμε για το πεπρωμένο μας, όλοι μας μια θυσία με ή χωρίς αποδέκτη από την πρώτη ημέρα της γένεσης.

Η γλώσσα του ποιητή, η αγωνία του, που τόσο πολύ είναι συνυφασμένη με το άγνωστο του χθες και του αύριο, έρχεται να μας προβληματίσει.Δεν είναι λίγες οι φορές όπου οι ανυπόμονες αμαρτίες μας εμμένουν κι επιμένουν σαν ύλη – σώμα – πνεύμα – χρόνος μη θέλοντας να λιποτακτήσουν.

Το πείραμα του ποιητή αντίθετα από εκείνο του γένους, πέτυχε. Έρωτες και οιμωγές ένα και το αυτό. Επιμένει ο δημιουργός–ποιητής να ανακατεύει ήττες και νίκες εν μια νυκτί. Δεν ησυχάζουν οι στίχοι του, διότι δεν πιστεύουν στην ανυπαρξία, δεν υποτάσσονται, ορίζουν και επιμένουν σαν φανοστάτες να διεγείρουν τη φαντασία του αναγνώστη, να τον κάνουν να ψαχτεί πλέον προς ίδιον όφελος. Ο Δημήτρης ανοίγει τον δρόμο της αναζήτησης, αυτής της συμπαντικής αλήθειας που για τον κάθε αναγνώστη έχει άλλη αφετηρία κι άλλον σκοπό.

Ν’ αντέξουμε πώς ένα Σισύφειο τέλος αφού μας όρισαν ως Ελπήνορες σ’ ένα ταξίδι άγνωστο; Θεών τε και θνητών η χώρα μας, φωνάζει ο ποιητής…, πιστέψτε με, δεν έχει άδικο. Το μόνο χρέος μας ή ανάστασή μας.

Ξαφνιάζει με την περίτεχνη τεχνοτροπία του, τη χρήση της γλώσσας που εισχωρεί στα έγκατα της ψυχής μας.Το απροσμέτρητο βάθος της ψυχής μας έρχεται να εξερευνήσει και να φωτίσει ο Δημήτρης Κορίζης μέσα από τις επερχόμενες ατμόσφαιρες… μια αναγκαία τόσον όσον και ευκταία ποιητική συλλογή που έρχεται να αναπτερώσει το ηθικό του κάθε αναγνώστη!…»