ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΝΗΣΙΔΕΣ
Ο ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ
Του Γιώργου Ευθυμίου, Εκπ/κού
Τα προαναφερθέντα στο προηγούμενο σημείωμά μας είναι και λίγα και γενικά για την ασυγκρίτου μεγαλείου προσωπικότητα του Κολοκοτρώνη, που είχε μια έξοχη εμφάνιση και μεγάλη ευφυΐα. Το κεφάλι του ήταν μικρό με μακριά μαλλιά, το μέτωπό του πλατύ και τα μάτια ζωηρά με βλέμμα διαπεραστικό. Η αλύγιστη επιμονή του, η βροντερή φωνή του (Κολοκοτρώνης φώναξε κι όλος ο κόσμος τρόμαξε), η περικεφαλαία του θύμιζε τους αρχαίους ήρωες, όλα αυτά μεγάλωναν την επιβολή του. Γράμματα ήξερε λίγα αλλά γνώριζε καλά την Ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας.
Σ’ αυτά πρέπει να προσθέσουμε και τη μεγάλη του πίστη στο Θεό, πως η Ελλάδα θα γινόταν ελεύθερη.
Γι’ αυτό συχνά έλεγε: “Ο Θεός υπέγραψε την Ελευθερία της Ελλάδας και δε θα πάρει πίσω την υπογραφή του„.
Ακόμη πρέπει να αναφέρουμε πως για τη Λευτεριά, ειδικότερα της Πελ/νήσου, συνεργάστηκε με τους κατά τόπο αρματωλούς και κλέφτες της, όπως ήταν: οι Πετμεζαίοι από τα Καλάβρυτα, οι Ζαΐμηδες από την Κερπινή των Καλαβρύτων, ο Ανδρέας Λόντος από τη Βοστίτσα, το σημερινό Αίγιο, οι Νοταραίοι από την Κόρινθο, οι Δεληγιανναίοι από τα Λαγκάδια, ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης από τη Μάνη, ο Τζανέτος Χριστόπουλος και ο Παναγιώτης Ντούφας από την Ολυμπία και πολλοί άλλοι.
Στους ήρωες αυτούς έχουμε την ιερή υποχρέωση να εκφράσουμε την απέραντη ευγνωμοσύνη μας, γιατί χωρίς εκείνους τα τετρακόσια χρόνια της σκλαβιάς μας ίσως να παρατείνονταν, μέχρι το σήμερα, γιατί όχι και το αύριο.
Εμείς ιδιαίτερα οι Χελιδονιώτες πρέπει να νιώθουμε περήφανοι, γιατί το Χωριό μας είχε την καλή τύχη να φιλοξενήσει ένα βράδυ τον αθάνατο αυτόν ήρωα στα κελιά της Παναγίας της Σεντουκιώτισσας, καθώς πήγαινε με κάποιους στρατιώτες του από τη Ζάκυνθο στην Τρίπολη, για να πάρει μέρος στην απελευθέρωσή της από τους Τουρκαλβανούς. Τιμή, που δυστυχώς εμείς δεν την απαθανατίσαμε με μια Ιστορική Πλάκα.
Ωστόσο η χώρα μας από την άλλη έχει επιδείξει, ευτυχώς, την ευαισθησία της προς τον Πανελλήνια αναγνωρισθέντα ως έναν από τους κορυφαίους ήρωες της επανάστασης, με το στήσιμο του έφιππου αγάλματος του Κολοκοτρώνη στην οδό Σταδίου, μπροστά στην Παλιά Βουλή, με την περικεφαλαία του και το τεντωμένο χέρι του, που έχει κατεύθυνση προς το Παν/μιο, σαν να θέλει να πει ότι οι νέοι μας πρέπει να μορφώνονται σ’ αυτό, ίσως επειδή ο ίδιος δεν ήξερε πολλά γράμματα.
Κατ’ άλλους όμως θέλει να πει πως εκείνο το πνευματικό κέντρο θα οδηγήσει κάποτε τους νέους μας στο να αναγκάσουν αυτούς, που κυβερνούσαν την Ελλάδα αυθαίρετα (Άρμανσμπεργκ, Μάουρερ, Χάυντεκ…. Όθωνας), να γυρίσουν στον τόπο το δικό τους, για να κυβερνήσουν το δικό τους λαό, αν είναι ικανοί, γιατί κάτι τέτοιο αποδείχθηκε πως δε συνέβαινε, αφού κι εκείνους που ελευθέρωσαν την Ελλάδα, αντί να τους τιμήσουν, τους καταδίκασαν σε θάνατο, όπως τον Κολοκοτρώνη και τον Πλαπούτα, παρά την αντίδραση των κορυφαίων και αδέκαστων δικαστικών Τερτσέτη και Πολυζωίδη.
Μετά απ’ αυτά δικαιούται και υποχρεούται, θα λέγαμε, να αναρωτηθεί κανείς: τι φταίει τέλος πάντων, που δίνουμε το δικαίωμα σε άλλους, σε ξένους, να καθορίζουν αυτοί τη μοίρα μας, σαν να είμαστε ανίκανοι εμείς να αυτοκυβερνηθούμε και περιμένουμε τον από ΄΄μηχανής θεό,, , για να μας σώσει αυτός;
Το τι φταίει, όμως, το ξέρει ο καθένας μας. Είναι η υπεραιώνια κατάρα της διχόνοιας, την οποία δυστυχώς δε θέλουμε να απαρνηθούμε.
Δεν είναι ανώφελο και άσκοπο, πιστεύω, για το θέμα αυτό, να βάλουμε τον Εθνικό μας ποιητή Διονύσιο Σολωμό, να μας θυμίσει, με τον ποιητικό του τρόπο, την ψυχοφθόρα αυτή ασθένεια, μήπως και βάλουμε κάποτε μυαλό.
“Η Διχόνοια, που βαστάει
Ένα σκήπτρο, η δολερή,
Καθενός χαμογελάει
Παρ’ το, λέγοντας, και συ.Κειο το σκήπτρο, που σας δείχνει
Έχει, αλήθεια, ωραία θωριά.
Μην το πιάστε, γιατί ρίχνει
Εισέ δάκρυα θλιβεράΑπό στόμα, όπου φθονάει,
Παλληκάρια, ας μην ‘πωθεί
Πως το χέρι σας χτυπάει
Του αδελφού την κεφαλή.Μην ειπούν στο στοχασμό τους
Τα ξένα έθνη αληθινά:
Εάν μισούνται ανάμεσό τους
Δεν τους πρέπει Λευθεριά„…
Προτροπές που, δυστυχώς , πολλές φορές, απευθύνθηκαν και απευθύνονται εις ώτα μη ακουόντων.
Οι Αρχαίοι Πρόγονοί μας, από την άλλη, μας παρέδωσαν μιαν Ελλάδα, που «άνοιξε τα μάτια» όλου του κόσμου και τον έβγαλε από τα σπήλαια και δίκαια την ευγνωμονεί, γιατί τον έμαθε, και μας έμαθε, τι σημαίνει Δημοκρατία, Ελευθερία, Δικαιοσύνη, Επιστήμη, Τέχνη, Θέατρο, Ποίηση, Σεβασμό στη Διαφορετικότητα…
Οι αγωνιστές της Εθνικής Επανάστασης του 1821, από την άλλη, μας παρέδωσαν μιαν Ελλάδα Ελεύθερη, με την υποχρέωσή μας να αναστήσουμε τις προγονικές μας αυτές αξίες.
Μην αμαυρώνουμε, λοιπόν αυτήν την προίκα.
Είναι ανάγκη επομένως να συνειδητοποιήσουμε, λαός και ιθύνοντες, ή καλύτερα ιθύνοντες και λαός, αυτό το χρέος μας, για να μην τρίζουν τα κόκκαλα των αγωνιστών του ’21.
Έχω επίγνωση, φίλοι, πως πολλά, πάρα πολλά παρέλειψα από το μεγάλο αυτό κεφάλαιο, που λέγεται Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.
Το κενό όμως το δικό μου, που μου το επέβαλε η σύντομη αυτή αναφορά μου προς τιμήν των αγωνιστών του 1821, μπορεί να το καλύψει κανείς καταφεύγοντας στα Απομνημονεύματα του Φωτάκου, με τα οποία μας πληροφορεί με λεπτομέρεια για τη ζωή και τη δράση των Κολοκοτροναίων, κι όχι μόνο της Επανάστασης του 1821, αλλά τριων ολόκληρων αιώνων, που προηγήθηκαν.
