Πρεμιέρα για τις Κινηματογραφικές βραδιές στον Απόλλωνα με την νέα ταινία του Κυριάκου Καντζουράκη παρουσία του σκηνοθέτη και της πρωταγωνίστριας Κάτιας Γέρου

Με μια βαθιά πολιτική ταινία, το USSAK του Κυριάκου Κατζουράκη,  έκαναν πρεμιέρα για την φετινή σεζόν οι Κινηματογραφικές Βραδιές που μαζί με το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για παιδιά και νέους , την Παρασκευή το βράδυ στον Απόλλωνα, προσέφεραν στο κοινό μια πολύ ιδιαίτερη κινηματογραφική βραδιά. Κοντά στους θεατές βρέθηκαν ο σκηνοθέτης Κυριάκος Κατζουράκης και η πρωταγωνίστρια Κάτια Γέρου που μετά την προβολή έδωσαν απαντήσεις για την ταινία τους και ακολούθησε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με το κοινό, με αφορμή το USSAK. Συζητήσεις περί «περιθωρίου» και ουτοπίας, καθώς οι ήρωες της ταινίας είναι άνθρωποι ετερόκλητοι, περφόρμερς του δρόμου, περιθωριακοί, εκπρόσωποι της εξουσίας, τάγματα εφόδου, αγρότες, ζουν όλοι βυθισμένοι στην απάθεια, μέσα σε ακραίες συνθήκες, όπου οι ιστορίες τους διασταυρώνονται και οι ζωές τους αλλάζουν .

Στο φόντο μια χώρα διαλυμένη, όπως μας είπαν οι συντελεστές της, ο Κώστας Κατζουράκης και η Κάτια Γέρου άρχισαν να γράφουν το σενάριο πριν 5 περίπου χρόνια εν μέσω αναταραχής της χώρας όπου η κρίση διάλυσε τα πάντα. Σημαντικό μέρος από τα γυρίσματα της ταινίας πραγματοποιήθηκε στο εργοστάσιο των Λιπασμάτων της Δραπετσώνας, που ο δήμος Κερατσινίου – Δραπετσώνας θέλει να μετατρέψει σε χώρο πράσινου και αναψυχής. Η επιλογή αυτή από το σκηνοθέτη είναι μια μικρή συμβολή στον αγώνα  των κατοίκων της περιοχής για να διασωθεί ο χώρος από τους ιδιώτες.

Η ταινία είχε πολλά μηνύματα, οι συντελεστές της θέλησαν όπως μας είπαν να δώσουν στο τέλος ένα μήνυμα αισιοδοξίας αν και από αρκετούς χαρακτηρίστηκε σκληρή και ίσως λίγο ακραία, βεβαίως κάποιοι από τους θεατές εισέπραξαν το αισιόδοξο μήνυμα και κάποιοι όχι, αφού η ταινία εξερευνά την έννοια της κοινότητας  μέσω της διάσωσης και διάδοσης των σπόρων και το νόημα της ουτοπίας στο κοντινό μέλλον,. Πολλές οι ερωτήσεις που έγιναν όπως το αν μπορεί κανείς μέσα σε ακραίες συνθήκες να διεκδικήσει μια ολοκληρωμένη ζωή και όχι μόνο την επιβίωσή του και αν αυτό είναι ή όχι ουτοπία. Σ’ αυτό το τελευταίο μάλιστα  η ταινία απαντάει σε ένα σημείο της αφήγησης ότι «Ο ουτοπιστής, φίλε, είναι ο απόλυτος υλιστής Ο ουτοπιστής δίνει φωνή σε αυτούς που δεν έχουν. » Το πλέον σημαντικό ωστόσο της βραδιάς, ήταν ότι μια ταινία στάθηκε αφορμή για εξαιρετική συζήτηση από ένα «ψαγμένο» θα λέγαμε κοινό, με διαφορετικές απόψεις αλλά και επιχειρήματα.