Το τελευταίο 48ωρο αποτέλεσε τη μικρογραφία ολόκληρης της πορείας της κυβέρνησης. Μέσα σε δυο ημέρες ξεδιπλώθηκαν γεγονότα ανικανότητας, αντιφατικές δηλώσεις και επικοινωνιακός τακτικισμός.

Ανακοινώσεις νέων, σκληρών μέτρων με άμεση ισχύ, πριν καν τυπωθεί το ΦΕΚ. Ανάκληση των μέτρων την ίδια ημέρα, προκαλώντας σύγχυση στην αγορά και τους πολίτες. Εν τέλει, παραδοχή από τον υπουργό Ανάπτυξης ότι η απαγόρευση κυκλοφορίας από τις 6 είχε τελικά το αντίθετο αποτέλεσμα, γιατί προκάλεσε συνωστισμό και ουρές, κυρίως στα super market.

Κατά την επίσκεψη του πρωθυπουργού στην Ικαρία παρακολουθούμε-στα social media του πρωθυπουργού και των στελεχών της κυβέρνησης-φωτογραφίες και βίντεο με ειδυλλιακά τοπία, πανηγυρίζοντες οπαδούς με βεγγαλικά, συνωστισμένους πολίτες και «συνοδούς» που εμφανώς παραβιάζουν τα μέτρα.  Έχει πολύ μεγάλη σημασία ο χρονισμός της συγκεκριμένης ενέργειας, διότι συμπίπτει με την ανακοίνωση των «σκληρών» μέτρων και της νέας «θυσίας» που ζητείται από τους πολίτες. Τα μέτρα παραβιάζουν και κάτοικοι του νησιού που διαμαρτύρονται, λίγα μέτρα μακριά… για όσους το πρόσεξαν.

Στη συνέχεια, έχουμε το περίφημο γεύμα του πρωθυπουργού και της συνοδείας του. Η κυβέρνηση ακόμα δεν έχει απαντήσει αν τηρήθηκαν οι κανόνες-βάσει του τελευταίου ΦΕΚ- στη συγκεκριμένη εκδήλωση. Η ερώτηση είναι πάρα πολύ σοβαρή, διότι αν δεν τηρήθηκαν, θα πρέπει τουλάχιστον να επιβληθούν τα προβλεπόμενα από το νόμο πρόστιμα. Αν όχι, τότε θεωρητικά, ο καθένας από εμάς έχει το δικαίωμα να φιλοξενήσει γεύμα είκοσι (!!) και πλέον ανθρώπων στο μπαλκόνι του σπιτιού του.

Σημαντικότερος, όμως, είναι ο πολιτικός συμβολισμός. Ο επικεφαλής της Ελληνικής κυβέρνησης  παραβιάζει ‘’άθελά’’ του τους κανόνες που ο ίδιος έχει θεσπίσει και απαιτεί από τους πολίτες να ακολουθούν πιστά, κάτι που ο ίδιος τονίζει συχνά στις δημόσιες παρεμβάσεις του.

Στη συνέχεια, ο επικοινωνιακός μηχανισμός της Νέας Δημοκρατίας αναπτύσσει τη στρατηγική του σε τρεις άξονες: Αρχικά, ‘’υποβάθμιση και δικαιολόγηση του συμβάντος’’,  μετά ‘’αθώο λάθος και καλωσόρισμα της εποικοδομητικής κριτικής’’, και τέλος, η αγαπημένη τακτική της ‘’επίθεσης’’.

Ένα πραγματικό ρεσιτάλ αντιστροφής της κατάστασης, σε κανάλια και social media, κατηγορώντας κυριολεκτικά τους πάντες για υποκίνηση διαμαρτυριών, συμμετοχή σε συλλαλητήρια, παραβίαση των μέτρων και κάθε πιθανό και απίθανο επιχείρημα, για να καταλήξουν στο συμπέρασμα «δεν δικαιούστε να μιλάτε»!

Ποιος όμως δεν δικαιούται;  Γιατί η Ελλάδα δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Δέκα εκατομμύρια Έλληνες δεν παραβίασαν τα μέτρα και δεν συμμετείχαν σε πορείες. Χιλιάδες επιχειρηματίες έχουν κλειστές επιχειρήσεις ή υπολειτουργούν, υπακούοντας τους νόμους, ακόμα και αν οδηγούνται στην χρεοκοπία. Εκατομμύρια πολίτες της χώρας είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους, υποφέροντας προσωπικά και οικονομικά.

Η πολιτική στάση εν μέσω πανδημίας δεν είναι διαγωνισμός ανηθικότητας και έλλειψης ενσυναίσθησης μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι προεκλογικός αγώνας μεταξύ δυο αντιπάλων, παρόμοιας ανευθυνότητας και ανικανότητας. Είναι η ορθολογική διαχείριση της μεγαλύτερης κρίσης στη σύγχρονη ιστορία μας και απαιτεί το μέγιστο βαθμό σοβαρότητας και υπευθυνότητας. Γιατί η πανδημία θα αλλάξει ραγδαία τις ζωές πολλών συμπολιτών μας και η ορθολογική διαχείριση θα μετριάσει τις αναπόφευκτες συνέπειες. Παρ’ όλη, όμως, την κρισιμότητα της κατάστασης, η κυβέρνηση-δυστυχώς-δρα και αντιδρά ως αντιπολίτευση!

Σε οποιοδήποτε πολιτισμένο κράτος, μια τέτοια πράξη θα οδηγούσε άμεσα σε δημόσια συγνώμη και ανάληψη ευθύνης. Στην Ελλάδα όμως του πολιτικού ανορθολογισμού και της επικοινωνιακής παράνοιας, για όλα φταίει το ΠΑΣΟΚ…