Στις περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες ο αριθμός των μαθητών που επιλέγουν την Τεχνική και Επαγγελματική Εκπαίδευση, είναι μεγαλύτερος του αριθμού των μαθητών που επιλέγουν την Γενική Εκπαίδευση. Ο λόγος είναι ότι από την Τεχνική Εκπαίδευση η είσοδος στην αγορά εργασίας κι εύρεση απασχόλησης είναι πολύ ευκολότερη και είναι ευκολότερη γιατί η τεχνική και επαγγελματική εκπαίδευση συνδέεται άμεσα με το εργασιακό και αναπτυξιακό περιβάλλον και εφοδιάζει κατάλληλα τους νέους για την ενεργό επαγγελματική και κοινωνική ζωή .
Στη χώρα μας μια σειρά από έρευνες και μελέτες έδειξαν ότι χρειαζόμαστε μεσαία στελέχη, καλά καταρτισμένα. Όχι επιστήμονες, όχι ανειδίκευτο εργατικό δυναμικό. Οι μαθητές μας όμως επιλέγουν την Τεχνική και Επαγγελματική Εκπαίδευση σε ποσοστό μόλις 25%
Στην Ελλάδα του 2020 η επαγγελματική εκπαίδευση, αντίθετα με την πλειοψηφία των υπολοίπων χωρών της Ευρώπης , είναι ο παρίας της εκπαίδευσης και έχει ελλιπή ή καθόλου σύνδεση με την αγορά εργασίας. Τα αίτια βρίσκονται στην χρόνια υποβάθμισή της, στην απουσία ολοκληρωμένου αναπτυξιακού μοντέλου αλλά και ενός θεσμικού πλαισίου που να συνδέει τη δευτεροβάθμια τεχνική και επαγγελματική εκπαίδευση με τις παραγωγικές ανάγκες και δυνάμεις της χώρας. Παράλληλα η έλλειψη ενημέρωσης γονέων και μαθητών για τις δυνατότητες που μπορεί να προσφέρει, συνήθως οδηγεί στο να την επιλέγουν μαθητές με μαθησιακά κενά.
Η επαγγελματική εκπαίδευση βρίσκεται σε κρίση. Δεν μπορεί να επιτύχει τους στόχους της, είτε αυτοί είναι εκπαιδευτικοί και παιδαγωγικοί, είτε είναι κοινωνικοί και αναπτυξιακοί.
Θα πρέπει να υπάρξει άμεσα ένα νομοθετικό πλαίσιο που θα εξασφαλίζει την επαγγελματική επάρκεια γνώσεων για τους μαθητές , θα απονέμει τίτλους σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πλαίσια και οδηγίες, θα κατοχυρώνει τα επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων, δεν θα θέτει φραγμούς σε εκπαιδευτικές διαδρομές και θα συνδέει τις ειδικότητες της επαγγελματικής εκπαίδευσης με τις ανάγκες της τοπικής και περιφερειακής ανάπτυξης και την απασχόληση σε τοπικό επίπεδο.
Στην Ηλεία π. χ θα είχαν επαγγελματική προοπτική ειδικότητες που σχετίζονται με τον πρωτογενή τομέα, τον τουρισμό, τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.
Ποιος όμως πρέπει να το καθορίζει αυτό αν όχι οι τοπικές και περιφερειακές παραγωγικές δυνάμεις;
Σίγουρα όχι κάποιος γραφειοκράτης του Υπουργείου Παιδείας.
Είναι ανάγκη, το νομοσχέδιο που θα καταθέσει η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας να δομεί με συναίνεση και δημοκρατική αντίληψη, τη λειτουργία ενός σύγχρονου και αποτελεσματικού συστήματος τεχνικής και επαγγελματικής εκπαίδευσης.
Δυστυχώς δεν αισιοδοξούμε .
Η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας καλεί μεν σε διάλογο, αλλά ταυτόχρονα αρνείται να δώσει έγκαιρα συγκεκριμένο κείμενο ως βάση διαλόγου. Αλλαγή στην εκπαίδευση, χωρίς διάλογο, δεν έχει μακρινό ορίζοντα.
Οι ανάγκες της εκπαίδευσης και οι αναπτυξιακές ανάγκες της χώρας δεν μπορούν να περιμένουν.
Σε παγκόσμιο επίπεδο η ανάπτυξη κρίνεται από την επένδυση στο ανθρώπινο κεφάλαιο. Για μας τους σοσιαλδημοκράτες , η ανάπτυξη πρέπει να έχει επίκεντρο τον άνθρωπο, και να διασφαλίζει την κοινωνική συνοχή.
Επένδυση στο ανθρώπινο κεφάλαιο σημαίνει επένδυση στις γνώσεις, τις δεξιότητες , στην τεχνολογία και στην καινοτομία. Αυτό όμως προϋποθέτει ένα σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα, αποτελεσματικό, κοινωνικά δίκαιο.
Σε ένα τέτοιο εκπαιδευτικό σύστημα , η τεχνική εκπαίδευση θα πρέπει να έχει κυρίαρχο ρόλο. Ας το αντιληφθούμε τώρα για να μη χάσουμε (και πάλι) την ευκαιρία.
