Το Λύκειον των Ελληνίδων Πύργου κάθε χρόνο, τη δεύτερη Κυριακή του Μάη τιμά και γιορτάζει τη Μητέρα. Σοφά επιλέχτηκε αυτή η μέρα της άνοιξης για να τιμηθεί αυτή που φέρνει την άνοιξη της ζωής. Αυτή που γεννά, μεγαλώνει κι ανατρέφει το μέλλον, τη χαρά και τη συνέχεια της ζωής.
Camille Monet, “Mother and child”
Η μάνα βέβαια δε χρειάζεται γιορτή για να τη θυμηθούμε. Την έχουμε όλοι μας κλεισμένη βαθιά στην καρδιά μας, σύμβολο και οδηγό μας, καταφύγιο και παρηγοριά μας, ανεκτίμητο και πολύτιμο θησαυρό. Είναι το δροσερό χέρι πάνω στο φλογισμένο μάγουλο, η δροσερή αύρα που ζωογονεί τους κουρασμένους διαβάτες της ζωής, το βοτάνι που γιατρεύει πληγές αγιάτρευτες, το πέλαγος της γαλήνης μέσα στη θύελλα. Οπου και όποτε χρειαστεί, είναι αυτή που θα συμπαρασταθεί, θα στηρίξει τα παιδιά και την οικογένεια. Θα δώσει λύσεις, θα ανοίξει δρόμους, θα φέρει δύναμη και ελπίδα. Γιατί το να είσαι μάνα σημαίνει την πιο μεγάλη χαρά της ζωής αλλά και την πιο μεγάλη ευθύνη απέναντι στη ζωή. Και ακόμα σημαίνει να αισθάνεσαι τον εαυτό σου έτοιμο για βοήθεια, για υποστήριξη, για αφοσίωση και για θυσία. Η σύγχρονη μάνα καλείται μέσα από τους πολλαπλούς ρόλους να τα προσφέρει όλα αυτά και να ανταποκριθεί στις δυσκολίες που βιώνει ο κόσμος μας.
Ν. Γύζης, Η ψυχομάνα
Η μάνα με τα πολλά ονόματα, η μαμά, η μανούλα, η μητέρα. Η γυναίκα στην ύψιστή της ώρα. Η παγκόσμια ζωγραφική την αποθέωσε μέσα από τα χρώματα και τα πινέλα της. Μεγάλοι ζωγράφοι όπως ο Ρενουάρ, ο Πικάσο, ο Μονέ, ο Κλιμτ και δεκάδες ακόμα την είδαν, τη ζωγράφισαν σε όλες της τις εκφάνσεις, την αποθέωσαν. Το ίδιο και οι Ελληνες ζωγράφοι όπως ο Ν. Γύζης, Ν. Λύτρας, Γ. Ιακωβίδης, Π. Μαθιόπουλος κλπ. Πόση έμπνευση έχει δώσει η φιγούρα της μάνας σε συγγραφείς. Αν διατρέξουμε τον αιώνα που πέρασε παρακολουθώντας την υψηλή λογοτεχνική παρακαταθήκη, την οποία άξιοι λογοτέχνες μας κληροδότησαν, θα δικαιολογήσουμε τη «φόνισσα» μάνα, από το ομότιτλο διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, θα εκπλαγούμε με τη μεγαλοαστή μάνα της Πηνελόπης Δέλτα, όπως η ίδια τη σκιαγραφεί στη βιογραφία της αλλά και σε κάποια μυθιστορήματά της, θα λυπηθούμε για τη Δεσποινιώ, τη μάνα του ξενιτεμένου Γ. Βιζυηνού αλλά και θα κλάψουμε για τη μάνα των πολέμων, έτσι όπως έντεχνα την ονομάζει ο Στρατής Μυριβήλης «Ζάβαλη Μάϊκο», θα θυμώσουμε με την άβουλη μάνα της «Στέλλας Βιολάντη», θα αφουγκραστούμε το φόβο της μοναξιάς της μάνας της εποχής του εμφυλίου και της δικτατορίας μέσα από το «τρίτο στεφάνι», του Κ. Ταχτσή και θα χαιρετίσουμε και θα χειροκροτήσουμε τη δίκαιη μάνα στο έργο του Κ. Θεοτόκη « η τιμή και το χρήμα».
PICASSO 1922
Και τέλος θα δακρύσουμε από την άγια μάνα, την καλοσυνάτη, την υπομονετική, που δεν γελούσε ποτέ, αυτή του Ν. Καζαντζάκη: «Η μάνα μου, μια άγια γυναίκα. Με υπομονή, μ’ αντοχή κι όλη τη γλύκα της γης απάνω της… Η μητέρα μου, η γαζία, το καναρίνι, έχουν σμίξει αχώριστα, αθάνατα μέσα στο μυαλό μου• δεν μπορώ πια να μυρίσω γαζία, ν’ ακούσω καναρίνι, χωρίς ν’ ανέβει από το μνήμα της –από το σπλάχνο μου- η μητέρα μου και να σμίξει με τη μυρωδιά τούτη και με το κελάδημα του καναρινιού» – Αναφορά στον Γκρέκο-.
Μάνα, Μητέρα, Μαμά. Με όποιο όνομα και σε όποια ηλικία είσαι ανεκτίμητη!!!
Κατερίνα Παρασκευοπούλου
Φιλόλογος, Πρόεδρος Λυκείου των Ελληνίδων Πύργου
