Εδώ γεννήθηκε το θέατρο. Εδώ κάθισαν οι άνθρωποι για πρώτη φορά να παρακολουθήσουν ως θεατές ένα δρώμενο, μία ιστορία, η οποία εκτυλίσσεται στην σκηνή ενός θεάτρου. Η γέννηση της τραγωδίας συνιστά ένα γεγονός συνταρακτικό για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Η μόνη διαφορά με τους Έλληνες, είναι πως ίσως λόγω αυτής ακριβώς της καταγωγής της, είναι κατεξοχήν εξοικειωμένοι με το θεατρικό βίωμα. Είναι σα να το κουβαλούν γενιά γενιά στο πνευματικό τους dna. Για σκεφτείτε λοιπόν, τους αρχαίους κατοίκους μιας ελληνικής πόλης, καθισμένους ένα βράδυ του Ιουλίου με φεγγάρι, να παρακολουθούν μία τραγωδία. Η σκέψη και μόνο είναι υποβλητική.

Δεκάδες θέατρα ανεκτίμητης αξίας και κάλλους έχουν διασωθεί και στέκουν διάσπαρτα σε όλη την επικράτεια. Το θέατρο στο Φλόκα δεν είναι αρχαίο, αλλά παραδόξως έχει την μαγεία. Όποιος έχει καθίσει στις κερκίδες του, καταλαβαίνει. Εκεί μόνο σε κατακλύζει αυτό το σπάνιο αίσθημα ηρεμίας, που η περιοχή της Αρχαίας Ολυμπίας μπορεί να προσφέρει, μία μοναδικότητα αισθήματος αντίστοιχη ξακουστών τόπων, όπως η Επίδαυρος, οι Δελφοί, το Δίον κλπ. Καμιά φορά δυσκολεύομαι να αποδεχθώ ότι οι νεοέλληνες μπόρεσαν και κατασκεύασαν ένα τόσο επιβλητικό, ένα τόσο τέλειο θέατρο, όπως οι πρόγονοί τους, με άψογη ακουστική, τοποθετημένο ανάμεσα σε ελιές και κυπαρίσσια. Να λοιπόν που καμιά φορά συμβαίνουν και θαύματα.

Όπως θαύμα φαντάζει και η επαναλειτουργία του θεάτρου. Αυτές οι μέρες είναι παράξενες, αλλά όσο παράξενο είναι το γεγονός της απουσίας των τουριστών στην καρδιά της τουριστικής περιόδου, άλλο τόσο παράξενο θα ήταν και το θέαμα ενός θεάτρου βυθισμένου στη σιωπή. Ευτυχώς η σιωπή θα σπάσει σύντομα με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο. Με νότες μαγικές. Με καρδιές που θα πάλλονται έντονα στον ρυθμό της μουσικής. Με το νυχτερινό ουρανό της Ολυμπίας να μας θυμίζει πως ό,τι κι αν έχει συμβεί, είναι ακόμα καλοκαίρι. Και καλοκαίρι δίχως θέατρο δεν γίνεται.