θα ξανάρθεις… όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα ξανάρθεις…εκεί σιμά στην Ακρόπολη, στη δόξα του Παρθενώνα… Εκεί, γύρω από τον ιερό το βράχο, θα περπατούν τα όνειρα κάθε γενιάς και , στην κορυφή του, θ’ αγναντεύουν το ηρωικό σου κατόρθωμα,ακατάλυτα δεμένο πάνω στης γαλανόλευκης το αιώνιο κυμάτισμα …  Και, Γλέζο μου, τίποτε, μα τίποτε δεν θα ξεβάψει στον Λαϊκό ψυχισμό, καθώς, αυτός ο τελευταίος πάντα στάθηκε δίκαιος τιμητής κάθε ηρωικής πράξης, ολότελα απόμακρος από πολιτικές και Κοινωνικές εμπάθειες… Κι είναι τούτη η ίδια η Πατρίδα που, πάντοτε  γενναιόψυχη, πρόσφερε αγκάλη αδελφική στη Λευτεριά, μόλις λίγες ημέρες πριν, στις 25 του Μάρτη…

Στεφάνια και τιμές και θυμιατίσματα,  όλα δεμένα με ευγνωμοσύνης ρυθμούς, όμως, σε μία πικρή υστερόφημη διακίνηση… Φαίνεται ότι είναι τούτης της Φυλής η αποτίμηση : Πρώτα η καταδίκη,όχι σπάνια  μέχρι θανάτου, κι ύστερα το Ολυμπιακό το στεφάνωμα… Για θυμίσου Γλέζο μου τον Κολοκοτρώνη των παρελάσεων και φαντάσου τον φυλακισμένο στο Παλαμήδι έτσι, όπως και σύ…Και, εγώ ταπεινός υμνητής της ανδρείας και Λευτεριάς, τι θα μπορούσα να καταθέσω στη μνήμη σου; Μόνον το χορικό που ακολουθεί:

«Η ευτυχία τη φρόνησην έχει θεμέλιο

πρώτ’ απ’ όλα. Και πρέπει τους θεούς να τιμούμε.

Τα μεγάλα τα λόγιαμεγάλες πληγές

στους υπερήφανους φέρνουν, κι αργά αυτοί μαθαίνουν

νἄχουν φρόνηση αφού τιμωρήθηκαν πιά»

(Σοφοκλ. Αντιγόνη, 1348-1352)

Ι. Κάνδυλας