Η σημερινή γιορτή για τη Μάνα είναι μια εξαιρετικά εμπνευσμένη παγκόσμια πρωτοβουλία με σκοπό την απόδοση ευγνωμοσύνης σε ένα πρόσωπο που κινείται στη σφαίρα της καθημερινότητας και δίνει έναν διαρκή αγώνα, σκληρό και αφανή, αλλά τόσο σημαντικό . Το ιερό πρόσωπο της Μητέρας, το πανανθρώπινο σύμβολο της ζωής και της ανιδιοτελούς αγάπης, της αυτοθυσίας και της υπέρβασης, αλλά και τον στυλοβάτη της κοινωνίας.
Άλλωστε, από τα προϊστορικά χρόνια η μητρότητα θεωρήθηκε ως ιερή ιδιότητα και για αρκετούς αιώνες πολλές κοινωνίες ήταν μητριαρχικές.
Η μητέρα είναι πράγματι ο πιο ισχυρός κρίκος στην αλυσίδα της ζωής. Μέσα στο κορμί της συντελείται το μέγα θαύμα της δημιουργίας. Η βαθιά μητρική σχέση της μάνας με το παιδί της ξεκινάει από τα πρώτα σκιρτήματα του εμβρύου που κυοφορείται στα σπλάχνα της και εμπεδώνεται μέρα με τη μέρα, τρανεύει και γιγαντώνεται με το πέρασμα του χρόνου.
Από την πρώτη στιγμή που θα κρατήσει στην αγκαλιά της το νεογέννητο παιδί της, η αγκαλιά της γίνεται το πιο σίγουρο και ασφαλές καταφύγιο του νέου ανθρώπου για όλη του τη ζωή. Η ανησυχία και η μέριμνα της μάνας γίνεται το πέπλο προστασίας για το παιδί της, ενώ η συναίσθηση της μεγάλης ευθύνης και η χαρά της μητρότητας δραστηριοποιούν τη μόνιμη έγνοια της και την ακάματη εγρήγορσή της. Και όσο μεγαλώνει το παιδί μεγαλώνει και η αγάπη της για αυτό.
Σύμφωνα με την ψυχαναλυτική θεωρία , το πρώτο πρόσωπο το οποίο εσωτερικεύει το παιδί είναι η μητέρα. Σε αυτό το πρώτο στάδιο της ανάπτυξης η μητέρα καλείται να παίξει πολλούς ρόλους . Είναι για το παιδί το αντικείμενο, η τροφός, το πρόσωπο που παρέχει ερεθίσματα και, παράλληλα, προστατεύει το παιδί από το βομβαρδισμό των ερεθισμάτων του περιβάλλοντος.
Η σχέση μητέρας-παιδιού, κατά το πρώτο στάδιο της ανάπτυξης, αποτελεί το στοιχείο με βάση το οποίο το παιδί θα διαμορφώσει γενικά την προσωπικότητά του. Ένα από τα πρώτα ευρήματα της ψυχανάλυσης είναι ότι η εμπειρία της αγάπης και των ερεθισμάτων που έχει το παιδί στην πρώτη παιδική ηλικία δημιουργεί για όλα τα επόμενα χρόνια ένα συναίσθημα ασφάλειας και εμπιστοσύνης.
Από τον έβδομο περίπου μήνα η μητέρα γίνεται το πιο σημαντικό πρόσωπο στη ζωή του βρέφους. Η σχέση της μάνας με το παιδί της είναι βαθιά συναισθηματική, μοναδική και αναντικατάστατη.
Στην ηλικία των 2-3 ετών η μητέρα κυρίως αναλαμβάνει τη σημαντική αρμοδιότητα να εξηγήσει στο παιδί της τον κόσμο γύρω του και να το βοηθήσει να ταξινομήσει τις εμπειρίες του. Η εκμάθηση του λόγου και η άμεση ανταπόκριση στα ερωτήματά του ενισχύουν τη φυσική διάθεση του παιδιού για μάθηση, ενδυναμώνουν τις μελλοντικές του αναζητήσεις και εμπεδώνουν την εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Με τον τρόπο αυτό η μητέρα θα «συστήσει» τον κόσμο στο παιδί της καθορίζοντας ταυτόχρονα και τη στάση του παιδιού απέναντι στον κόσμο σε μεγάλο βαθμό .
Αργότερα στην ηλικία των 3-5 ετών, παρόλο που το παιδί αρχίζει να απομακρύνεται από τη μητέρα, εξακολουθεί να τη θεωρεί ως το πιο σημαντικό πρόσωπο στη ζωή του. Τα τρυφερά λόγια μεταξύ τους, τα θερμά αγκαλιάσματα, τα ζεστά κοιτάγματα που ανταλλάζουν μητέρα και παιδί χαρακτηρίζουν τη σχέση τους σε αυτή τη φάση Η μητέρα είναι αυτή που θα οδηγήσει με παιδαγωγική ευστοχία το παιδί της στον παιδικό σταθμό και στο Νηπιαγωγείο.
Αλλά και κατά την είσοδο του παιδιού στη σχολική ζωή, που έχει της απαιτήσεις της πραγματικής κοινωνίας, με κανόνες και υποχρεώσεις, η μητέρα είναι σημαντικός αρωγός και συμπαραστάτης στην εκμάθηση από το παιδί των βασικών σχολικών δεξιοτήτων, στην ένταξή του στη σχολική κοινότητα και στην ομάδα των συνομηλίκων. Η μητέρα, ακοίμητος φρουρός, συμβάλλει με τη φροντίδα και την ενίσχυσή της στην ανάπτυξη των νοητικών, των συναισθηματικών και των κινητικών δεξιοτήτων του παιδιού της, παρακολουθεί την εξέλιξή του και αντιμετωπίζει μαζί του τα προβλήματά του.
Στα επόμενα ευαίσθητα χρόνια της εφηβείας, όπου αμφισβητούνται από τους νέους τα πάντα, η μητέρα, ενώ φαίνεται να αποκτά ένα δευτερεύοντα ρόλο, στην πραγματικότητα παραμένει ο στυλοβάτης, η ειρηνοποιός δύναμη, το ασφαλές καταφύγιο του εφήβου. Η σχέση με τους γονείς και, ιδίως, με τη μητέρα ενισχύουν την αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθηση που τόσο χρειάζεται στην ηλικία αυτή. Οι συζητήσεις με τη μητέρα για σοβαρά θέματα, όπως η πολιτική, η εργασία, οι αξίες, η σχέση με το άλλο φύλο, κλπ., κυριαρχούν. Δε λείπουν και οι έντονες συγκρούσεις, βέβαια, τις οποίες η μητέρα θα πρέπει να διαχειρίζεται με κατανόηση και συγκαταβατικότητα.
Η μητέρα εκτός από πυξίδα καθοδήγησης των παιδιών λειτουργεί και ως συνεκτικός κρίκος της οικογένειας, με τη συγχωρητικότητα, την ανοχή και την υπομονή της. Δημιουργεί με τη συναισθηματική θέρμη της μέσα στην οικογένεια το κατάλληλο κλίμα για να ανθίσουν τα λουλούδια της δημιουργικότητας και της αγάπης. Με σεβασμό, με διακριτικό έλεγχο, με αποδοχή και δημοκρατικότητα υποστηρίζει τα παιδιά της και τα βοηθά να αυτονομηθούν και να χειραφετηθούν.
Παράλληλα, διαπιστώνει κανείς εύκολα ότι η ζωή της μάνας είναι μια διαρκής πορεία προσφοράς και θυσίας. Από την «εξ απαλών ονύχων» ανατροφή και διαπαιδαγώγηση του παιδιού η μητέρα γίνεται η κινητήρια δύναμη της ζωής και μέσα από τη δική τη συμπεριφορά αναπαράγονται οι αξίες, τα ήθη, η γλώσσα και τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά του κάθε λαού. Με τον τρόπο αυτό η κοινωνική και πολιτισμική συμβολή της είναι κεφαλαιώδης.
Ας αδράξουμε, λοιπόν, τη σημερινή ευκαιρία για να καταθέσουμε την αγάπη και το σεβασμό μας στο πρόσωπο της Μητέρας μας και της κάθε Μάνας, που είναι η ιέρεια της αγάπης και της αφοσίωσης, της συγχωρητικότητας και της ανιδιοτέλειας, που είναι το θεμέλιο και η ρίζα της ζωής.
Ιωάννα Πανταζοπούλου
Διευθύντρια του Παιδικού Σταθμού Marietta Νέα Εποχη
Παιδαγωγός και Σύμβουλος Οικογένειας
